Το 1/3 του συνολικού δημόσιου χρέους, περί τα 90 δισ. ευρώ, έχει ήδη “μαζέψει” η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω του προγράμματος αποδοχής ελληνικών ομολόγων ως collateral για τη χρηματοδότηση ελληνικών αλλά και άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών. Γίνεται πλέον εμφανές -αν συνυπολογιστεί ότι άλλα τόσα έχουν στα χέρια τους άλλοι ευρωπαϊκοί φορείς, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία- ότι η πλειονότητα των πιστωτών της χώρας έχει ευρωπαϊκή ταυτότητα και βρίσκεται έξω από τη σφαίρα των επιδιώξεων των αγγλο-αμερικανικών επιθέσεων, που πιέζουν εδώ και έξι μήνες είτε για τεχνικό default (χρεοκοπία) μέσω του μηχανισμού των CDS, είτε για πραγματική χρεοκοπία και αναδιάρθρωση του χρέους.

Μια τέτοια εξέλιξη θα πλούτιζε περαιτέρω τα funds του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, θα τίναζε όμως στον αέρα το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης.

Συμπέρασμα: Κανείς δεν αυτοκτονεί και πολύ περισσότερο οι ευρωπαϊκές τράπεζες.
Η στρατηγική που έχει επιλεγεί είναι να χρηματοδοτηθούν με τα 110 δισ. στο 100% οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου την προσεχή τριετία και η παράλληλη δημοσιονομική εξυγίανση να οδηγήσει σε δημιουργία κάποιων γλίσχρων πλεονασμάτων, που μαζί με την επικείμενη αναθεώρηση του ΑΕΠ θα οδηγήσουν σε μικρή υποχώρηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ μετά την τριετία.

Ισχνές αποκρατικοποιήσεις
Μια έκθεση ιδεών, η οποία κανονικά θα έπρεπε να έχει παρουσιαστεί από τον Οκτώβριο, επικυρώθηκε ως πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων από το Υπουργικό Συμβούλιο εν μέσω αντεγκλήσεων για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη σχετική διαδικασία. Η αναγκαιότητα ενιαίου κέντρου είναι εμφανής (όπως η Διυπουργική Αποκρατικοποιήσεων της 10ετίας του ’90), όμως το μείζον είναι πως χωρίς χρονοδιάγραμμα και φιλόδοξους εισπρακτικούς στόχους (το 1 δισ. ετησίως του μνημονίου είναι για… ιδεολογικούς λόγους) χάνεται μια μεγάλη ευκαιρία, πλευρές της οποίας έχουμε παρουσιάσει από τη στήλη αυτή σε πολλά άρθρα. Δειλά, αλλά αόριστα βήματα γίνονται προς την κατεύθυνση των παραχωρήσεων εκμετάλλευσης, χωρίς όμως κανένα στόχο οικονομικό και χρονικό.Πλην, δε, των καζίνων, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν έχουμε να κάνουμε με αποκρατικοποιήσεις αλλά με πώληση μετοχών (μειοψηφικών μεριδίων) κρατικών επιχειρήσεων.

“Ξεπούλημα” επιχειρήσεων;
Και ενώ για προφανείς λόγους το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ή αναδιάρθρωσης απομακρύνεται, η προοπτική απαξίωσης των ελληνικών επιχειρήσεων είναι παρούσα. Ηδη σε πρόσφατη συνάντηση εκπροσώπου της ΕΚΤ ετέθη το θέμα πώς θα αντιδρούσαν οι ελληνικές τράπεζες αν περιοριστεί η στήριξη. Ανεξαρτήτως των όσων συζητήθηκαν στην εν λόγω συνάντηση, είναι σίγουρο πως η κρατικοποίηση ή η εξαγορά ή η συγχώνευση θα είναι το όχι και τόσο μακρινό μέλλον για τις ελληνικές τράπεζες, εάν οι βασικοί τους μέτοχοι δεν αποφασίσουν να προχωρήσουν σχετικά γρήγορα σε αυξήσεις κεφαλαίου και να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Το ίδιο ισχύει και για κάμποσες, εμπορικές κυρίως, επιχειρήσεις.

Του Στ. Σχινά
Axiaplus.gr