Του Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΔΗΜΟΥ
Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής το Συμβούλιο των Πρωθυπουργών του Eurogroup επικύρωσε τη συμφωνία για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, ενώ συμπληρωνόταν ήδη σχεδόν μία εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας το ευρώ δεχόταν ανηλεή επίθεση και υποχωρούσε διαρκώς και το κόστος δανεισμού του ευρωπαϊκού Νότου εκτοξευόταν στα ύψη. Παράλληλα, ένα πλήθος αναλυτών, με όση αξιοπιστία τους απέμεινε, άρχισαν δειλά δειλά να αναφέρουν ότι στο στόχαστρο των κερδοσκόπων ενδεχομένως να τεθούν και οικονομίες – ατμομηχανές της ευρωζώνης, όπως η Γαλλία.

Προηγουμένως, η συμφωνία για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας υπερψηφιζόταν από τα Κοινοβούλια των χωρών – μελών της ζώνης του ευρώ με πρωτοφανή πλειοψηφία. Τόσο οι Χριστιανοδημοκράτες, που αποτελούν αυτή την περίοδο την πλειοψηφία στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όσο και οι Σοσιαλδημοκράτες ενέκριναν το σχέδιο, έστω και αν αυτό δεχόταν έντονη κριτική σε ό,τι αφορά το υψηλό κόστος δανεισμού της Ελλάδος.

Μοναδική εξαίρεση, όπου το σχέδιο δεν πέρασε με τεράστια πλειοψηφία, ήταν το ελληνικό Κοινοβούλιο. Το Κοινοβούλιο της χώρας, που διασώζεται ουσιαστικά από το σχέδιο.
Η συζήτηση και η ψηφοφορία που ακολούθησε στη Βουλή την Πέμπτη ήταν αποκαλυπτική. Οι πολίτες είδαν ένα πολιτικό σύστημα αδύναμο να κατανοήσει την κατάσταση, ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να συνεννοηθεί στα αυτονόητα, φυσικά με εξαιρέσεις.

Αυτό που συζητείτο και το οποίο τελικώς τέθηκε σε ψηφοφορία δεν ήταν ουσιαστικώς ένα πακέτο μέτρων. Δεν ήταν μία προτεινόμενη από την κυβέρνηση δέσμη πολιτικών, η οποία θα μπορούσε να συμπληρωθεί, να βελτιωθεί και γιατί όχι να ανατραπεί. Ηταν μία συμφωνία με πιστωτές, την οποία η Αθήνα μπορεί να τη διαπραγματεύθηκε (με τα λιγοστά περιθώρια που είχε), αλλά ουσιαστικώς αποδέχθηκε για να σωθεί.

Η κατάσταση θυμίζει κάποιον ο οποίος γλίστρησε στο κενό και κάποιος άλλος του απλώνει το χέρι λέγοντάς του: «Για να σε σώσω θα μου υποσχεθείς αυτό και αυτό». Με το βάραθρο να χάσκει κάτω από τα πόδια του ελάχιστα μπορεί να αντιδράσει. Ετσι, το δίλημμα που συζητείτο και επί του οποίου τα κόμματα καλούντο να αποφασίσουν ήταν ένα: Θα μπορέσουμε να δανειστούμε ή θα χρεοκοπήσουμε;

Οταν σε μία εβδομάδα έχεις να πληρώσεις 11 δισ. ευρώ σε ομόλογα που λήγουν και στο επόμενο διάστημα πρέπει να αναχρηματοδοτήσεις ένα χρέος που ξεπερνά τα 140 δισ. δεν έχεις το χρονικό περιθώριο να κάνεις οτιδήποτε άλλο.

Ακουσα με προσοχή τις τοποθετήσεις των βουλευτών και των πολιτικών αρχηγών. Οσο κάποιος και αν μελετήσει προσεχτικά τα πρακτικά της συζήτησης στη Βουλή, δεν θα βρει πουθενά καμία εναλλακτική πρόταση, πέραν εκείνης που ευθαρσώς διατύπωσε ο βουλευτής κ. Λαφάζανης του ΣυΡιζΑ για αναδιάρθρωση του χρέους, που σημαίνει κήρυξη χρεοκοπίας επισήμως. Δεν νομίζω όμως να υποστηρίζει κάτι τέτοιο κανείς άλλος, που να είναι τουλάχιστον νουνεχής, πέραν εκείνων που πιστεύουν στο δόγμα του Μάο, «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση» και του ΚΚΕ, το οποίο όμως έχει πιο ξεκάθαρη θέση.

Το δήλωσε και η κυρία Παπαρήγα στη Βουλή, σημαίνοντας το σάλπισμα των αγώνων: «Αυτή τη δημοκρατία εμείς δεν τη σεβόμαστε». Ουδεμία αντίρρηση, αλλά το 90% των πολιτών άλλη γνώμη έχει και λίγο δύσκολο είναι μία μικρή μειοψηφία να επιβάλει δυναμικά την άποψή της. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αυτό. Οσα θορυβωδώς ακούστηκαν από αυτή την πλευρά, μάλλον αναντίστοιχα των πραγματικών μεγεθών της είναι.

Το ζήτημα είναι η θέση την οποία έλαβε η αξιωματική αντιπολίτευση, στην οποία καταλογίζεται ήδη ένα μέρος από την ευθύνη της σημερινής κατάστασης, ένα άλλο, για λόγους ισορροπίας, ας το καταλογίσουμε στους έως τώρα χειρισμούς της κυβέρνησης.

Κατέβαλα ιδιαίτερη προσπάθεια να κατανοήσω το τι ακριβώς είπαν τα στελέχη της ΝΔ, που το πήγαινε ο κ. Σαμαράς και τι εν τέλει επεδίωκαν. Απ’ όλη τη συζήτηση έβγαινε συμπερασματικά η θέση «στηρίζω καταψηφίζοντας». Και τούτο γιατί; Να συσπειρωθούν οι οπαδοί; Να υπάρχει η δυνατότητα επίκλησης σε ερχόμενες εκλογές ότι εμείς δεν συμφωνούσαμε;

Οπως και να έχει, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η θέση της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη: «Στη ζωή του κάθε ανθρώπου έρχονται στιγμές που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον βολικό δρόμο της σιωπής, του συμβιβασμού και των σκοπιμοτήτων ή να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ευθύνης.
Η πατρίδα μας βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας και συνταράσσεται από πρωτόγνωρη κοινωνική αναταραχή. Τριάντα χρόνια διαφθοράς, σπατάλης, ανευθυνότητας και κρατισμού, μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε. Τα σοβαρά λάθη, η αδράνεια και οι παραλείψεις της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά και η εγκληματική καθυστέρηση και οι επιπολαιότητες της παρούσας κυβέρνησης, επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα.

Τη στιγμή αυτή ο ελληνικός λαός καλείται να κάνει θυσίες που είναι εν πολλοίς άδικες και που ίσως δεν θα ήταν σ’ αυτόν τον ακραίο βαθμό αναγκαίες, αν όλοι είχαμε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά, στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν υπάρχουν πλέον επιλογές. Σε αντάλλαγμα αυτών των θυσιών, μας προσφέρεται χρηματοδότηση 110 δισ. ευρώ προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία. Και μας προσφέρεται τη στιγμή που κανείς πλέον άλλος δεν μας δανείζει. Ετσι έχουν τα πράγματα και κανείς από τον πολιτικό κόσμο δεν δικαιούται να μην καταλαβαίνει και κυρίως να κάνει πως δεν καταλαβαίνει».

Ωσαύτως, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η θέση του ΛΑΟΣ και του κ. Γ. Καρατζαφέρη, που αν μη τι άλλο επέδειξαν πρωτοφανή πατριωτική αντίληψη και αίσθημα υπευθυνότητας. Σε ό,τι αφορά τους τρεις του ΠαΣοΚ, τι να πει κανείς; Λαϊκισμός; Πολιτική ελαφρότητα; Ανευθυνότητα;

Εν πάση περιπτώσει, όλα τούτα πέρασαν ήδη στην ιστορία, η οποία θα τα κρίνει, μπορεί ενδεχομένως να πυροδοτήσουν και νέες εξελίξεις. Ωστόσο, από αύριο κιόλας το ζήτημα είναι άλλο. Είναι το στοίχημα της επιτυχίας. Οι πρωτοφανείς και υπερβολικές θυσίες στις οποίες υποβάλλονται οι πολίτες πρέπει να δικαιωθούν. Και όλο τούτο είναι η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα. Και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση και τα συνδικάτα και οι επιχειρηματικοί φορείς, ολόκληρη η κοινωνία, πρέπει να επιδείξουν σοβαρότητα, εργατικότητα, μεθοδικότητα. Αλλη ευκαιρία δυστυχώς δεν θα υπάρξει…

Γι αυτό ανάμεσα σε Ντόρα και Λαφαζάνη ας ακολουθήσουμε αυτό που λέει η Ντόρα: «Την ώρα που το δίλημμα είναι χρεοκοπία ή θυσίες, δεν μπορώ να πω στους Έλληνες ότι πατριωτισμός σημαίνει κορώνες, ανευθυνότητα και άρνηση της πραγματικότητας. Ελάχιστη υποχρέωσή μας σήμερα είναι να πράττουμε κατά συνείδηση ό,τι θεωρούμε ότι μπορεί να βοηθήσει για να φτάσουμε με όσο γίνεται μικρότερες απώλειες στην Ελλάδα της επόμενης μέρας».
KEΡΔΟΣ