της Ελίνας Γαληνού
Να μην είμαστε αχάριστοι. Την ικανοποίηση του “περί δικαίου αισθήματος” τουλάχιστον, η κυβέρνηση φροντίζει να μας την προσφέρει απλόχερα. Από την ώρα που άρχισαν οι εξεταστικές, άρχισαν να ακονίζονται και τα μαχαίρια για να σφάξουν τα “καθάρματα”. Και ο κοσμάκης στήθηκε στις τηλεοράσεις και παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα, ποιός, ποιός, ποιός θα φαγωθεί…
Οχι, δεν είναι φαντασία. Επιτέλους οι “κλέφτες πολιτικάντηδες” θα κάτσουν στο σκαμνί να απολογηθούν, θα γίνουν ρόμπα στα κανάλια μαζί με τα κλεμμένα περιουσιακά τους στοιχεία. Να τα δεί ο κοσμάκης και να χαρεί η ψυχούλα του τώρα που του κόψανε τον 13ο και 14ο μισθό. Να τα δούν οι νέοι και να παρηγοριούνται που δεν θα προλάβουν ούτε οι μισοί απ΄αυτούς να πάρουν σύνταξη…Fiesta, Fourka, Farina, ήταν το τρίπτυχο στο οποίο επένδυαν οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες για να χορτάσουν τον λαό. Οι δικοί μας άρχοντες θα κάνουν και εδώ έκπτωση, καθώς η farina μας τελείωσε οπότε αντί αυτής θα πρέπει να φουσκώσουν τα άλλα δύο…
Μην ανησυχείτε καθόλου. Ο πρωθυπουργός μας είναι καθησυχαστικός και αισιόδοξος. “Η Ελλάδα είναι ασφαλής και όλα τα περί επιστροφής στην δραχμή είναι φήμες για να βλάψουν το κύρος της κυβέρνησής μας. Της κυβέρνησης που για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας (φεύ), τολμά την αληθινή κάθαρση του πολιτικού σκηνικού. Μαχαίρι ως το κόκκαλο και παραπέρα αν χρειαστεί…” Αποφασισμένα πράγματα. Μας λέει ότι δεν θα χαριστεί ούτε στον ίδιο του τον εαυτό! Αυτό θα πεί καλό παράδειγμα. Εχετε αντίρρηση;
Και όμως, υπάρχουν πολλοί που ουδόλως συγκινούνται με όλα αυτά τα “καθαρκτικά” σενάρια ηρωικού τύπου. Εχοντας μπροστά τους όλα τα καθημερινά πρακτικά ζητήματα και την απειλή της χρεωκοπίας (έστω και ελεγχόμενης) που ξέρουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει, δεν τους περισσεύουν χτυποκάρδια για τους απανταχού Τσοχατζόπουλους, Μαντέληδες, Κοντούς, Ξυνίδηδες και άλλους όμοιούς τους. Ούτε και οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού που φέρεται πρόθυμος να “αυτοθυσιαστεί για τον λαό του” συγκινούν.
Ολους τελικά τους βρίσκουμε “λίγους”, αλλά γιατί; Διότι όταν εμείς υποφέρουμε, εκείνοι ή θα είναι εντελώς απόντες, ή θα είναι παρόντες μόνο επικοινωνιακά. Από πότε είδαμε έναν άρχοντά μας να δέχεται να μοιραστεί μαζί μας τις θυσίες; Να δέχεται να αφαιρέσει ένα κομμάτι από τα δικά του προνόμια για το κοινό όφελος; Και όμως, η αρχαία ρήση κατά την οποία “αρχή άνδρα δείκνυσι”, τέτοιου είδους αρχές αναζητεί. Εβαζαν ψηλά τον πήχυ οι αρχαίοι θα μου πείτε, αλλά ας είναι δικαιολογημένοι. Είχαν και την εικόνα ενός Περικλή, ενός Λεωνίδα και ενός Κυναίγειρου μπροστά τους. Απ΄αυτά τα πρότυπα ίσως γοητεύτηκε και η αρχαία Ρώμη, οπότε έπαψε να μπερδεύει την έννοια της δημοκρατίας με τα κανιβαλλικά θεάματα του Κολοσσαίου!