ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Στο σχολείο μαθαίνουμε ότι μετά την Επανάσταση του 21 υπήρχαν στην Ελλάδα τρία μεγάλα κόμματα, το «Αγγλικό», «Γαλλικό» και «Ρωσικό». Αντιπροσώπευαν, υποτακτικά, τους τρεις επικυρίαρχους του νέου, μικρού και αδύναμου, ελληνικού κράτους. Τη γένεση του οποίου σφράγισε, άλλωστε, η κοινή τους δράση στο Ναυαρίνο. Η κάθε Δύναμη επιδίωκε την ολοκληρωτική επικράτηση με τον πλήρη εξοβελισμό των δυο άλλων. Στα μετέπειτα χρόνια αποφασιστική επιρροή στην Ελλάδα άσκησαν και άλλες Δυνάμεις, ιδίως η Γερμανία και, τελικά, οι ΗΠΑ. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ένας και μόνο επικυρίαρχος. Πάντα οι ενδιαφερόμενες ξένες Δυνάμεις διατηρούσαν ερείσματα που συντηρούσαν τον ανταγωνισμό τους. Ο ανταγωνισμός των Δυνάμεων είχε συνέπεια, άμεσα ή έμμεσα, την εσωτερική αστάθεια και τη συνήθως βίαιη επιβολή (ή αμφισβήτηση) του καθεστώτος με τραγικά, διχαστικά, αποτελέσματα. Από την καταστροφή της Σμύρνης ως το πραξικόπημα του Βενιζέλου το 1935, από τον εμφύλιο, έως τη Χούντα, αναφέρουμε ενδεικτικά.
Οι λόγοι του ανταγωνισμού των Δυνάμεων είχαν σχέση με τη γεωγραφική θέση της χώρας και όχι με κυβερνήσεις πρόσωπα ή ιδεολογίες, όπως, λάθος, εξακολουθούμε να πιστεύουμε. Αυτό γίνεται τώρα προφανές στην Κύπρο όπου η ιδεολογία του κ. Χριστόφια διόλου δεν του στερεί τη στήριξη καθ’ όλα δεξιών ευρωπαίων και αμερικανών. Το βασικότερο ζήτημα είναι ο έλεγχος του Αιγαίου και με αυτή την έννοια επίμαχη περιοχή είναι η Βόρεια Ελλάδα, η Θράκη.
Η κατάσταση αυτή δεν άλλαξε ουσιαστικά με την είσοδο της χώρας στην ΕΕ και μετέπειτα στην ευρωζώνη. Διότι η ίδια η ΕΕ εξακολούθησε (και εξακολουθεί) να αποδέχεται την επικυριαρχία, να είναι εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, παρά τις όποιες αχνές απόπειρες διαφοροποίησης, πρόσφατα της Γερμανίας, παλαιότερα της Γαλλίας. Οι Ευρωπαίοι, άλλοτε με ενθουσιασμό πχ στους βομβαρδισμούς της Σερβίας, άλλοτε με γκρίνιες πχ στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, ουδέποτε αμφισβήτησαν σοβαρά τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον. Ο διαχωρισμός σε φιλοευρωπαίους και φιλοαμερικανούς μοιάζει συνεπώς περισσότερο με σκιαμαχία παρά με ρεαλιστική αίσθηση της πραγματικότητας. Οι οπαδοί άλλων προοπτικών, από τους φιλορώσους ως τους ευρωσκεπτικιστές (εσχάτως και τους «κινεζόφιλους»), εκφράζουν προφανώς επιθυμίες αλλά δεν προσφέρουν, άμεσα τουλάχιστον, εφικτές λύσεις.
Το νέο στοιχείο είναι ότι χωρίς να υποχωρεί ο ανταγωνισμός υπερτερεί, εξ ανάγκης λόγω της κρίσης, η συνεργασία όλων των Δυνάμεων, κατά περίπτωση. Η Ρωσία μας παρέπεμψε στο ΔΝΤ ενώ το ελληνικό πρόβλημα συζήτησαν σε τηλεδιάσκεψη Ομπάμα-Μπράουν-Μέρκελ και Ομπάμα-Σαρκοζί. Όταν τα βόδια μαλώνουν την πληρώνουν τα βατράχια αλλά όταν τα βόδια συνεννοούνται, τα βατράχια δεν έχουν που να κρυφτούν.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή, 5-3-10