Του ΘΑΝΑΣΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ
Ούτε ένα ούτε δύο αλλά τέσσερα γαλλικά ελικοπτεροφόρα τύπου Mistral σκέφτεται πλέον να αγοράσει και να ναυπηγήσει από κοινού με τη Γαλλία η Ρωσία, επιβεβαιώνοντας ότι μετά το ταξίδι του προέδρου Μεντβιέντεφ οι σχέσεις Μόσχας και Παρισιού κινούνται ξανά σε τροχιά «μηνός του μέλιτος» ή πιο επίσημα: «στρατηγικής και προνομιακής εταιρικής σχέσης».

Στον καταμερισμό του δίπολου της ρωσικής εξουσίας, ο πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν φαίνεται να έχει αναλάβει την «παραδοσιακή» Γερμανία και την κ. Μέρκελ, καθώς και τους «προσωπικούς φίλους» και ενεργειακούς συμμάχους Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Ταγίπ Ερντογάν, ενώ ο Ντμίτρι Μεντβιέντεφ στα μόλις δύο χρόνια της προεδρικής εξουσίας του είχε ήδη επανειλημμένες και επιτυχείς διαβουλεύσεις με τους πιο «μοντέρνους» Μπαράκ Ομπάμα και Νικολά Σαρκοζί.

Το «αγκάθι» της Γεωργίας
Μπορεί το τρίγωνο Σρέντερ-Σιράκ-Πούτιν της εποχής του πολέμου στο Ιράκ να είναι παρελθόν ως προς τις δύο πρώτες γωνίες του, όμως ο άξονας Παρίσι-Βερολίνο-Μόσχα φαίνεται πως καλά κρατεί, έπειτα από διαδοχικές κρίσεις στις σχέσεις Ρωσίας – Ε.Ε. και προπαντός τη σταδιακή αφομοίωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από την Ενωση και τη σχετική μείωση των αντιδράσεών τους στην ιδέα της ευρω-ρωσικής προσέγγισης. Ο Ν. Σαρκοζί ζήτησε να ξεπεραστούν οι «ψυχροπολεμικές» λογικές, που συνεχίζουν να θεωρούν αδιανόητη τη συνεργασία χωρών-μελών του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, εκτιμώντας ως υπερβολικές τις αντιδράσεις χωρών της Βαλτικής, της ΝΑΤΟϊκής γραφειοκρατίας στις Βρυξέλλες αλλά και του μονίμως διαμαρτυρόμενου προέδρου της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι, οι οποίοι εξέφρασαν σοβαρές ανησυχίες για τη ρωσο-γαλλική στρατιωτική συνεργασία.

Η επίθεση της Γεωργίας στη Ν. Οσετία τον Αύγουστο του 2008, η ρωσική επέμβαση και η σύρραξη γεωργιανού και ρωσικού στρατού, που ακολούθησε, ήταν η πρώτη αφορμή για τη συνεργασία Σαρκοζί και Μεντβιέντεφ, με το Γάλλο πρόεδρο να επιδεικνύει τότε εξαιρετικές ικανότητες διπλωματικής διγλωσσίας. Εκτοτε το σχέδιο Σαρκοζί-Μεντβιέντεφ έγινε «λάστιχο» και ο Γάλλος πρόεδρος συνήθισε άλλα να λέει προς τη Μόσχα, για την «αναγέννηση του μεγάλου ρωσικού λαού», και άλλα να συζητά στην Τιφλίδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, μια τακτική που καθόλου δεν ενόχλησε τη Ρωσία, αφού λειτούργησε αντικειμενικά υπέρ των συμφερόντων της. Σε ανάμνηση εκείνης της εποχής, που η Ρωσία γεννούσε σε πολλούς στην Ε.Ε. μόνο τη διάθεση για ευρεία κριτική για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την απειλή του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ο Ν. Σαρκοζί ζήτησε απλώς από τον πρόεδρο Μεντβιέντεφ να τηρήσει τις υποσχέσεις του για μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Την ίδια στιγμή υποσχέθηκε κι ο ίδιος να παρέμβει στους εταίρους του έτσι ώστε να επιταχυνθεί η διαδικασία κατάργησης της ευρωπαϊκής βίζας για τους Ρώσους πολίτες, μια πολιτική στην οποία η Μόσχα δείχνει να επικεντρώνει την επιμονή της.

Με τη σειρά του ο Ντμίτρι Μεντβιέντεφ εξέφρασε την ικανοποίησή του για τη διαμόρφωση μιας νέας «εταιρικής σχέσης με την Ε.Ε. για τον εκσυγχρονισμό της Ρωσίας», ένα πακέτο προγραμμάτων και συνεργασιών που προορίζεται, κατά το Κρεμλίνο, να καταστήσει τη ρωσική οικονομία πιο μοντέρνα και ανταγωνιστική αλλά και να συσφίγξει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις Ρωσίας – Ε.Ε.

Ρωσογαλλικές μπίζνες
Πρακτικό αποτέλεσμα της νέας εποχής στη ρωσο-γαλλική προσέγγιση ήταν η απόφαση της γαλλικής GDF Suez να ενταχθεί στο ρωσο-γερμανικό αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream, κίνηση που θα επιτευχθεί ακόμη και με μείωση του μετοχικού ποσοστού της ρωσικής Γκαζπρόμ στο έργο, το οποίο αναμένεται να αποφέρει κέρδη περίπου από το 2012.

Οι Σαρκοζί και Μεντβιέντεφ, όμως, δεν περιορίστηκαν μόνο σε όσα συμφώνησαν κατά την τριήμερη επίσκεψη αλλά και σε όσα θα μπορούσαν να συμπέσουν μελλοντικά, με πρώτη τη γαλλική τοποθέτηση υπέρ της πρότασης του Κρεμλίνου για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη και τη ρωσική εκτίμηση ότι η κατάσταση στο Ιράν «χειροτερεύει» και ίσως σύντομα χρειαστούν «έξυπνες» κυρώσεις. *

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6 Μαρτίου 2010