Εάν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί σκέφτονται σοβαρά να απαγορεύσουν τις κερδοσκοπικές συναλλαγές στα συμβόλαια αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου (credit-default-swaps), τότε θα πρέπει να προετοιμασθούν καλύτερα για τις απρόβλεπτες συνέπειες μιας τέτοιας απαγόρευσης. Αυτές οι συνέπειες θα μπορούσαν να κυμαίνονται από την αύξηση των αποδόσεων στα κρατικά ομόλογα μέχρι την υποχώρηση των χρηματιστηρίων, μέσω εντονότερων πιέσεων στο χρηματοοικονομικό σύστημα.
Η έκκληση για την επιβολή περιορισμών στα κερδοσκοπικά «στοιχήματα» μπορεί να βοηθήσει στην αύξηση των ποσοστών δημοτικότητας των πολιτικών, σε θεωρία και πράξη όμως ένα τέτοιο μέτρο θα μπορούσε να γυρίσει «μπούμερανγκ», εκτιμά σε ανάλυσή του στη «WSJ» ο Ρίτσαρντ Μπάρλεϊ.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, εξετάζει το ενδεχόμενο απαγόρευσης των κερδοσκοπικών πωλήσεων CDS. Παραδέχθηκε όμως ότι η Κομισιόν θα πρέπει να κατανοήσει πλήρως πώς λειτουργούν οι αγορές CDS. Οι ηγέτες Γαλλίας, Γερμανίας, Ελλάδας και Λουξεμβούργου υποστήριξαν την προηγούμενη εβδομάδα την ιδέα της απαγόρευσης και ζήτησαν άμεσα μέτρα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η γερμανική χρηματιστηριακή Bafin δεν κατάφερε να εντοπίσει αποδείξεις μαζικών κερδοσκοπικών κινήσεων στα ελληνικά CDS συμβόλαια.
Μια απαγόρευση στις κερδοσκοπικές συναλλαγές των CDS θα μπορούσε αρχικά να συμβάλει στην υποχώρηση των τιμών. Εάν όμως οι αγορές φοβηθούν μήπως οι τράπεζες δεν είναι σε θέση να αντισταθμίσουν το ρίσκο από την έκθεσή τους, φερ’ ειπείν, σε ελληνικό κρατικό χρέος, τότε ενδεχομένως να ωθήσουν προς τα πάνω τις ομολογιακές αποδόσεις. Η ρευστότητα θα «στερέψει» και πάλι, ασκώντας νέες, σφίγγοντας και πάλι τον κλοιό γύρω από το χρηματοοικονομικό σύστημα. Εναλλακτικά, οι τράπεζες θα μπορούσαν να βρουν άλλους τρόπους αντιστάθμισης κινδύνου, συμπεριλαμβανομένων ρευστοποιήσεων σε ελληνικά στοιχεία ενεργητικού, τραπεζικών μετοχών, εταιρικών ομολόγων και μετοχών γενικότερα.
Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προχωρήσουν με προσεκτικά βήματα. Οι αποφασιστικές, μέχρι τώρα κινήσεις τους συνέβαλαν στον περιορισμό της κρίσης, αλλά το «τίμημα» ήταν η αναπόφευκτη αύξηση του κρατικού ρίσκου. Και δεν είναι λογικό να επιρρίπτει κανείς ευθύνες στην αγορά CDS που αντικατοπτρίζει το συγκεκριμένο ρίσκο. Και οτιδήποτε που απειλεί τη δυνατότητα διαχείρισης ρίσκου -όπως η απαγόρευση της διαπραγμάτευσης των CDS- θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο αυτά που έχουν μέχρι τώρα επιτύχει οι Ευρωπαίοι πολιτικοί.
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ