του απεσταλμένου μας Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Κόρδοβα, μακρινή και μονάχη», την τραγούδησε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Κόρδοβα που ποτέ δεν θα σε φτάσω, είπε στη μαύρη φοράδα που καβαλίκευε κάτω από το κόκκινο φεγγάρι της ματωμένης Ισπανίας, ο μεγάλος ποιητής της. Που νοιώθοντας ίσως νάρχεται το δικό του, μαζί με το τέλος της Δημοκρατίας, έγραφε: «Ο θάνατος μ’ αγναντεύει από τους πύργους της Κόρδοβας».
Τότε είχαν πέσει απάνω στο λαό της δημοκρατικής Ισπανίας με τα πολεμικά όπλα, σήμερα είναι με οικονομικά και «επικοινωνιακά» μέσα, όχι λιγότερο δολοφονικά, που επιτίθενται στον ελληνικό λαό και, δια της Ελλάδας, στις κοινωνικές κατακτήσεις ολόκληρης της Ευρώπης. Τότε, οι Ευρωπαίοι άφησαν να πέσει η Ισπανία, η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία, μέχρις ότου το θηρίο επιτέθηκε στους ίδιους. Έτσι και σήμερα, οι Ισπανοί προτιμούν να κάνουν ότι δεν τους αφορά το ελληνικό ζήτημα, οι Πορτογάλοι παρακολουθούν τρομοκρατημένοι, οι Βορειοευρωπαίοι τρίβουν τα χέρια τους για τα κέρδη των τραπεζών τους, που δανείζονται με 1% από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και μας δανείζουν με 6%, οι Ανατολικοευρωπαίοι θέλουν μόνο να ικανοποιούν τα υπερατλαντικά αφεντικά τους, οι Γάλλοι θέλουν κάτι να κάνουν, αλλά μόνο με όρους αποδεκτούς από τη Γερμανία και στο τέλος, όπως πάνε, θα φτιάξουν, αν φτιάξουν, ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο χειρότερο από το ΔΝΤ.
«Mα τι γίνεται με τα νησιά; Τα πουλάτε; Έτσι μούπε ο άντρας μου, τάκουσε χτες στην τηλεόραση». Αυτή είναι η πρώτη αντίδραση της κοπελίτσας στο κατάστημα με τα σουβενίρ, όταν μαθαίνει ότι είμαστε από την Ελλάδα. “Οι Γερμανοί προσπαθούν να κάνουν χιούμορ”, της λέω, “ναι, μου λέει, μαύρο”. Με ακούει υπομονετικά να της εξηγώ ότι το πρόβλήμα δεν είναι μόνο ελληνικό, ότι έχει να κάνει με τη νομισματική πολιτική που επέβαλε, προς το συμφέρον της, η Γερμανία στην ευρωζώνη με το Μάαστριχτ. Με ακούει υπομονετικά, αλλά δεν είναι τα επιχειρήματά μου που την πείθουν. Είναι το αλάνθαστο ένστικτο του λαϊκού ανθρώπου που εξηγεί το αυθόρμητο βλέμμα συμπάθειας και αλληλεγγύης που μας ρίχνει.
Θυμάμαι τον πατέρα μου που, μέγας είρων, «συνόψιζε» σε τρία ονόματα, την εξέλιξη του «γερμανικού πνεύματος»: Νίτσε, Βάγκνερ, Χίτλερ. «Συμφωνώ”, μου λέει η κοπέλα, “αλλά εγώ δεν μπορώ να το πω». «Ο ένας δεν μπορεί να πει το ένα, ο άλλος δεν μπορεί να πει το άλλο, να δούμε που θα βρεθούμε καμιά μέρα όλοι μαζί», σκέφτομαι κι εγώ, καθώς θυμάμαι τη μάνα μου αυτή τη φορά, πούχε κρατήσει ανεξίτηλη στη μνήμη της την εκτέλεση ενός δεκάχρονου στον Σταθμό Λαρίσης – ανέβηκε το πιτσιρίκι σε ένα φορτηγό να αρπάξει μια κουραμάνα και το γάζωσε με μια ριπή ο Γερμανός στρατιώτης. «Όντως μετανιώσανε», λέει ένας κυνικός φίλος, «μετανιώσανε γιατί χάσανε!»
Ο Γάλλος διπλωμάτης με κοιτάει με πολύ περίσκεψη και κουνάει το κεφάλι του, όταν του λέω ότι οι Γερμανοί κάνουν πάλι τα ίδια σφάλματα: υπερεκτιμούν τώρα την οικονομική, όπως υπερεκτίμησαν τη στρατιωτική τους ισχύ δύο φορές στον Εικοστό Αιώνα. Κι ότι, όπως πάνε, θα κάνουν πάλι κυρίαρχους στην Ευρώπη τους Αμερικανούς, όπως τους ξανάφεραν, θριαμβευτές στα Βαλκάνια τη δεκαετία του 1990, όταν το Βερολίνο αποτέλειωσε την πολυεθνική και ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, προκαλώντας μια αλυσίδα πολέμων, με τις συνέπειες των οποίων ακόμα παλεύει η χερσόνησος.
«Είστε οι μόνοι που μπορείτε να προσφέρετε μια ηγεσία στην Ευρώπη», κολακεύω τον συνομιλητή του, αλλά εκείνος σηκώνει τους ώμους σε μια έκφραση αδυναμίας και δικαιολογείται: «δεν θέλει η Μέρκελ, έχει εσωτερικά προβλήματα. Αλλά προσπαθούμε, Είδες τις δηλώσεις του Σαρκοζί;». Η συζήτηση γυρνάει στις αντιδράσεις για τα κυβερνητικά μέτρα στην Ελλάδα που τις βρίσκει υποτονικές: «ο ελληνικός λαός έχει αναισθητοποιηθεί», είναι το συμπέρασμά του. Μπορεί το Παρίσι να στηρίζει τα μέτρα της Αθήνας, αλλά χρειάζεται και καμιά διαδήλωση για να στηρίξει τα επιχειρήματα του Σαρκοζί υπέρ μιας οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Ύστερα, η ψυχή της Γαλλίας πάντα ταλαντεύεται ανάμεσα στις, όσο δεν γίνεται άλλο, ταξικές αξίες της «υψηλής μπουρζουαζίας» της και ότι έχει απομείνει από το πνεύμα της «Μεγάλης Επανάστασης». (“Μπράβο σας, είναι χάρη σε σας τους Έλληνες που αρχίσαμε να συζητάμε για την Ευρώπη στη Γαλλία”, μου λέει πάντως ένας βετεράνος του γαλλικού συνδικαλιστικού κινήματος.)
Κάθομαι με τον Γάλλο στη γωνιά του μεγάλου Κάστρου, της Μεθκίτα, και κοιτάω τους Υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ που περνάνε από μπροστά μας, συνοδευόμενοι από τις κουστωδίες τους. Ο Ισπανός ΥΠΕΞ, ο Μορατίνο, διάλεξε την Κόρδοβα, από όπου κατάγεται, για αυτό το άτυπο συμβούλιο. Το μεγαλειώδες όμως ντεκόρ, το βάρος της ιστορίας εδώ, στο δυτικό άκρο συνάντησης των τριών μονοθεϊσμών, λες και φωτίζει ακόμα πιο ανελέητα την ασημαντότητα των αξιωματούχων: μικροί άνθρωποι οι περισσότεροι, τείνουν να καταστούν εν πολλοίς διακοσμητικά πρόσωπα μιας Ευρώπης των τραπεζών και της παρακμής, που γλιστράει, αργά αλλά σταθερά, στον ολοκληρωτισμό. Πόσοι άραγε από δαύτους ξέρουν κάτι από την ιστορία της πόλης που περπατάνε, διερωτώμαι, καθώς το τσούρμο των επισήμων περνάει μπροστά από την Ταβέρνα Πιλάρ, αντικρίζοντας τον Γουαδαλκιβίρ, που βάφτηκε κάποτε κόκκινος, σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ευρωπαϊκής ιστορίας; Και ποιό μέλλον μπορεί να έχει μια Ευρώπη “διοικούμενη” από αυτούς;

Με τον Αντόνιο Mιλόσοσκι περί κρίσης, εθνικισμού και ονόματος
Οι Ευρωπαίοι κάλεσαν εδώ στην Κόρδοβα και τους τρεις Υπουργούς της διεύρυνσης μεταξύ αυτών τον Αντόνιο Μιλόσοσκι, Υπουργό Εξωτερικών της πΓΔΜ. Προτού προλάβω να τον ρωτήσω αυτά που θέλω, με πνίγει εκείνος στις ερωτήσεις για την Ελλάδα, θέλει να μάθει τι γίνεται, πως εξελίσσεται η κρίση, τι συνέπειες θα έχει στην εξωτερική πολιτική της Αθήνας. Φοβάται, μου λέει, μήπως η κρίση ευνοήσει τελικά την άνοδο «εθνικιστικών δυνάμεων» στην εξουσία, εμποδίζοντας την εξομάλυνση με τα Σκόπια.
Ο κ. Μιλόσοσκι θεωρεί το ζήτημα της γλώσσας και της εθνότητας το κύριο εμπόδιο τώρα στις συνομιλίες και την εξεύρεση λύσης. Για μας, μου λέει, είναι θέμα εθνικής συνείδησης και ταυτότητας. Δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε. Κι αγωνίζεται να με πείσει για τις καλές προθέσεις της χώρας του: Δεν είμαστε απειλή για σας. Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να σας απειλήσουμε. Μπορεί να σας απειλεί η Τουρκία, μπορεί να σας απειλεί ο ένας ή ο άλλος, μπορώ να το δεχτώ αυτό, δεν σας απειλούμε πάντως εμείς, τονίζει με έμφαση.
Ναι, του απαντάω, αλλά αυτό που λέτε ότι η γλώσσα και η εθνικότητα είναι θέμα εθνικής συνείδησης και ταυτότητας δεν ισχύει μόνο για σας, ισχύει και για μας. Και για τον ελληνικό λαό είναι θέμα εθνικής συνείδησης, εθνικής ταυτότητας. Άλλωστε η κυβέρνησή μας αποδέχεται οποιαδήποτε λύση που θα αναγνωρίζει ότι αποτελείτε νόμιμο τμήμα του μακεδονικού χώρου, όχι όμως οι μόνοι και αποκλειστικοί «ιδιοκτήτες» του. Με κοιτάει σκεφτικός, είναι όμως φανερό ότι δεν έχει κάτι να απαντήσει σε αυτό το επιχείρημα.
Γιατί δεν σας κάνει ένα όνομα όπως Βόρεια Μακεδονία ή Σλαβομακεδόνες; τον ρωτώ, αλλά εκείνος, μετά από ένα στιγμιαίο δισταγμό, προτιμά να αποφύγει μια ευθεία απάντηση: «Θα δούμε τους επόμενους μήνες», μου λέει πριν με αποχαιρετήσει.

Δρούτσας-Νταβούτογλου
Με τον Τούρκο ομόλογό του συναντήθηκε για μια ακόμη φορά ο Αν. Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας, σε τετ α τετ συνάντηση διαρκείας 45 λεπτών. Οι δύο Υπουργοί συμφώνησαν ήδη στο Λονδίνο να συναντώνται κάθε φορά που συμπίπτουν σε ένα διεθνές γεγονός. Ο κ. Δρούτσας θα επισκεφθεί την Άγκυρα το συντομότερο δυνατόν, ίσως εντός του Μαρτίου, αν γίνει δυνατό, για να προετοιμάσει την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα. Η ελληνική κυβέρνηση είναι σαφές ότι επείγεται να βάλει μπροστά ξανά την πολιτική της προσέγγισης.
Το δεύτερο θέμα για το οποίο μάχεται η Αθήνα είναι το ζήτημα της διεύρυνσης και της ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ, παρά την ενόχληση για τις διαρκείς διευρύνσεις σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη. Στην Κόρδοβα, ο κ. Δρούτσας συναντήθηκε με τον Ευρωπαίο Επίτροπο Διεύρυνσης Στέφαν Φούλε.
Konstantakopoulos.blogspot.com