Ελευθέριος Β.
Όλη η ιδεολογία της αριστεράς στην Ελλάδα συνοψίζεται σε ένα μόνιμο μοιρολόι για την ήττα στον εμφύλιο. 60 χρόνια που αναμασά ιδεολογικά την ήττα και την «καταστροφή» που αυτή έφερε. Πότε πουλώντας όραμα πότε πουλώντας ρομαντισμό. Αλλά ποτέ προβάλλοντας επιχειρήματα για την πολιτική στην σημερινή Ελλάδα για τα τωρινά προβλήματα. Αυτό τους συσπείρωνε αυτό χρησιμοποιούσαν σαν ιδεολογικό υπόβαθρο. Έγινε σκύλευση αυτής της «αριστερής» οπτικής στα χρόνια μετά το ’81 νοθεύτηκε και απλώθηκε ευρύτερα μέσα στην κοινωνία. Ο καθένας προσλάμβανε ότι τον βόλευε. Άλλος το ανθρωπιστικό μέρος, άλλος το κοινωνικό μέρος, άλλος το οικονομικό μέρος, κάποιοι λίγοι ευτυχώς το βίαιο μέρος. Λογικό ήταν μέσα στις τόσες πολλές προσλήψεις αυτού του αναμασόμενου επί 60 χρόνια αισθήματος της ήττας να βρουν και να αφομοιώσουν κάποιοι το μίσος απέναντι σ’ αυτούς που τους στέρησαν τον «παράδεισο». Η τρομακτική αλήθεια είναι πως κανένας απ’ αυτούς που ευαγγελίζονται τον «παράδεισο» δεν γνωρίζουν πραγματικά πως ήταν αυτός και σε τι εσωτερικά αδιέξοδα οδηγούσε. Τείνω να πιστεύω πως δεν υπάρχει δυνατότητα στροφής της αριστεράς σε κάποια ανθρωπιστικά οράματα που θεωρητικά αποτελούν την βάση της αριστερής σκέψης. Αυτά βέβαια είναι εσωτερικά προβλήματα αυτών που αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί και όχι της ευρύτερης κοινωνίας. Το πραγματικό πρόβλημα που αφορά την κοινωνία είναι ότι η απόρριψη της «αστικής ηθικής» μέσα στον πυρήνα της αριστερής ιδεολογίας οδήγησε στην έλλειψη οποιασδήποτε ηθικής που με την σειρά της έφερε την νομιμοποίηση της βίας αρκεί αυτή να διακηρυσσόταν από τους φορείς της, ως «πολιτική» και αυτό το βλέπουμε ακόμα και στο τμήμα εκείνο της αριστεράς που τις προηγούμενες δεκαετίες αρέσκονταν να αυτοχαρακτηρίζεται «Ευρωπαϊκή» με ποια ιερή αγανάκτηση υιοθέτησε εντελώς άκριτα την βία στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Γεγονότα που κάλλιστα κάποιος ουδέτερος παρατηρητής θα τα χαρακτήριζε ως πολιτικό πραξικόπημα έναντι δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Πιστεύω πως γενικά η αριστερή πολιτική θεώρηση δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο στην Ελληνική κοινωνία από το να αναμασά και να αναπαράγει μίσος. Αυτό το μίσος άλλωστε είναι που της δίνει και περίεργες ιδεολογικές γέφυρες με χώρους αναπαραγωγής ισλαμικού θρησκευτικού μίσους το οποίο δεν μπορούν να αποκηρύξουν έμπρακτα και του οποίου την απειλή μονίμως παραγνωρίζουν θεωρώντας τους φορείς του «ταξικούς συμμάχους».