Στην κυβέρνηση, βουλευτές, στελέχη αλλά και υπουργοί, παραπονούνται ότι η συνεννόηση (μεταξύ τους) είναι τόσο δύσκολη ώστε αντί για συγχορδία να ακούγετε κακοφωνία. Στη ΝΔ αρκετοί ζητούν από τον κ. Σαμαρά να φανεί λιγότερο τεχνοκράτης και περισσότερο πολιτικός, θέλουν μια δόση οράματος, ομπρέλα στους αριθμητικούς και άλλους υπολογισμούς. Στο ΛΑΟΣ διάφορα ρεπορτάζ αποκαλύπτουν εσωκομματικά προβλήματα αλλά κανείς δεν μπορεί να βάλει το δάχτυλο «επί τον τύπον των ήλων». Στο ΚΚΕ, αντιθέτως, ουδείς κάνει λόγο για εσωκομματικές διαμάχες αλλά, άνθρωποι είναι κι αυτοί, κάπου θα διαφωνούν, ίσως περισσότερο από όσο φανταζόμαστε.
Μέσα σ’ αυτή τη γενική ανακατωσούρα ήρθε, πάνω στην ώρα, και η πρόταση Κύρκου. Πρόταση που συνοψίζεται σε μια μόνο φράση προς ορισμένους παλιούς συντρόφους του ΣΥΝ: Ώρα είναι να πάτε στο ΠΑΣΟΚ. Εγώ, θα μπορούσε να προσθέσει ο κ. Κύρκος (περαστικά του), άργησα αλλά δεν πειράζει, ανοίγω το δρόμο, κάνω τόπο στους νεότερους. Η πρόταση δεν έχει κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο. Από δω πήγαν κι άλλοι, θα παρατηρούσε ακόπως ο κάθε πολίτης. Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Μπίστης, μια λιτανεία μικρομεσαίων, μικρομέγαλων, τυχερών ή άτυχων ( όσοι προσχώρησαν επί Σημίτη μένουν εκτός νυμφώνος) έχουν προηγηθεί και περιμένουν τους αργοπορημένους, τους διστακτικούς, τους αναποφάσιστους-αυτούς που συνήθως χάνουν το τραίνο. Αλλά, έτσι αργά που πάει κι αυτό-το τραίνο-αν βιαστούν μπορεί να προλάβουν να πηδήξουν κι όπου τους βγάλει. Στην Κουμουνδούρου δεν έχει πια ζωή.
Η πρόταση Κύρκου έχει τη βαθιά λογική της. Όπως έλεγαν παλιά οι Ρηγάδες, εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά. Και, κοντά στα εξήντα πια, οι σύντροφοι άκουγαν με προσοχή τον Λεωνίδα. Κάποια στιγμή αρχίζεις και την αισθάνεσαι τη μοναξιά να πλησιάζει ανεπαισθήτως, εκεί, διαρκώς πίσω από τα έδρανα του ΚΚΕ στη Βουλή, εκεί, στους δρόμους που σε κρατάνε ζωντανό μόνο μερικές σπασμένες βιτρίνες, εκεί, στον Άγιο Παντελεήμονα να σε προπηλακίζουν οι φασίστες περίοικοι (μα όλοι εκεί μαζεύτηκαν; παράξενο). Τέλος πάντων αλλιώς το είχες φανταστεί κι αλλιώς το πράγμα σου προκύπτει. Παρ’ το γεράνι σου, παρ’ το στεφάνι σου στην Κουμουνδούρου δεν έχει πια ζωή.
Αλλά που έχει ζωή; Στο τραπέζι του Κύρκου ήταν τα περήφανα γηρατειά αλλά απουσίαζαν τα θερμόαιμα νιάτα. Δεν είχαν καν προσκληθεί, ούτε, για τους τύπους, ο εκλεγμένος πρόεδρος του ΣΥΝ κ. Τσίπρας. Ίσως, σκέφτηκε ο Μίκυς, θα πλήξω χωρίς έστω ένα θρασύ νεαρό να βγάλει γλώσσα, να φάει το καταπέτασμα, να λοξοκοιτάζει την απέναντι. Κι έμεινε σπίτι, όπως και τόσοι άλλοι .
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 15-1-10