15.000 δολάρια Αυστραλίας έχει ήδη μαζέψει η Δωροθέα Δημητροπούλου, η οποία ανοίγει το πορτοφόλι δείχνοντας τον δρόμο στον Ελληνισμό της υφηλίου

«Έχω μαζέψει κάπου 10-15.000 δολάρια Αυστραλίας τα οποία και μπορώ να διαθέσω. Νομίζω ότι όλοι μπορούμε. Όμως αυτά δεν θα δοθούν ως «βοήθεια» προς την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, θα ήταν ντροπή μου. Δεν είναι ελεημοσύνη. Θα τα δώσω διότι έτσι είμαστε εμείς… δίνουμε από το υστέρημά μας.

Οχι ως βοήθεια αλλά ως μια χειρονομία συμπαράστασης και αγάπης λέει από τη μακρινή ήπειρο η κυρία Δωροθέα Μπάκλαντ, γεννημένη με το επώνυμο Δημητροπούλου στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου το 1922. «Ημουν πάντα ανήσυχο πνεύμα» λέει με χιούμορ η διακεκριμένη κοινωνιολόγος, που επί πολλές δεκαετίες μετέχει στα κοινά.

Τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Κάιρο, κοινωνική εργασία για αδύναμες ομάδες πληθυσμού, μαχήτρια για τους Αβορίγινες και δραστήριο μέλος της ελληνικής παροικίας. Τώρα προτείνει ένα «κουμπαρά» για τις έκτακτες ανάγκες της πατρίδας.

«Πώς γεννήθηκε αυτή η σκέψη; Δεν σκέπτομαι… απλά πράττω. Για όποιον έχει ανάγκη, όποιον δω πονεμένο ή μου τηλεφωνήσει για βοήθεια. Βέβαια δεν μπορώ να προσφέρω υλικά σε όλους, αλλά τους στηρίζω όπως δύναμαι» λέει στο «Εθνος της Κυριακής» η κ. Δωροθέα Μπάκλαντ. «Από μικρή αγαπώ τους ανθρώπους, έχω πολλούς φίλους και είμαι μέλος σε 27 οργανισμούς στους οποίους πληρώνω συνδρομή: για τις γυναίκες, το περιβάλλον, τους ηλικιωμένους, τα παιδιά.

Ενεργός πολίτης
Ο,τι έχει σχέση με το καλό της ανθρωπότητας. Μετείχα ενεργά πολλά χρόνια στην ελληνική κοινότητα αλλά ενδιαφέρομαι και για τους Αβορίγινες, τη συμφιλίωση με τους αυτόχθονες ιθαγενείς.

Εχω μεγάλη οικογένεια, δύο αδελφούς και δύο αδελφές, πολλά ανίψια και βέβαια την κόρη μου. Ομως όλα τα παιδιά του κόσμου είναι παιδάκια μου» λέει η ηλικιωμένη ομογενής, που ζει κοντά στη θάλασσα και καθημερινά απολαμβάνει την παρέα των φίλων της στην παραλία ως κολυμβήτρια χειμώνα – καλοκαίρι. Πανταχού παρούσα λοιπόν; «Αν κάποιος ανακατεύεται με πολλά ούτε δένεται, ούτε τυφλώνεται, ούτε βαριέται, ούτε τσακώνεται.

Αν υπάρχει ποικιλία, όλα έχουν ενδιαφέρον. Εκεινο που έμαθα, πέρα από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, είναι ένα: μαθαίνει κανείς το πώς να μαθαίνει. Αυτό είναι το πανεπιστήμιο της ζωής».

ΔΗΛΩΝΕΙ «ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΑ»Στις πορείες ειρήνης γνώρισα και τη Μαργαρίτα Παπανδρέου
«Αγαπώ την Ελλάδα, ερχόμουν πολλές φορές, ενώ έκανα και κοινωνικές έρευνες με τις οικογένειες των γυναικών που είχαν μεταναστεύσει στην Αυστραλία μετά τον πόλεμο. Εχω λάβει μέρος και σε πορείες ειρήνης και σε πορείες για την ημέρα της Γυναίκας μαζί με την Ενωση Γυναικών Ελλάδας. Εκεί είχα γνωρίσει και την κ. Μαργαρίτα Παπανδρέου. Ξέρετε ήμουν ο «αντάρτης» της οικογένειας. Στην Αυστραλία όταν πήγα πανεπιστήμιο ήμουν πάνω από 40 ετών και τότε οι άντρες, όταν πήγαιναν να σπουδάσουν σε αυτή την ηλικία, έπαιρναν υποτροφία. Οχι όμως και οι γυναίκες…

Διαρκής προσφορά
Αυτό με έκανε φεμινίστρια» λέει η κ. Δωροθέα Μπάκλαντ, συνταξιούχος σήμερα, αλλά με αέναη διάθεση προσφοράς. «Δεν αγαπώ τα χρήματα, έχω κάποια για τα γεράματά μου, αλλά αυτό που μπορώ το προσφέρω για την πατρίδα. Προσωπικά δεν πρόκειται να ζητήσω από κανέναν να συνεισφέρει, έστω και αν διαθέτει εκατομμύρια. Αν δεν προσφέρει μόνος του δεν έχει αξία» λέει η ομογενής, που επικοινώνησε με το προξενείο και την πρεσβεία της Ελλάδος στην Αυστραλία, για να τους ενημερώσει για την ιδέα και την προσφορά της.

ΠΑΝΤΑ ΑΝΗΣΥΧΗ Μια ζωή αγώνες σε τρεις ηπείρους
Η κ. Δωροθέα Δημητροπούλου γεννήθηκε το 1922 στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου από Ελληνες γονείς. Ελαβε την ελληνική παιδεία, από εξαίρετους δασκάλους στα σχολεία της ανθούσας, τότε, ελληνικής παροικίας και έμαθε αγγλικά και γαλλικά. Ο πόλεμος ξέσπασε μόλις είχε τελειώσει το γυμνάσιο και επρόκειτο να έρθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει. Ετσι έμεινε εκεί και εργάστηκε εθελοντικά μαζί με τις δασκάλες του σχολείου, στηρίζοντας τους Ελληνες που πολεμούσαν στη Μέση Ανατολή. Εκείνες άλλωστε έγραφαν τα γράμματα που έστελναν ναύτες του ελληνικού στόλου, μέσω Ερυθρού Σταυρού, στις οικογένειές τους.

Ο γάμος της με τον Βρετανό σύζυγό της την οδήγησε στην Αγγλία, όπου αργότερα εργάστηκε στο ραδιόφωνο, αλλά και στο ελληνικό τμήμα των επιχειρήσεων Νιάρχου. Τα χρόνια πέρασαν και το 1961 έφυγε για τον επόμενο σταθμό: την Αυστραλία. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί σταδιακά και τα αδέλφια της. Το 1967 ξαναπήγε στο πανεπιστήμιο, αν και ήταν πλέον 45 ετών. Στη συνέχεια εργάστηκε σε παιδικούς σταθμούς, σε σχολεία και ανέπτυξε δράση με στόχο τη μόρφωση των γυναικών και δη των μεταναστριών. Και η ζωή συνεχίζεται…

«Ημουν πάντα ανήσυχο μυαλό. Τώρα έχω βάλει μπροστά για να μην καταστραφεί η Γη, για να έχουν αύριο νερό τα παιδιά του κόσμου, καθώς πιστεύω στις επιπτώσεις από το φαινόμενο του θερμοκηπίου» λέει η κ. Μπάκλαντ, που ταξίδεψε αρκετές φορές στη μακρινή της πατρίδα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
gapostolidis@pegasus.gr
ΕΘΝΟΣ