Υπάρχει χώρα στον κόσμο που οι αμοιβόμενοι από το δημόσιο εργαζόμενοι είναι κατά πολύ πολυπληθέστεροι από τους επαγγελματίες του ιδιωτικού τομέα κι από το σύνολο των υπόλοιπων μισθωτών; Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων μοναχά η Ελλάδα έχει αυτή την τιμή. Κι εν τούτοις, υπάρχουν στη χώρα κόμματα και σχολιαστές που κατηγορούν την οικονομία της αγοράς, τον νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση για τα τραγικά οικονομικά χάλια της χώρας. Αποφεύγοντας τον καθρέπτη, όπου θα έβλεπαν τα μούτρα τους να αντικατοπτρίζονται, προτιμούν, όταν αναρωτιούνται φωναχτά για τα αίτια της κρίσης, να απευθύνονται σε κομματικά ακροατήρια και σε δηλωμένους, μέσω τηλεοράσεων, πιστούς.

Είναι σχεδόν απίστευτο αλλά μια αμερικανική πολιτεία πληθυσμιακού μεγέθους ίδιου περίπου με την Ελλάδα, το Οχάιο η η Αλαμπάμα λ.χ., έχει σε απόλυτους αριθμούς λιγότερους δημόσιους υπάλληλους από ένα μεγάλο σχετικά νομό της Ελλάδας (π.χ. τον Πειραιά). Με τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία και στην αστυνομία συμπεριλαμβανόμενους.

Τι είναι ακριβώς αυτό που κάνουν οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι που τους καθιστά τόσο απαραίτητους; Για τους πολίτες ελάχιστα πράγματα. Δυσκολεύοντας μόνο περισσότερο την ζωή τους, θεσπίζοντας κανονισμούς και διατάξεις που περιπλέκουν την καθημερινότητα αλλά δικαιολογούν την ύπαρξη των διαφόρων υπηρεσιών.

Υπήρξε άραγε ποτέ, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον, κάποιο χρονικό σημείο που οι πολίτες αισθάνθηκαν πως η ίδρυση κάποιου κρατικού φορέα έκανε την ζωή τους καλύτερη κι ευκολότερη; Κι εφ όσον δεν υπήρξε, γιατί καμία κυβέρνηση δεν αποφάσισε να κλείσει φορείς και να καταργήσει υπηρεσίες;

Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λοιπόν απαραίτητοι στον ρόλο των κομματικών στρατών. Εξασφαλίζουν ψήφους για κόμματα και φέρνουν ψήφους σε υποψήφιους βουλευτές. Ανάλογα επίσης με την στρατηγική τους τοποθέτηση μπορούν να εξασφαλίσουν δουλειές σε επιχειρηματίες και εύνοιες σε απαιτήσεις και διεκδικήσεις πολιτών. Είναι λοιπόν στενά δεμένοι με το πολιτικό σύστημα. Δίχως αυτούς δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει. Με αυτούς τα γρανάζια τρέχουν διαιωνίζοντας κοινωνικά προβλήματα αλλά εξυπηρετώντας πολιτικούς ταγούς. Δεν έχει σημασία που οι πολίτες δεν ευημερούν. Το σύστημα υπάρχει για τους μηχανισμούς του. Κανείς δεν νοιάζεται για το αν πολλοί φορείς είναι άχρηστοι. Ο πολλαπλασιασμός των προβλημάτων και η αύξηση των αδιεξόδων κάνει τον έλεγχο των μηχανισμών απαραίτητο. Αυτό εξυπηρετεί προφανέστατα την πολιτική. Και γι’ αυτό διαιωνίζεται. Το μεγάλο κράτος δεν είναι εκεί για τους πολίτες. Αλλά για την πολιτική. Και βέβαια για τους γραφειοκράτες. Οσοι προσπάθησαν να σπάσουν αυτή την ομερτά, βρίσκονται όλοι σήμερα στα σπίτια τους.

Δεν υπάρχουν αθώοι αυτού του διαρκούς εγκλήματος. Και το κόστος για την συντήρηση του ανοσιουργήματος θα το πληρώσουν τώρα όλοι. Ο κρατισμός τελείωσε πλέον για την Ελλάδα. Μαζί με τα φτηνά δανεικά. Τώρα πρέπει να δουλέψουμε και να παράγουμε. Δυστυχώς, πολύ σκληρά. Θα τα καταφέρουμε; Με βάση την μέχρι τώρα συμπεριφορά μας, το συμπέρασμα είναι πως, ναί. Αλλά με πόνο και δύσκολα.

andrianopoulos.gr