της Ελίνας Γαληνού
Ενα από τα μεγαλύτερα “ελληνικά” προβλήματα που ευθύνεται για την κακή μας Οικονομία είναι η φοροδιαφυγή. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δημιουργεί ισότιμο πρόβλημα με τον σπάταλο και παρασιτικό δημόσιο τομέα. Στην φοροδιαφυγή οφείλουμε μια ακόμα αρνητική μας “πρωτιά” καθώς και το όνομα “φτωχής χώρας με πλούσιους κατοίκους”. Πώς όμως συμβαίνει να γνωρίζουμε αφ΄ενός ότι υπάρχει φοροδιαφυγή και αφ΄ετέτου, να μην έχουμε κατορθώσει να λύσουμε αυτό το πρόβλημα έστω εν μέρει;
Το φαινόμενο της φοροδιαφυγής, εξηγείται ως εξής. Οταν η κατανάλωση σε ένα κράτος, εμφανίζεται δυσανάλογα μεγαλύτερη από τα διαθέσιμα εισοδήματα του πληθυσμού της (βάσει δηλωθέντων στοιχείων), εννοείται ότι υπάρχει αδήλωτο εισόδημα που διοχετεύεται στην κατανάλωση. Οταν το επίπεδο διαβίωσης ορισμένων ανθρώπων είναι εκπληκτικά δυσανάλογο με την φορολογική τους δήλωση, εννοείται ότι φοροδιαφεύγουν, αλλιώς πού τα βρίσκουν τα χρήματα ώστε να διάγουν πολυτελή βίο ενώ δηλώνουν εισόδημα π.χ 18.000 ευρώ; Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πάμπολλες παράπλευρες λύσεις όπως οι υπεράκτιες εταιρείες, οι καταθέσεις στο εξωτερικό και άλλα που δεν δηλώνονται, αλλά ωστόσο οι κάτοχοί τους τα νέμονται πλουσιοπάροχα εις βάρος των κορόιδων…Και καλό θα ήταν η κυβέρνηση να αρχίσει από αυτούς τον έλεγχο φοροδιαφυγής και όχι από τον μικρομεσαίο μέσω αποδείξεων του ψωμιού και του μανάβη…
Ομως, θα πρέπει να παραδεχτούμε μια αλήθεια. Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα έχει ευδοκιμήσει σε μεγάλο βαθμό και δυστυχώς, ως νοοτροπία. Μια εξήγηση σ΄αυτό αποτελεί το γεγονός της εκτεταμμένης διαφθοράς που έχει αναπτυχθεί στο δημόσιο τομέα και άρα, στους εν γένει ελεγκτικούς μηχανισμούς διακίνησης οικονομικών πόρων. Σε πολλούς έγινε τρόπος ζωής να διαπραγματεύονται τις οφειλές τους με “‘ενα λαδωματάκι” στον αρμόδιο υπάλληλο κάποιας δημόσιας υπηρεσίας. Και άσε τα κορόιδα τους νομοταγείς να πληρώνουν και να δηλώνουν όσα έχουν…Γιατί όμως τελικά ο Ελληνας ανέπτυξε -κακώς βέβαια- νοοτροπία φοροφυγά που τον καθιστά απαράδεκτο σε σχέση με τους άλλους ευρωπαίους; Ισως θα άξιζε να προβληματιστούν γι΄αυτό πολίτες και πολιτικοί. Οι δικές μας ευθύνες προφανώς εστιάζονται στην εύκολη απόκτηση πλούτου και χαλαρής συλλογικής συνείδησης, δεδομένου ότι ο φοροφυγάς δεν σκέφτεται ότι η δική του “μαγκιά” ζημιώνει το σύνολο. Οι πολιτικοί όμως, ας σκεφτούν και αυτοί με τη σειρά τους πόσο έχουν απογοητεύσει τον κόσμο ως διαχειριστές κρατικών ταμείων που γεμίζουν από τους φόρους του λαού. Οταν ο λαός αυτός βλέπει πολιτικούς βουτηγμένους στα οικονομικά σκάνδαλα να τον φορολογούν αδρά και να μην του επιστρέφεται σχεδόν τίποτα απ΄αυτά που καταβάλει, μπορεί να ενδώσει στην φοροδιαφυγή “ευκαιρίας δοθείσης”. Οι Ευρωπαίοι όμως που πληρώνουν ευσυνείδητα τους φόρους τους, βλέπουν ότι το κράτος λειτουργεί ανταποδοτικά προς αυτούς….