Δεν χρειάζεται να λέμε πολλά σήμερα. Καλύτερα σιωπηλά και με ευλάβεια να υποκλιθούμε στη θυσία τόσων ανθρώπων και να αναλογιστούμε όσα κάναμε και όσα παραλείψαμε μετά τη θυσία τους. Τι να πεις, εξάλλου, μπροστά σε αυτή την εικόνα!

Είναι όλη η ύπαρξή μας, όλη η τραγωδία του τόπου, όλος ο πόνος ενός λαού που δεν βρήκε ηρεμία ποτέ στην ιστορία του. ΠΟΤΕ. Σήμερα, με μια ανοικτή πληγή να αιμορραγεί ασταμάτητα για 36χρόνια, ένας λαός αναζητά τη γαλήνη μπροστά στην ατέλειωτη σειρά των μνημείων, που ακόμα συμπληρώνεται με σταυρούς και οστά των νεκρών παιδιών της Κύπρου, που προστίθενται στον Τύμβο μέχρι σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, σαν συμβολική υπόμνηση ενός χρέους που εγκαταλείψαμε: Την ελευθερία του τόπου μας.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ