…Μέσα στο 2010, το δικαστήριο θα εκδώσει απόφαση η οποία θα έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν θα είναι δεσμευτική. Θεωρείται επίσης βέβαιο ότι θα είναι αμφίσημη, γράφει το βρετανικό περιοδικό. Εκείνη την εποχή, η Σερβία θα ζητήσει από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών να περάσει απόφαση που θα ζητεί νέες συνομιλίες για το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου. Εδώ είναι που γίνονται έξαλλοι οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διπλωμάτες.

Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΣ

«Το παγκόσμιο παιχνίδι» (τίτλος του Time) αρχίζει. Το αμερικανικό περιοδικό εξηγεί πώς το ποδόσφαιρο επηρεάζει όλο τον κόσμο. Στη Νότια Αφρική ήταν ανέκαθεν πολιτική δήλωση. Θα είναι και τώρα, αν είναι επιτυχής η διοργάνωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου από τη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση. Στην Ισπανία οι παίκτες από την Καταλανία, η οποία θέλει να αποσχιστεί, ενώνουν τους Ισπανούς υπό τα εθνικά χρώματα. Στην Αμερική αλλάζει η κουλτούρα και το ποδόσφαιρο εδραιώνεται στη συνείδηση του κόσμου. Ο Economist περιγράφει τη «Νοοτροπία πολιορκίας του Ισραήλ». Η τσαμπουκαλίδικη συμπεριφορά τού κράτους το κάνει στην πραγματικότητα αδύναμο, λέει το βρετανικό περιοδικό. Ιδιο θέμα και για το Newsweek, με τίτλο «Ενα Ισραήλ σε σύγχυση». Το εμπάργκο στη Γάζα αποτυγχάνει να εξυπηρετήσει τους ισραηλινούς στόχους, γράφει το αμερικανικό περιοδικό. Το γαλλικό Le Point έχει ειδικό αφιέρωμα με τίτλο «Γερμανία». «Γιατί κερδίζει» και «Ερευνα στο γερμανικό μοντέλο».

Μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, η ιδέα αλλαγής συνόρων ήταν ταμπού στη Δύση. Αλλά όταν ξέσπασε η κρίση στη Γιουγκοσλαβία, η αλλαγή συνόρων αποδείχτηκε ότι ήταν επιβεβλημένη. Από τότε, η ιδέα αυτή στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό όλων όσοι εμπλέκονται στη βαλκανική πολιτική σκηνή. Τις τελευταίες εβδομάδες, γράφει ο Economist, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αξιωματούχοι (Σ.σ: αυτοί που διαμόρφωσαν τη σημερινή πραγματικότητα στην πρώην Γιουγκοσλαβία) φωνάζουν σε οξύτατους τόνους ότι το Κοσσυφοπέδιο δεν πρέπει να διαμελιστεί. Και ποιος είπε να διαμελιστεί; ρωτά το βρετανικό περιοδικό. Κανένας Σέρβος ή Κοσοβάρος αξιωματούχος δεν έχει υπαινιχθεί αλλαγή των συνόρων, απαντά. Σε ιδιωτικό επίπεδο, όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Γι’ αυτό και οι διπλωμάτες έχουν νεύρα, γράφει ο Economist.

Το Κόσοβο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του το 2008. Μέχρι σήμερα το έχουν αναγνωρίσει περί τις 69 χώρες. Δεν είναι λίγες, αλλά είναι σημαντικές οι χώρες που δεν το έχουν αναγνωρίσει, όπως Ρωσία, Κίνα, Ινδία και πέντε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τον Οκτώβριο του 2008 η Σερβία κατάφερε να γίνει δεκτή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης η προσφυγή της ενάντια στη νομιμότητα της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου.

Μέσα στο 2010, το δικαστήριο θα εκδώσει απόφαση η οποία θα έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν θα είναι δεσμευτική. Θεωρείται επίσης βέβαιο ότι θα είναι αμφίσημη, γράφει το βρετανικό περιοδικό. Εκείνη την εποχή, η Σερβία θα ζητήσει από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών να περάσει απόφαση που θα ζητεί νέες συνομιλίες για το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου. Εδώ είναι που γίνονται έξαλλοι οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διπλωμάτες. Μέχρι στιγμής, διαμηνύουν ανεπισήμως προς κάθε κατεύθυνση στο Βελιγράδι ότι η Σερβία, πολεμώντας τόσο πεισματικά την υπόθεση του Κοσσυφοπεδίου, διακινδυνεύει τις προοπτικές ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και έχουν επιχείρημα: Κανείς, λένε, δεν θέλει να βάλει στην Ευρωπαϊκή Ενωση μια «νέα Κύπρο». Ο Βουκ Γιέρεμιτς, υπουργός Εξωτερικών της Σερβίας, εμμένει ότι η χώρα του θα προτιμήσει το Κοσσυφοπέδιο από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ωστόσο, το 90% των 2 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζούνε στο Κοσσυφοπέδιο είναι Αλβανοί, φανατικά εχθρικοί προς τη Σερβία. Και ο Economist γράφει ότι στο Βελιγράδι, κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ενσωματωθούν εκ νέου στο πολιτικό σώμα της Σερβίας.

Ο Μπορίς Μπέγκοβιτς, οικονομολόγος, εκτιμά ότι η Σερβία πρέπει να έχει κι ένα εναλλακτικό σχέδιο. Προτείνει, ας πούμε, να ξεχάσει το Βελιγράδι την ένταξη στην Ε.Ε. και να ακολουθήσει τον δρόμο της Νορβηγίας και της Ελβετίας, οι οποίες εναρμονίζουν τους περισσότερους νόμους τους στην πολιτική των Βρυξελλών, αλλά δεν είναι μέλη της Ενωσης. Μια άλλη ιδέα είναι η λεγόμενη «γερμανική επιλογή». Είναι το μοντέλο των δύο Γερμανιών κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, όταν οι δύο Γερμανίες ούτε αναγνώριζαν η μία την άλλη, αλλά ούτε και εμπόδιζαν η μία την άλλη στη διεθνή σκηνή. Φυσικά, υπάρχει και η επιλογή που εκνευρίζει όλο τον κόσμο. Στο Κοσσυφοπέδιο υπάρχουν περίπου 130.000 Σέρβοι. Οι περισσότεροι ζουν σε μικρούς θυλάκους στο κέντρο και στο νότιο τμήμα της περιοχής. Οι μισοί απ’ αυτούς, όμως, ζουν σε μια λωρίδα γης, βόρεια του ποταμού Ιμπαρ. Αυτή η περιοχή ανήκει στο Κοσσυφοπέδιο, αλλά οι νόμοι της Πρίστινας δεν ισχύουν εκεί. Στις 30 Μαΐου έγιναν εκλογές, υπό την αιγίδα της Σερβίας. Πολλοί Κοσοβάροι θα ήταν ευτυχισμένοι αν ξεφορτώνονταν τον αχώνευτο Βορρά τους. Συζητάνε να τον ανταλλάξουν με τα τμήματα της νότιας Σερβίας που έχουν αλβανικό πληθυσμό, όπως η κοιλάδα του Πρέσεβο, όπου τα 2/3 των 90.000 κατοίκων είναι Αλβανοί. Ο Ράγκμι Μούσταφα, δήμαρχος του Πρέσεβο, πιστεύει ότι η ανταλλαγή θα επιφέρει σταθερότητα. Πολλοί Σέρβοι πάλι πιστεύουν ότι η χώρα τους πρέπει να πάψει να διεκδικεί εδάφη νότια του Ιμπαρ.

Οσο για τους Δυτικούς διπλωμάτες, φοβούνται ότι ακόμα και η συζήτηση για αλλαγή των συνόρων μπορεί να ξαναζωντανέψει τα φαντάσματα των Βαλκανίων και να οδηγήσει σε πόλεμο στη Βοσνία και στη «Μακεδονία», όπως γράφει χαρακτηριστικά το βρετανικό περιοδικό. Βραχυπρόθεσμα, αλλά και μεσοπρόθεσμα, δεν προβλέπονται αλλαγές. Αν δεν αλλάξει κάτι, όμως, οι Αλβανοί στη νότια Σερβία και οι Σέρβοι στο βόρειο Κόσοβο θα παραμείνουν φτωχοί και αγνοημένοι, «όμηροι των σχέσεων Βελιγραδίου-Πρίστινας», υποστηρίζει ο Μπέλγκτζιμ Κάμπερι, ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Πρέσεβο. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ