Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου
Διαβάζοντας χτες (20/11/2010) στο Βημαgazinο, συνέντευξη του διάσημου Βρετανού συγγραφέα, Τζόναθαν Κόου, συνειδητοποίησα ότι τελικά η αποχή είναι ένα παγκοσμιοποιημένο φαινόμενο πια και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Μας λέει χαρακτηριστικά για τη
Βρετανία: «Αν ψηφίσει ένα 60% θεωρείται πολύ καλό ποσοστό…Ο κόσμος νιώθει αποξενωμένος από την πολιτική και αυτό το συναίσθημα γίνεται όλο και μεγαλύτερο».
Δυστυχώς, για τη χώρα μας 4 εκατ. συμπολιτών μας απείχε σε ποσοστό που ξεπερνά το 55%. Η διαπιστωμένη τάση θα πρέπει να απασχολήσει τα κομματικά επιτελεία και αυτό γιατί δε μοιάζει να είναι συγκυριακό φαινόμενο.
Το ΠΑΣΟΚ είδε, μόλις έναν χρόνο μετά τη νίκη του στις εθνικές εκλογές του 2009, την απόσταση που το χωρίζει από τη Νέα Δημοκρατία, να συρρικνώνεται από το 11% στο μόλις 4%, όπως τουλάχιστον κατέγραψαν δυο δημοσκοπήσεις, της «GPO» και της «Alco».
Οι εκλογές αυτές έδειξαν, πέρα από τα μεγάλα ποσοστά της αποχής, υψηλά ποσοστά λευκού και άκυρου.
Οι ανατροπές, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, ενώ οι νικηφόρες ανεξάρτητες υποψηφιότητες σε Πάτρα, Σέρρες, Καστοριά, Πτολεμαϊδα, Δίο και αλλού έδειξαν ότι ο κόσμος κουράστηκε με τα πολιτικά κατεστημένα. Για το λόγο αυτό πολλοί Δήμοι άλλαξαν χέρια αν και είχανε καινούργιο υποψήφιο ως επικεφαλής.
Όλα αυτά όμως, είναι λίγο–πολύ συγκυριακά και δεν υποδηλώνουν πάντα μια παγιωμένη αντίληψη.
Η αποχή όμως, δείχνει να έχει σταθεροποιητικές τάσεις. Είναι ένα φαινόμενο πολυσύνθετο και επιδέχεται πέραν της μιας ερμηνείας.
Καταρχήν, εκφράζει τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευση ότι τίποτα δεν αλλάζει. Εκφράζει την αδιαφορία.
Η ψήφος εκφράζει την ελπίδα τώρα όμως εξέφρασε τη διαμαρτυρία κυρίως στα δυο μεγάλα κόμματα.
Όμως, με τη συμμετοχή καθορίζω το μέλλον, αποφασίζω για πράγματα που με αφορούν. Η μη συμμετοχή μου αποδυναμώνει την κατάκτηση του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και κυρίως, δεν αλλάζει καμιά πραγματικότητα.
Με την αποχή, αφήνω τους άλλους να αποφασίσουν για μένα. Δε μπορείς να είσαι πολίτης μιας κοινωνίας να απολαμβάνεις τα όποια αγαθά της και να μην ασκείς μια βασική σου υποχρέωση.
Επίσης, δείχνει την απαξίωση του πολιτικού συστήματος αφού ο πολίτης πιστεύει ότι δεν υπάρχει κάποια επιλογή που να τον καλύπτει.
Η συμπεριφορά όμως, των πολιτών υπαγορεύεται από τη συμπεριφορά των κομμάτων για αυτό πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπιστία αν δεν είναι πολύ αργά. Η συναίνεση είναι το πρώτο βήμα όχι μόνο μεταξύ διαφορετικών κομμάτων αλλά μέσα στην ίδια τη Κυβέρνηση.
Κάποτε ο ελληνικός λαός διεκδικούσε εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
Την εθνική ανεξαρτησία μας τη πήρε η κυβέρνηση της Τρόικας, όσο για τη λαϊκή κυριαρχία την παραχωρήσαμε από μόνοι μας αφήνοντας το 50% να αποφασίζει για όλους. Ας αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας.
[email protected]