Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό το τεράστιας σημασίας γεγονός δεν ήταν κάτι μακρινό. Ήταν κάτι που το έζησα και εγώ μέσα από τις αφηγήσεις για την φυγή με την ψυχή στο στόμα του προπάππου μου απ’ το Κάραγατς προς τον Άγιο Βασίλειο της Θεσσαλονίκης ήδη το 1915 από τον φόβο των σφαγών και την επιστροφή του 1919 μαζί με τον Ελληνικό Στρατό όταν εξασφαλίστηκε η ασφάλεια στην περιοχή της Ανδριανούπολης. Αλλά μεγαλώνοντας είδα πως οι αφηγήσεις δεν είχαν την ίδια απήχηση σε ανθρώπους που διάλεξαν να φιλτράρουν τα τότε γεγονότα από πολιτικά φίλτρα της μεταπολίτευσης.

Έτσι στην αρχή δειλά και μετά ποιο ανοιχτά έγινε η μικρασιατική εκστρατεία, επεκτατικός πόλεμος που υπηρετούσε ιμπεριαλιστικά σχέδια και έπρεπε να γραφεί στην μνήμη μας σαν τέτοιος για να απορριφθεί και να προχωρήσουμε στην πολυπόθητη «φιλία των λαών»… Έλα όμως που η προσωπική εμπειρία δεν με άφηνε να το αποδεχτώ αυτό. Τελικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια απέρριψα την «αριστερή θεώρηση» αν και ακόμα διστάζω να αυτοχαρακτηριστώ ως «δεξιός» αλλά θεωρώ ότι πολιτική θεώρηση που δεν συμφωνεί με την αλήθεια καλύτερα να απορρίπτεται παρά να προσπαθούμε να αναπαράγουμε την αλήθεια στα καλούπια της κοσμοθεωρίας μας, όποια κι αν είναι αυτή.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει κάτι που οι τούρκοι το έχουν συνειδητοποιήσει πολύ καλά. Η αντιπαράθεση του ελληνισμού με τον τουρκισμό, ήταν, είναι και θα είναι αντιπαράθεση για την γη, το νερό, τον αέρα. Μην ψάχνεται για κοιτάσματα πετρελαίου και πολύτιμα ορυκτά. Η αντιπαράθεση είναι για την ύπαρξη την ίδια. Δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα «θερμή» αλλά να υπάρχει πάντα. Από εντάσεις, από συγκρίσεις. Φιλία δεν μπορεί να υπάρξει από την στιγμή που έχουμε διαφορετική θεώρηση του κόσμου και της ζωής. Ή λοιπόν αποδεχόμαστε το γεγονός και διαλέγουμε στρατόπεδο ή λέμε ανοησίες για «φιλίες των λαών» και δεν συμμαζεύεται…

Και στην τελική αν αυτή η άποψη είναι «ακραία»… ε, τότε ας με χαρακτηρίσουν οι άλλοι «ακραίο».-