του Α. Ανδριανόπουλου
Το όλο θέμα με το πακέτο διάσωσης της χώρας από την Ευρωπαική Ενωση (ΕΕ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) έχει πτυχές περίεργες και αρκετά δυσλειτουργικές. Αυτό που κατ αρχήν φαίνεται πως εξασφαλίζει η χώρα είναι ένα δάνειο ύψους 40 περίπου δις. Ευρώ. Με επιτόκιο 5%. Ουσιαστικά η Ελλάδα εξοικονομεί με το σύστημα αυτό περίπου 900 εκ ευρώ που θα υποχρεωνόταν να πληρώσει μέσω των υψηλότερων επιτοκίων της αγοράς. Περί το 0,2% δηλ. του ετήσιου ελλείμματός της. Οι αγορές όμως, τώρα που έστειλε την σχετική επιστολή ενεργοποίησης, δεν την πλησιάζουν πλέον. Γιατί την θεωρούν ήδη χρεωκοπημένη.

Η χώρα σε ετήσια βάση χρειάζεται περί τα 50 δις ευρώ, πέραν των δικών της εσόδων, για την εξυπηρέτηση κυρίως των δανείων που έχει πάρει. Τόση φασαρία λοιπόν για ένα ελάχιστο στην ουσία όφελος!

Το σχέδιο διάσωσης θα μας διευκολύνει να ξεπεράσουμε, ελαφρά φτηνότερα από τις συνθήκες των αγορών, τις οικονομικές μας υποχρεώσεις για το 2010. Και μετά; Τι ακριβώς θα γίνει το 2011 , το 2012 και πάει λέγοντας; Είναι δυνατόν να αναλάβει να μας πληρώνει συνέχεια τις οικονομικές μας υποχρεώσεις; Εκτός του ότι πολιτικά κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ανέφικτο, είναι και νομικά αδύνατο. Απαγορεύεται ευθέως από την συνθήκη του Μάαστριχτ.

Η ουσία λοιπόν του προβλήματός μας δεν είναι ο δανεισμός. Αλλά το τεράστιο χρέος μας. Που δημιουργήθηκε από αλόγιστο διαχρονικά δανεισμό. Που χρησιμοποιήθηκε για παροχές και κατανάλωση. Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που έκανε «αναδιανομή εισοδήματος» δίχως να υπάρχει σχετικό εισόδημα. Διανέμαμε ουσιαστικά αυτά που δανειζόμαστε. Και μοιράζαμε βέβαια τα χρήματα που είχαμε δανειστεί από τους “αντιπαθείς” Τραπεζίτες και τους “ανάλγητους” κερδοσκόπους. Και τώρα συνεχίζουμε τον παραλογισμό. Αναλογιζόμαστε τα επιτόκια αντί για τους τρόπους μείωσης του χρέους. Είναι σαν να έρχεται ένας τεράστιος ελέφαντας κατ’ επάνω μας κι εμείς να ανησυχούμε για το μέγεθος των κοπράνων του…

Υπάρχουν όμως και λειτουργικά προβλήματα στο σχέδιο των Βρυξελλών. Μέχρι τώρα οι ευρωπαίοι επιμένουν σε αύξηση φόρων και ΦΠΑ. Με στόχο την μείωση του ελλείμματος. Αν δεί όμως κάποιος τις μελέτες στελεχών του ΔΝΤ (http://www.imf.org/external/pubs/ft/spn/2010/spn1003.pdf) θα διαπιστώσει πως επιμένουν σε μείωση φόρων. Ώστε να υπάρχει διαθέσιμο λαικό εισόδημα για να κινείται η αγορά. Και να υπάρχει δυνατότητα αύξησης της παραγωγής κι εξόδου από την κρίση.

Υπάρχουν λοιπόν δύο διαφορετικές αντιλήψεις. Οι Αγγλοσάξωνες και το ΔΝΤ φοβούνται τον αποπληθωρισμό. Μια κατάσταση της οικονομίας δηλ. δίχως διαθέσιμο χρήμα (λόγω αποπληρωμής ιδιωτικών και κρατικών δανείων και υψηλών φόρων) που οδηγεί σε μειώσεις τιμών αλλά και σε ανυπαρξία κατανάλωσης. Οι εμπειρίες τους από το κράχ του ’30 επηρεάζει την στάση τους αυτή. Οι Ευρωπαίοι από την άλλη τρέμουν τον πληθωρισμό. Γιατί δεν έχουν γνωρίσει τον αποπληθωρισμό. Και συνιστούν δίχως φόβο αύξηση φόρων και περιορισμό των διαθέσιμων χρημάτων. (Βλ. σχήμα) Κοιμούνται δηλ. στο ίδιο κρεβάτι αλλά βλέπουν διαφορετικούς εφιάλτες!