Oλοι τη βλέπουμε βαδίζοντας στη Βασ. Σοφίας ή στην πλατεία Συντάγματος. Το πραγματικό μέγεθος, όμως, της Βουλής το αντιλαμβάνεσαι μόνον αν τη δεις από ψηλά. Ανεβείτε, λοιπόν, στον όγδοο όροφο της «Μεγάλης Βρεταννίας». Πείτε στους ευγενικούς υπαλλήλους του εστιατορίου ότι δήθεν περιμένετε έναν φίλο, βγείτε έξω στο μπαλκόνι της βόρειας πλευράς και τότε θα καταλάβετε. Η Βουλή, σε όλο της το μέγεθος, είναι ένα τέρας. Είναι το μεγαλύτερο κτίριο της Αθήνας, μπροστά στο οποίο τα υπόλοιπα ωχριούν. Μόνον έτσι καταλαβαίνει κανείς γιατί χρειαζόταν ακόμη 232 μονίμους υπαλλήλους (των 16 μισθών) και διευθέτησε τη μονιμοποίησή τους τούτες ακριβώς τις ημέρες, στη σκιά των συνδικαλιστικών

κινητοποιήσεων: Ενα τόσο ογκώδες κτίριο πρέπει κάπως να γεμίσει – αφού, ούτως ή άλλως, το μεγαλείο του Φίλιππου Πετσάλνικου από μόνο του δεν αρκεί…

Το φυσικό μέγεθος του κτιρίου της Βουλής είναι, δυστυχώς, αντιστρόφως ανάλογο της αξιοπιστίας αυτών που στεγάζονται εντός του, δηλαδή του λεγομένου πολιτικού κόσμου. Και ενώ το πρώτο ούτε είναι δυνατόν -ούτε και θα είχε νόημα άλλωστε- να το μειώσουμε, το δεύτερο υπάρχει τρόπος να αποκατασταθεί. Οχι με επινοήσεις προσβλητικές για τη νοημοσύνη των πολιτών, όπως λ.χ. το «Ταμείο Στήριξης», ούτε με πλειοδοσία ελεήμονος λαϊκισμού εκ μέρους των βουλευτών (ο ένας χαρίζει το δώρο του Πάσχα, ο άλλος επιστρέφει το αυτοκίνητό του, ο τρίτος προσφέρει τη γραβάτα του ή τη συλλογή των γραμματοσήμων του κ.ο.κ.), αλλά με την αξιοποίηση των δυνατοτήτων του Συντάγματος. Ας συμφωνήσουν λοιπόν να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από τους 300 της σημερινής Βουλής, στους 200, όπως επιτρέπει το ισχύον Σύνταγμα.

Με τον τρόπο αυτόν μειώνεται δραστικά το λειτουργικό κόστος του πολιτικού κόσμου και, ταυτοχρόνως, κερδίζεται πίσω μέρος του χαμένου κύρους του. Είναι απορίας άξιον γιατί δεν αρπάζει την ευκαιρία να το εισηγηθεί ο Αντώνης Σαμαράς, αφού, πρώτον, ο ίδιος το είχε προτείνει στο παρελθόν ως πρόεδρος της ΠΟΛ.ΑΝ. και, δεύτερον, πρόκειται για ιδέα την οποία ενστερνίζονται στενοί συνεργάτες του και την έχουν μάλιστα διατυπώσει δημοσίως.

Το επιπλέον όφελος για τη Ν.Δ. είναι ότι, αν υιοθετήσει και προβάλει με σθένος την συγκεκριμένη θέση, κερδίζει χρόνο, από αυτόν που έχει μπροστά της στην «πολιτική έρημο». Ετσι, δείχνει σε όλους ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος και κόβει τη συνέχεια από το πρόσφατο θλιβερό παρελθόν της. Ειδάλλως, μόνο με έξυπνες ατάκες και ωραία λόγια δεν βγαίνει τίποτε. Η λατρεία των ισορροπιών, δηλαδή ο φόβος του πολιτικού κόστους, οδήγησε τη Ν.Δ. εκεί που βρίσκεται σήμερα. Τι περισσότερο έχει να χάσει;