Οι συγγενείς ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά αναζητώντας πληροφορίες
ΤΟΥΑΝΔΡΕΑ ΠΙΜΠΙΣΙΗ
Από τη διαχείριση που θα επιλέξει η κυβέρνηση εξαρτώνται πλέον οι συγγενείς των αγνοουμένων του 1974. Οι απορριπτικές αποφάσεις που έλαβε στα τέλη του 2009 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις προσφυγές εναντίον της Τουρκίας για υποθέσεις αγνοουμένων δεν αφήνει άλλα περιθώρια παρά τη λήψη πολιτικής απόφασης ώστε να αναζητηθεί μια δικαίωση μέσω της εκτέλεσης της 4ης Διακρατικής Προσφυγής της Κυπριακής Δημοκρατίας εναντίον της Τουρκίας. Με την απόφαση του 2001 η Τουρκία κρίθηκε ένοχη και για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων όλων όσων αποδεδειγμένα είχαν συλληφθεί το καλοκαίρι του 1974 και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη τους.

Παρ’ όλον ότι εκείνη η απόφαση αποτελεί ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της κυβέρνησης, εντούτοις έκτοτε έμεινε στο ράφι και δεν ασκήθηκαν πιέσεις μέσω του Συμβουλίου της Ευρώπης ώστε η Τουρκία να αναγκαστεί πραγματικά να δώσει απαντήσεις για την τύχη όσων είχε συλλάβει ο στρατός της στη διάρκεια της εισβολής.

Μετά τις απορριπτικές αποφάσεις του ΕΔΑΔ οι συγγενείς των αγνοουμένων περίμεναν να δουν κάποιες κινήσεις από μέρους της κυβέρνησης και της Νομικής Υπηρεσίας. Όπως με λύπη αναφέρει με δηλώσεις της στον «Φ» η Μαρία Καρεφυλλίδου-Ιωάννου μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτε. Η αδελφή του αγνοούμενου καταδρομέα Χρίστου Καρεφυλλίδη από την Κερύνεια αναμένει εδώ και μήνες να ακούσει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα αλλά μέχρι στιγμής δεν είδε καμιά κίνηση. Η Μαρία Καρεφυλλίδου-Ιωάννου σημειώνει ακόμα ότι υπάρχει μια πολύ σοβαρή απόφαση, αυτή της 4ης Διακρατικής, που μπορεί να καλύψει όλους εκείνους που είχαν προσφύγει στο ΕΔΑΔ και οι αιτήσεις τους απορρίφθηκαν ως εκπρόθεσμες. Το παράπονό της είναι μεγάλο γιατί στην προσπάθεια αναζήτησης της δικαίωσης για τον αδελφό της αλλά και για να μάθει για την τύχη του είχε να ανεβεί έναν πραγματικό Γολγοθά. Ξεκίνησε την έρευνά της πριν ακριβώς 14 χρόνια, την άνοιξη του 1996, προκειμένου να συλλέξει στοιχεία και να καταχωρήσει αγωγή κατά της Τουρκίας στο ΕΔΑΔ. Στην Υπηρεσία Αγνοουμένων της παρουσιάστηκε ο φάκελος του αδελφού της και μέσα σ’ αυτόν υπήρχε μόνο μια μαρτυρία την οποία της ανέγνωσε ένας λειτουργός. Αυτή η μαρτυρία δεν έλεγε πολλά πράγματα και ήταν όσα το ίδιο άτομο είχε πει στην οικογένειά της ότι είδε τον Χρίστο για τελευταία φορά στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας τη Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974. Προσπάθησε να βρει και άλλα άτομα αλλά, όπως η ίδια αφηγείται σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Σύγχρονη Άποψη», δεν ήταν κάτι χειροπιαστό που θα τη βοηθούσε στον νομικό της αγώνα. Ένα χρόνο μετά επέστρεψε και πάλι στην Υπηρεσία Αγνοουμένων και ζήτησε να δει μόνη της τον φάκελο και μέσα σ’ αυτόν, στο διαχωριστικό στο πίσω εσώφυλλο εντόπισε μια επιστολή. Εκεί άρχισε να ξετυλίγει το νήμα της ιστορίας του αδελφού της. Μέχρι το 1997 δεν γνώριζαν τίποτε περισσότερο για τον αδελφό της και εκεί για πρώτη φορά μάθαινε πως ο Χρίστος συνελήφθη και ήταν ζωντανός στα χέρια των Τούρκων. Έστειλε επιστολές προς τον Ερυθρό Σταυρό και τα Ηνωμένα Έθνη ζητώντας περισσότερα στοιχεία αλλά δεν της έδωσαν καμιά απάντηση. «Το κράτος δεν φαίνεται να διερεύνησε αυτή την υπόθεση», αναφέρει με παράπονο.

Η ίδια προσπάθησε να συμπληρώσει το φάκελο του αδελφού της με όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε. Ό,τι μάζευε τα έστελνε προς την Υπηρεσία Αγνοουμένων. Όμως δεν γνωρίζει εάν αυτά τα στοιχεία αξιοποιήθηκαν ή εάν έχουν συμπεριληφθεί στο φάκελο του Χρίστου που δόθηκε στη ΔΕΑ για να διερευνήσει την τύχη του.

Μέσα από την έρευνά της βρήκε ότι ο Χρίστος ήταν ανάμεσα σε αρκετές δεκάδες συλληφθέντες σε μια μάντρα στο Μπογάζι. Ωστόσο η Τουρκία ουδέποτε παραδέχθηκε την ύπαρξη αιχμαλώτων πολέμου. Αντίθετα αυτό που υποστήριζε και υποστηρίζει μέσα από τα όσα κατέθεσε στο ΕΔΑΔ είναι πως όλοι οι συλληφθέντες του 1974 έχουν σκοτωθεί.
Η κ. Ιωάννου-Καρεφυλλίδη καταλήγοντας δηλώνει με πικρία πως πίστεψε πως το ΕΔΑΔ θα δικαίωνε τον αδελφό της και την οικογένειά της. Όμως η απόφαση του Δικαστηρίου την απογοήτευσε γιατί ένιωσε ότι έκλεινε ο δρόμος γι’ αυτή τη δικαίωση.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
«Το παράπονο πολλών ανθρώπων με τους οποίους μίλησα ήταν ότι κανείς δεν τους ζήτησε, ιδιαίτερα αυτούς που υπήρξαν αιχμάλωτοι πολέμου στα κατεχόμενα, στα Άδανα και αλλού, να δώσουν κάποιες καταθέσεις. Οι πρώτοι μήνες, τα πρώτα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, ήταν κρίσιμα. Έπρεπε να γίνει μια σοβαρή και συστηματική προσπάθεια για να μαζευτούν όλες οι αξιόπιστες μαρτυρίες και να διασταυρωθούν τα στοιχεία, προκειμένου να υπάρξει μια ουσιαστική διερεύνηση για τις υποθέσεις των αγνοουμένων. Αυτό ήταν το βασικό στοιχείο που διαπίστωσα μέσα από την έρευνά μου. Έχω ακόμα πολλά ερωτήματα: γιατί το θέμα των αγνοουμένων είχε αυτή την τύχη;»

Ο έφεδρος υπαξιωματικός της 33 ΜΚ
Ο ΧΡΙΣΤΟΣΚαρεφυλλίδης, γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1954. Στην Εθνική Φρουρά κατετάγη τον Ιούλιο του 1972, στην 33η Μοίρα Καταδρομών με έδρα το Μπέλλαπαϊς. Λόγω του αιφνίδιου θανάτου του πατέρα του απελύθη στις 14/8/1973 ως προστάτης της οικογένειας. Στις 19 Ιουλίου 1974, λίγο προτού αναχωρήσει για σπουδές στην Αθήνα, στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, κλήθηκε στα όπλα ως έφεδρος. Το βιβλίο απωλειών της 33ης ΜΚ αναφέρει ότι ο Χρίστος Καρεφυλλίδης αγνοείται στην περιοχή Αγίου Γεωργίου Κερύνειας, όπου έγινε μάχη για την απόκρουση της επέλασης των τουρκικών τεθωρακισμένων.

Ο Χρίστος επέζησε της μάχης του Αγίου Γεωργίου και μετά τη διαταγή αυτοδιάλυσης της 33 ΜΚ, μαζί με άλλους συμπολεμιστές του παρατάχθηκε κοντά στο ΓΣ Πράξανδρος. Μετά την κατάληψη της Κερύνειας στις 22 Ιουλίου μαζί με συμπολεμιστές του ο Χρίστος προχώρησε προς το Μπέλλαπαϊς και μετά προς Κυθρέα. Απ’ εκεί κατευθύνθηκαν προς τον Παχύαμμο. Ακολούθως σύμφωνα με τις μαρτυρίες βρίσκεται μαζί με άλλους συλληφθέντες σε μάντρα στο Μπογάζι και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ