Ο τρόπος που Ινδία και Κίνα θα διαχειριστούν τις σχέσεις τους, θα καθορίσει τον 21ο αιώνα
The Economist
Πριν από έναν αιώνα, οι αναδυόμενες δυνάμεις που επρόκειτο να διαμορφώσουν την πορεία του 20ού αιώνα ήταν εμφανείς. Νέα, ρωμαλέα έθνη όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Ιαπωνία, παρήγαγαν πρωτόγνωρο πλούτο, αλλά και ανείπωτο ανθρώπινο πόνο.

Αν εξετάσουμε τα γεγονότα της εβδομάδας που μας πέρασε, θα δούμε ότι η Κίνα αναδείχθηκε επισήμως στη δεύτερη οικονομία του κόσμου, ξεπερνώντας την Ιαπωνία και δημιουργώντας ανησυχία στις ΗΠΑ. Το θέμα πρέπει, όμως, να μας απασχολήσει για διαφορετικό λόγο. Ο πραγματικός μακροπρόθεσμος ανταγωνιστής της Κίνας είναι με την Ινδία. Οι δύο αυτοί ασιατικοί γίγαντες δεν είναι -όπως η Ιαπωνία- απλά έθνη-κράτη. Σε ό,τι αφορά τον πληθυσμό και το μέγεθος, η κάθε μία από τις χώρες αυτές μοιάζει περισσότερο με ήπειρο, παρά με κράτος, ενώ παρά τους εντυπωσιακούς αναπτυξιακούς ρυθμούς, οι δύο χώρες παραμένουν φτωχές.

Οσο, όμως, περνούν τα χρόνια, αυξάνονται οι πιθανότητες οι δύο αυτοί γίγαντες να βρεθούν αντιμέτωποι στα κοινά τους σύνορα.

Ο τρόπος, με τον οποίο Ινδία και Κίνα θα διαχειρισθούν τη μεταξύ τους σχέση θα καθορίσει τις εξελίξεις στον 21ο αιώνα.

Καμία από τις δύο χώρες δεν νιώθει πραγματικά άνετα στο πετσί της. Οι Κινέζοι ηγέτες αρέσκονται να εμφανίζουν τη δυτική ενασχόληση με την άνοδο της χώρας τους ως μέρος επεκτατικής συνωμοσίας, που αποδεικνύεται στα μάτια τους από τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Ταϊβάν, τη Νότιο Κορέα, το Βιετνάμ και την Ιαπωνία.

Δύο πρωτοβουλίες
Την ίδια στιγμή, η Ινδία είναι και αυτή ανήσυχη. Η ταπεινωτική της ήττα στα χέρια του κινεζικού στρατού πριν από σχεδόν 50 χρόνια συνεχίζει να ενοχλεί, ενώ η κινεζική στήριξη στο Πακιστάν, αλλά και η σκλήρυνση της στάσης του Πεκίνου στο Θιβέτ, θεωρούνται από το Νέο Δελχί ενδείξεις της άμετρης γεωπολιτικής φιλοδοξίας της κινεζικής ηγεσίας.

Δύο πρωτοβουλίες είναι αναγκαίες για την πρόληψη δημιουργίας νέας πηγής έντασης μεταξύ των δύο γειτονικών γιγάντων:

Πρώτον, η αργή πρόοδος προς την επίλυση των συνοριακών διενέξεων πρέπει να συνεχισθεί. Η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει στην Κίνα, που διαθέτει τα εδάφη που αποτέλεσαν αντικείμενο διεκδίκησης και δεν επιθυμεί περαιτέρω επέκτασή της.

Δεύτερον, η έλλειψη αξιόπιστων περιφερειακών θεσμών, που θα μπορούσαν να στηρίξουν τέτοιες συμφωνίες, είναι ιδιαίτερα αισθητή. Θα ήταν καλύτερο για την Κίνα, την Ινδία -αλλά και την Ιαπωνία- να οικοδομήσουν ένα τέτοιο περιφερειακό όργανο, ικανό να μεταλλάξει τις αναπόφευκτες διαφωνίες τους σε πνεύμα συνεργασίας και υγιούς ανταγωνισμού.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ