Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΘΟΔΩΡΗΣ Γ. ΚΑΝΕΛΛΟΣ

«Η ανερχόμενη ισχύς των Κινέζων εργατών» είναι ο τίτλος του Economist, ο οποίος εξηγεί ότι αυτή η ισχύς είναι καλή όχι μόνο για τους ίδιους τους εργάτες, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο.

Οι Κινέζοι εργάτες είναι πολλοί και φθηνοί, αλλά μετακινούνται κιόλας, γράφει ο Economist. Πέρυσι αμείβονταν με 1.348 γιουάν το χρόνο κατά μέσο όρο, που αντιστοιχεί σε 197 δολάρια. Είναι περίπου το ένα εικοστό του μέσου μηνιαίου μισθού ενός Αμερικανού εργάτη, αλλά είναι και το αποτέλεσμα αύξησης 17% στις αποδοχές τους. Πλέον στην Κίνα είναι λίγοι και δύσκολα μένουν στη χώρα τους. Εχουν πλέον απαιτήσεις και κάνουν απεργίες. Πρωτοφανείς για τα δεδομένα της Κίνας σε συχνότητα, διάρκεια και σε στόχο. Που δεν είναι άλλος από τις ξένες πολυεθνικές.

Η κινεζική κυβέρνηση δείχνει ότι διστάζει να αντιμετωπίσει σκληρά απεργούς σε εργοστάσια πολυεθνικών για να μην προσελκύσει τη διεθνή κοινή γνώμη. Από την άλλη δεν τη νοιάζει κι αν τρομάξουν οι ξένοι επενδυτές. Καλύτερα οι εργάτες να επιτίθενται στα ξένα αφεντικά παρά στα ντόπια, γράφει το βρετανικό περιοδικό, αλλά επισημαίνει ότι το πιο σημαντικό είναι ίσως η πεποίθηση ότι μπορεί μέσω των εργατών να αποκαταστήσει κάποιες ισορροπίες στην παγκόσμια οικονομία. Αν οι Κινέζοι εργάτες αμειφθούν όσο πρέπει τότε θα αυξηθεί η παγκόσμια ζήτηση.

Ο κόσμος χρειάζεται πρόθυμους καταναλωτές, όχι πρόθυμους εργάτες. Οι δυτικές βιομηχανίες θα πληγούν από την αύξηση του εργατικού κόστους, αλλά θα αποζημιωθούν από την αύξηση της ζήτησης των προϊόντων. Αύξηση της κινεζικής κατανάλωσης κατά 20% θα επιφέρει επιπλέον 25 δισ. δολάρια στις αμερικανικές εξαγωγές. Αυτό σημαίνει περί τις 200.000 θέσεις εργασίας επιπλέον στις ΗΠΑ. Αν οι Κινέζοι εργάτες έχουν χρήματα να ξοδέψουν, θα βοηθήσουν στην επαναφορά της οικονομίας στην πλήρη απασχόληση. Οι βιομηχανίες θα βρουν φθηνό εργατικό δυναμικό στην ηπειρωτική ενδοχώρα της Κίνας ή στην Ινδία. Και, τέλος πάντων, γράφει ο Economist, οι μικροί μισθοί των Κινέζων είναι το μισό της όλης ιστορίας.

Το άλλο μισό είναι η κινεζική παραγωγικότητα. Οι μισθοί τριπλασιάστηκαν, στη δεκαετία μετά το 1995, αλλά η παραγωγικότητα πενταπλασιάστηκε. Ετσι υπάρχει λόγος να μείνουν χαμηλές οι τιμές των προϊόντων.

Η Κίνα το μόνο που έχει να κάνει είναι να διατηρήσει ένα σταθερό και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που θα αμείβεται ικανοποιητικά. Προφανώς είναι μια καπιταλιστική ματιά στον τρόπο με τον οποίο η Κίνα προσαρμόζεται στη σύγχρονη αγορά, διατηρώντας το σοσιαλιστικό πολιτικό χαρακτήρα της.