Για την θεωρία του «μπικίνι» έχετε ξανακούσει. Το μπικίνι όταν πρωτοφορέθηκε αποτέλεσε μια επανάσταση πολύ μεγαλύτερη από αυτή που σηματοδότησαν τα κλαμπ των γυμνιστών λίγο αργότερα.

Το μπικίνι αντίθετα, είναι κομμένο και ραμμένο στις ιδιότητες που χαρακτηρίζουν και μαγνητίζουν το δίποδο που κοσμεί την κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη μας: Δείχνει κάτι, κρύβει το θεμελιώδες αλλά το υπονοεί το αυτονόητο…

Το πρώτο μπικίνι το λάνσαρε στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 ένα Γάλλος σχεδιαστής δανειζόμενος το όνομα από τα ομώνυμα νησιά του Ειρηνικού. Λίγα χρόνια πριν είχε τελειώσει ο πόλεμος, η αισιοδοξία επέστρεφε στους ανθρώπους και μαζί και η διάθεση του ερωτισμού.

Αποτέλεσμα αυτής της διάθεσης ήταν η έκρηξη των γεννήσεων. Το μπικίνι μεγαλούργησε ακριβώς όταν η γενιά του baby boom πέρασε στην εφηβεία και άρχισε να επιλέγει ανεξάρτητα τους ενδυματολογικούς της κώδικες.

Η αύξηση της ποσοστιαίας συμμετοχής των νέων σταδιακά μετά τη δεκαετία του ‘50 στο σύνολο του πληθυσμού, έφερε μια σειρά επαναστάσεις, στη μόδα, την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη και την οικονομία…

Στην αρχή αυξήθηκαν οι πωλήσεις των μπιμπερό, μετά των μολυβιών και των θρανίων ενώ χρειαστήκαν καινούργιες σχολικές αίθουσες. Μετά, οι πωλήσεις των μοτοσυκλετών και των αυτοκινήτων. Ακολούθησαν τα κουφέτα, τα σπίτια για νέα ζευγάρια, τα εξοχικά, οι καταθέσεις, τα περισσεύματα για αγορά μετοχών, τα ταξίδια και μοιραία έρχεται η εποχή της αύξησης του αριθμού των συνταξιούχων.

Στις ΗΠΑ το 1950 αντιστοιχούσαν σε κάθε συνταξιούχο περί τους 7 εργαζόμενους. Σήμερα αντιστοιχούν 3 και το 2030 θα αντιστοιχούν δυο. Βλέπε: Τι προκαλεί την οικονομική κατάρρευση…

Αυτό είναι ένα σοβαρό δομικό πρόβλημα των ανεπτυγμένων οικονομιών για τα επόμενα χρόνια, όχι οι μαρξιστικές αρλούμπες ό,τι δήθεν την κρίση την προκαλεί η μείωση του περιθωρίου κέρδους που προκαλεί ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.

Τα βασικά προβλήματα των ανεπτυγμένων δυτικών οικονομιών σε αυτή τη συγκυρία είναι δύο: Η εδώ και 20 χρόνια μεταφορά των θέσεων εργασίας στις αναπτυσσόμενες οικονομίες και η επερχόμενη δημογραφική ασφυξία.

Α) Η μεταφορά των θέσεων εργασίας είχε σαν συνέπεια την αύξηση του δανεισμού των δυτικών νοικοκυριών προκειμένου να διατηρήσουν υψηλό βιοτικό επίπεδο. Έτσι εκατομμύρια άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες ξέφυγαν από την λιμοκτονία της μίας κούπας ρύζι ημερησίως.

Το χρέος της Δύσης είναι η παρωνυχίδα του προβλήματος, δεν είναι το πρόβλημα όπως έχουν παραμυθιαστεί οι καταστροφολόγοι και έχουν αναθαρρήσει τα ζόμπι του ναζισμού και του σταλινοκομμουνισμού…

Β) Το δημογραφικό είναι πιο περίπλοκο και είναι μπροστά μας. Μια λύση εκτόνωσης είναι αυτό που κάνουν οι κυβερνήσεις επ’ αφορμής της δημοσιονομικής κρίσης και χρησιμοποιώντας σαν αποδιοπομπαίο τράγο την Ελλάδα. Μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

Βέβαια, αν κάποιοι “διορατικοί” ηγέτες μας, είχαν αφήσει τον Σπράο και το Γιαννίτση να είχε κάνει την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, τώρα τα πράγματα θα ήταν ηπιότερα και ούτε θα είχαμε γίνει το πειραματόζωο των αντοχών. Το ίδιο θα συνέβαινε και αν είχε τολμήσει ο Σημίτης να προχωρήσει τότε. Όσοι πρωταγωνίστησαν στην ματαίωση τότε, πρωταγωνιστούν και στις αντιδράσεις τώρα…

Ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει σήμερα με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση και με την μείωση των δαπανών και άρα των εισοδημάτων μας είναι μια διαπραγμάτευση με τα παιδιά μας. Μειώνουμε εμείς το επίπεδο διαβίωσης για να μπορέσουν αυτά να αντέξουν το βάρος μας προσεχώς.

Πόσοι πολιτικοί μπορούν να μιλήσουν με ειλικρίνεια γι΄αυτό και να μην περιοριστούν να χαϊδεύουν τα αυτιά των πελατών τους οδηγώντας τους στο γκρεμό;

Μια άλλη παράμετρος που αναμένεται να εξομαλύνει αυτή την ανισορροπία των γενεών είναι η αύξηση της παραγωγικότητας, η τεχνολογική πρόοδος, η πρόοδος της ιατρικής και η πνευματικοποίηση μεγάλου μέρους της εργασίας. Έτσι η γενιά μας θα μπορεί να εργάζεται μέχρι μεγαλύτερη ηλικία και η αύξηση της παραγωγικότητας θα ελαφρύνει τα βάρη των νέων έναντι των συνταξιούχων. Ιατρική, τεχνολογία, παραγωγικότητα είναι κλειδιά εξόδου από το αδιέξοδο και είναι η οικονομία της ελεύθερης αγοράς που έχει επιταχύνει την πρόοδο σε αυτούς τους τομείς ή κάνω λάθος;

Μια τρίτη εφεδρική παράμετρος είναι η προσπάθεια των δυτικών ανεπτυγμένων οικονομιών να ενσωματώσουν μετανάστες στις κοινωνίες τους.

Η ιστορία της τωρινής κρίσης θυμίζει πολύ τους συμβολισμούς της σημαίας της γενιάς των baby boomers, το μπικίνι. Δείχνει κάτι, κρύβει το θεμελιώδες αλλά υπονοεί το αυτονόητο… Δείχνει το χρέος και τον κίνδυνο της χρεοκοπίας για να γίνουν αποδεκτές οι περικοπές, κρύβει όσα πρέπει από τις προσπάθειες αλληλλοφορτώματος των συνεπειών για να συνεχίσει ο κόσμος να γυρίζει και υπονοεί φυσικά ότι αυτή η κρίση όπως και άλλες είναι μια ευκαιρία για ακολουθήσουν οι καλύτερες μέρες…