του Απόστολου Αποστολόπουλου
«Ο ελληνισμός και η ελληνικότητα δεν είχαν ποτέ τη στενότητα (πνεύματος και ψυχής) που τους αποδίδουν οι κινδυνολογούντες υπερασπιστές τους», αποφαίνεται αρθρογράφος κυριακάτικης εφημερίδας. Εκτός πλαισίου λοιπόν ο κορυφαίος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας Περικλής που νομοθέτησε ότι Αθηναίος ήταν μόνο όποιος είχε και τους δυο γονείς Αθηναίους- και όχι μόνο τον ένα. Μπροστά στον Περικλή, νερουλός ο Καρατζαφέρης, αναμενόμενο άλλωστε.
Τέλος πάντων, όμως, μήπως είμαστε ρατσιστές οι (νέο)Έλληνες; Πιο ρατσιστές από τους ψωροπερήφανους Παριζιάνους ή τους ανοιχτόκαρδους Μαρσεγιέζους που έβλεπαν με τόση σιχασιά τους «μαυροπόδαρους» (Γάλλους) από την Αλγερία. Πιο ρατσιστές από τους δυτικο- Βερολινέζους με την τόση περιφρόνηση για τους ομόαιμους της ανατολικής πλευράς (της ίδιας πόλης !), είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους. Μάλλον στο ίδιο ζουμί βράζουμε μιας και (ποιος θυμάται;) τις (καλλιεργημένες και χειραφετημένες) Σμυρνιές, τις λέγανε τότε, «παστρικιές» επειδή…πλένονταν. Όλοι το ίδιο Ευρωπαίοι είμαστε. Ακόμα και οι Βέλγοι, άλλοι Βαλλόνοι (γαλλόφωνοι), άλλοι Φλαμανδοί με το αβυσσαλέο μίσος μεταξύ τους, ο καθένας να υπερασπίζεται τα (εθνικά του) δικαιώματα, την ιδιαιτερότητά του με λύσσα, κυριολεκτικά. Μα εδώ, θα πει κάποιος, δεν είναι θέμα ρατσισμού αλλά ζητήματα εθνικής ταυτότητας. Και τα δικά μας με Πακιστανούς, Αφγανούς, Ινδούς, Κινέζους, τι είναι; Μήπως ο ρατσισμός, ως έννοια, δεν είναι παρά ο «μπερντές» που κρύβει οικονομικά, κοινωνικά, ταξικά συμφέροντα; Μήπως μιλώντας γι’ αυτόν αποσιωπούμε, επιδέξια, εκείνα;
Δεν είναι τόσο δύσκολο να τα σκεφτεί ο οποιοσδήποτε όλα αυτά (και πολλά παρόμοια) ώστε να πάψει να φλυαρεί περί ρατσισμού των Ελλήνων, να τους αποκαλεί με τόση ευκολία «ελληναράδες» και ακροδεξιούς. Δεν είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσεις το ρατσισμό από την εκμετάλλευση, να διαχωρίσεις το ρατσισμό από θέματα (εθνικής ή θρησκευτικής) ταυτότητας, να διακρίνεις το ρατσισμό από τον επαρχιωτισμό ή, αντίστροφα, από την υπεροψία. Είναι τόσο εύκολο που τελικά, θες δεν θες, σου περνάει από το μυαλό ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα, ότι τόσοι μορφωμένοι και κατά τα άλλα αξιόλογοι, λένε τέτοιες αφέλειες επειδή κάτι (και κάποιους) εξυπηρετούν και αντίστοιχα εξυπηρετούνται. Άλλωστε είναι επίσης εύκολη η διαπίστωση ότι χθεσινοί κήρυκες και φανατικοί υπερασπιστές του «δίκιου των λαών» άλλαξαν σακάκι σε μια νύχτα και συνέχισαν απτόητοι (από τις ίδιες καρέκλες, αν όχι καλύτερες) να πανηγυρίζουν για την απελευθέρωση των λαϊκών μαζών-υπέρ των οποίων, φυσικά, πάντα αγωνίζονταν. Το πιο εύκολο ήταν να διαλέξουν ανάμεσα στη βολή τους και την τιμή τους. Ενίοτε και με λιγότερα από τριάντα αργύρια.
EΛΕΥΘΕΡΟΣ, Δευτέρα 1-2-10