της Ελίνας Γαληνού
Ενώ οι χώρες της Ευρώπης πληρώνουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και σπεύδουν η μία μετά την άλλη να θεσπίσουν μέτρα λιτότητας και περικοπές ακόμα και σε κεκτημένα δικαιώματα των πολιτών τους, μερικά πράγματα εξακολουθούν να διατηρούνται στο ύψος τους. Ο λόγος για τις αλλεπάλληλες μετακινήσεις μεταξύ αξιωματούχων χωρών-μελών της ΕΕ που δεν περιορίζονται μόνο στους προέδρους και πρωθυπουργούς…Αν το σκεφτεί κανείς, από τον καιρό που υπάρχει η “Ενωμένη Ευρώπη”, έχει παράλληλα οργανωθεί και μια βαριά βιομηχανία ταξιδιών τα οποία αν εκτιμηθούν από οικονομική άποψη, θα εμφανιστούν κοστολογικά μεγέθη πέραν της φαντασίας μας…
Βεβαίως, γνωρίζουμε ότι κάποιες μετακινήσεις επιβάλλονται από τα διπλωματικά πρωτόκολλα ή γίνονται και για έκτακτους λόγους που δεν μπορούν να προβλεφθούν πάντοτε. Ισως μερικές απ΄αυτές να θεωρούνται αναγκαίες για την προαγωγή θερμών διπλωματικών σχέσεων ή θερμού κλίματος συνεργασίας σε διάφορους τομείς. Και σ΄αυτές τις περιπτώσεις όμως, δεν είναι δυνατόν να μην μπορεί να τεθεί κάποιο μέτρο…Τι σχέση έχει όμως το μέτρο με τα ατελείωτα καθημερινά πήγαινε-έλα των εκάστοτε αρμοδίων με τις ακολουθίες τους, τις δαπανηρές τους διαμονές και τις εξ΄ίσου δαπανηρές υποδοχές; Με μια πρόχειρη εκτίμηση, τουλάχιστον 15-20 αξιωματούχοι της ΕΕ (με τις κουστωδίες τους συνήθως) μετακινούνται επί καθημερινής βάσης από κάθε χώρα για να συναντήσουν ομολόγους τους σε άλλες χώρες και να συζητήσουν “επί διαφόρων θεμάτων” ή να προετοιμάσουν την ατμόσφαιρα για μια (δήθεν) καθοριστικότερη συνάντηση. Θέματα βεβαίως, υπάρχουν πάρα πολλά για να εξεταστούν, αλλά εμείς οι πολίτες της ΕΕ το μόνο που βλέπουμε είναι ένα διαρκές αναμάσημα θεμάτων και προβλημάτων για χρόνια ολόκληρα. Συναντήσεις επί συναντήσεων που προετοιμάζουν συνδιασκέψεις επί συνδιασκέψεων μεταξύ των “σοφών και εκλεκτών” της Ευρώπης, που δεν καταλήγουν σε τίποτα ουσιαστικότερο εκτός από την προετοιμασία ενός επομένου… πολυτελούς ταξιδιού! Και ενώ οι δαπάνες μετακινήσεων, τελετουργικών υποδοχών και υψηλής φιλοξενίας γονατίζουν οικονομικά τις χώρες και τα ταμεία των Βρυξελλών, οι “συνομιλούντες” πόσες κουβέντες νομίζετε ότι ανταλάσσουν μεταξύ τους; Το πολύ πέντε έως δέκα επιγραμματικές αναφορές θεμάτων, απολύτως χρονομετρημένες. “Είσαστε καλά;” “Προσπαθούμε..” “Ευχόμαστε να ξεπεράσετε τα δύσκολα προβλήματά σας” “Και εμείς το ευχόμαστε” “Μακάρι στην επόμενη συνάντησή μας να έχετε νεώτερα…” Οποία ουσιαστική συνομιλία για να πρέπει να γίνεται δια ζώσης!!
Στην εποχή των ηλεκτρονικών και τηλεφωνικών συνομιλιών, δεν θα μπορούσαν να περιοριστούν κάπως όλα αυτά στα απολύτως απαραίτητα ώστε να μην δαπανώνται τόσα κονδύλια και να χάνεται τόσος πολύτιμος χρόνος;