Πώς να γιορτάσει, όμως, ο καταπτοημένος Ελληνισμός; Πώς να τιμήσει τα λαμπρά παλληκάρια της κλεφτουριάς, ο εξευτελισμένος και ταπεινωμένος Ελληνισμός;
Πώς καταντήσαμε έτσι, Έλληνες; Πόσο ακόμα πιο κάτω, στου κακού τη σκάλα, θα διολισθήσουμε για να ξυπνήσουμε; Πόσο ακόμα θα μας γελοιοποιήσουν και θα μας ρεζιλέψουν για ν’ αποτινάξουμε το μαύρο πέπλο της αναξιότητας, της ολιγωρίας και τις αδιαφορίας;

Αντιστάσεις-ΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
ΠΟΣΟ, πικρά, επίκαιρος είναι σήμερα ο παππούς Μακρυγιάννης… Και πόσο οδυνηρά καίριος είναι στις επισημάνσεις του, που ταιριάζουν γάντι στις σημερινές περιπέτειες και τα «δυστυχήματα» του Ελληνισμού… Μέρα λαμπρή, σήμερα, μέρα δόξας και τιμής, μέρα λεβεντιάς και ηρωισμού, ανέτειλε η 25η Μαρτίου 1821. Πώς να γιορτάσει, όμως, ο καταπτοημένος Ελληνισμός; Πώς να τιμήσει τα λαμπρά παλληκάρια της κλεφτουριάς, ο εξευτελισμένος και ταπεινωμένος Ελληνισμός;

Ελλάδα και Κύπρος περνούν τις χειρότερες μέρες. Δεν είναι μόνο οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Περισσότερο βαραίνουν στις καρδιές όλων των Ελλήνων οι συνέπειες μιας άλλης, πολυδιάστατης κρίσης: Αρχών, αξιών, εθνικής αξιοπρέπειας, τιμής, λεβεντιάς, αρχοντιάς, ηρωισμού, αντίστασης και ετοιμότητας για νέες θυσίες και προσφορές προς τη χειμαζόμενη Ελλάδα και τη δούλη Κύπρο. Ζούμε τις πιο σκοτεινές ώρες με μια Ελλάδα υπό ολική κατάρρευση, ρεζιλεμένη και υποταγμένη στα κέφια και στα τερτίπια των ισχυρών. Και με μια Κύπρο, διοικούμενη από τους ερασιτέχνες και μάγκες της κεντροαριστερής κυβέρνησης Χριστόφια. Ελλάδα και Κύπρος, όμως, απειλούνται και εκβιάζονται από μιαν αποθηριωμένη και συνεχώς πυκτεύουσα Τουρκία.

Πώς καταντήσαμε έτσι, Έλληνες; Πόσο ακόμα πιο κάτω, στου κακού τη σκάλα, θα διολισθήσουμε για να ξυπνήσουμε; Πόσο ακόμα θα μας γελοιοποιήσουν και θα μας ρεζιλέψουν για ν’ αποτινάξουμε το μαύρο πέπλο της αναξιότητας, της ολιγωρίας και τις αδιαφορίας; Και πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε σπιθαμιαίους ηγέτες, ακατάλληλους και ανεπαρκείς, κατώτερους των περιστάσεων; Πού είναι τα πολιτικά αναστήματα και οι κορυφές, που θα συνεγείρουν ξανά τους Έλληνες και θα τους οδηγήσουν στο δρόμο της σωτηρίας και της εθνικής αναγέννησης και προκοπής; Αν μη τι άλλο, σήμερα, ας τιμήσουμε την εθνική μας επέτειο. Ας διδαχθούμε από τους αγωνιστές της ελληνικής ελευθερίας. Προπάντων, ας ξαναδιαβάσουμε τον Μακρυγιάννη. Στις 13 του Ιούλη 1825, στους Μύλους, δόθηκε μάχη των Ελλήνων κατά των ορδών του Ιμπραήμ. Ο Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ, παρατήρησε τις φοβερές ελλείψεις των Ελλήνων και τις επισήμανε στον Μακρυγιάννη. Και αυτός του έδωσε την ακόλουθη απάντηση, που όλοι οι Έλληνες οφείλουν να θυμούνται:
«Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς. Όμως, είναι δυνατός ο Θεός, οπού μας προστατεύει. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραήμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μάς έχεις τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν». Ιδού, όμως, και η εθνική παρακαταθήκη του, κτήμα ες αεί όλων των Ελλήνων:

«Ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι (…). Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός “εγώς” ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση ή χαλάση, να λέγη εγώ. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε “έμείς”. Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους». Αυτή είναι η εθνικά «απελέκητη» προσταγή του Μακρυγιάννη, που την αντιλαλούν στρατιές ηρώων του ’21 και του ’55. Πόσοι από τους Έλληνες σήμερα τολμούν να διαβεβαιώσουν ότι είναι στο «εμείς»;

ΣΗΜΕΡΙΝΗ