Σχόλιο στην ανάρτηση ΠΑΚΕΤΟ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΑΔΥΝΑΜΟ ΚΙ’ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ
Ελευθέριος Β.
Ο Χοακίμ Αλμούνια που τόσα άκουσε πίσω από την πλάτη του από στελέχη του ΠΑΣΟΚ έλεγε πως το ελληνικό πρόβλημα είναι 1/3 πρόβλημα εσόδων και 2/3 πρόβλημα εξόδων. Φυσικά κανένας δεν ήθελε να τον ακούσει.

Επίσης προ των εκλογών του Οκτωβρίου έλεγε. «Δεν ανησυχώ για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθηθεί μετά τις εκλογές, διότι και τα δύο κόμματα εξουσίας γνωρίζουν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και τις ενδεδειγμένες λύσεις.» Φυσικά κανείς δεν τα θυμάται τώρα αυτά και οι κυβερνώντες ισχυρίζονται ότι δεν γνώριζαν. Ένα ακόμα ψέμα στην αλυσίδα των τόσων και τόσων ψεμάτων μόνο και μόνο για την ανάρρηση στην εξουσία μιας ρημαγμένης χώρας.

Πολλά χρόνια τώρα γνωρίζουμε πως η οικονομία μας είναι αντιπαραγωγική. Μόλις χθες ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γεώργιος Φλωρίδης στην εκπομπή Press της ΝΕΤ ομολόγησε μια αλήθεια: «Το πρόβλημα της ελληνικής ανταγωνιστικότητας είναι πως υπάρχει ένας τεράστιος αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας που φορτώνει με τεράστια λειτουργικά έξοδα τον ιδιωτικό τομέα καθιστώντας τον μη ανταγωνιστικό». Και έρχεται η αυτονόητη ερώτηση. Αποπληθωρισμός ναι. Αλλά από ποιους; Ανταγωνιστικότητα ναι. Αλλά από ποιους τομείς; Από την part time εργασία του σούπερ μάρκετ μήπως που θα αντικατασταθεί από εντελώς ελεύθερη εργασία ακόμα και από λαθρομετανάστες; Αυτό δεν ήταν το μοντέλο που άτυπα εφαρμόστηκε από τον Σημίτη και τελικά βλέπουμε που μας οδήγησε; Αυτό ακριβώς το μοντέλο δημιούργησε μια τάξη που επωφελούμενη της μείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης με την εισαγωγή «μαύρης» φτηνής εργασίας αύξησε τα κέρδη άρα και την κατανάλωσή των λαμογιών δημιουργώντας τον μύθο της ισχυρά αναπτυσσόμενης Ελλάδας και συντηρώντας μέσω της έμμεσης φορολογίας της την καθ’ όλα αξιοσέβαστη και τίμια κρατικοδίαιτη τάξη ενώ ταυτόχρονα εκτίναξε και τις τιμές βασικών αγαθών και υπηρεσιών αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο και τον πληθωρισμό πολύ πέρα από τις μισθολογικές αυξήσεις του μέσου έλληνα που δεν ήταν είτε αρκετά λαμόγιο για να συμμετέχει στο πάρτι της ημινόμιμης παραοικονομίας είτε να παίρνει άμεσα χρήματα από κρατικό ταμείο που σταθερά έδινε καλύτερες αυξήσεις.

Θεωρητικά λοιπόν ο αποπληθωρισμός θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα αλλά δεν μπορεί να εφαρμοστεί επί δικαίων και αδίκων γιατί οι μισθοί σε τομείς της ιδιωτικής οικονομίας αλλά και οι συνθήκες εργασίας είναι εδώ και πάνω από μια δεκαετία πολύ ανταγωνιστικές. Το πολιτικό πρόβλημα των ημερών μας είναι να επιμεριστεί αυτή η συνταγή εκεί που πρέπει. Εκεί δηλαδή που είτε δουλεύεις, είτε καααααάθεσαι… πληρώνεσαι το ίδιο. Το ξαναλέω για να εμπεδωθεί δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο όπου ο εργάτης παραγωγής πληρώνεται λιγότερο από την νηπιαγωγό εκτός από την Ελλάδα. Αυτό θα πρέπει να το εμπεδώσουμε.

Τα προβλήματα αυτά δεν είναι απλά για να απαντηθούν. Η κατάσταση είναι πολύ πολύπλοκη. Αλλά αυτό που πρέπει να μας μείνει είναι πως θα πρέπει να αλλάξει όλη η αντιπαραγωγική νοοτροπία με την οποία στήσαμε το κράτος μας. Και φυσικά αυτό θα γίνει μόνο αν κατευθυνθεί εργατικό δυναμικό από την αντιπαραγωγική παροχή υπηρεσιών χωρίς αντικείμενο που επιβαρύνουν την παραγωγή πλούτου στην στελέχωση της ίδιας της παραγωγής πρωτογενούς πλούτου. Δεν είναι δηλαδή όλη αυτή η κατάσταση το τέλος αλλά η αρχή ενός άλλου νοήματος στην εργασιακή μας ζωή όπου θα κληθούμε όλοι μας να καταθέσουμε τις ικανότητές μας και τις δεξιότητές μας στην εργασία μας. Αυτή είναι η παραγωγική διέξοδος από το πρόβλημα και όχι η στείρα αντιπαράθεση για το «που πήγαν τα κλεμμένα». Τα κλεμμένα είναι στις τσέπες όλων μας λίγο ως πολύ.-