της Ελίνας Γαληνού
Οσο αισιόδοξος ή αδιάφορος και αν είναι κανείς, αποκλείεται να μην έχει επισημάνει ότι η Ελλάδα αυτόν τον καιρό, αντιμετωπίζει πολλαπλές πιέσεις, προερχόμενες μάλιστα από την πλευρά “υποτιθέμενων” συμμάχων και εταίρων της. Η χώρα μας έχει βρεθεί στημένη στον τοίχο και συνεχώς απολογούμενη για τα “σφάλματά” της. Οι εκτιμήσεις των Διεθνών Οίκων Αξιολόγησης (των οποίων τα συστήματα, άγνωστον από ποιούς ελέγχονται…) αμφισβητούν διαρκώς τα στατιστικά μας στοιχεία, οι εκθέσεις που συντάσσουν “μας καίνε” από άποψη οικονομική, ενώ συζητήσεις για την πιθανότητα εξόδου μας από την Ευρωζώνη, παίρνουν και δίνουν. Και η νέα κυβέρνηση, αμήχανη να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, επιχειρεί να υπεκφεύγει συνεχώς ρίχντονας το φταίξιμο στους προκατόχους της.
Αυτό το σκηνικό, κάθε άλλο παρά αισιοδοξία εμπνέει βέβαια…Οντως η Ελλάδα έχει βρεθεί σε εκπληκτικά δύσκολη θέση και ίσως πολλοί να αναρωτιούνται γιατί. Και ίσως μια απάντηση του τύπου “τα κάναμε θάλασσα και πληρώνουμε” να μην τους αρκεί αν μάλιστα, παρακολουθούν σχολαστικά την επικαιρότητα. Τα οικονομικά μας βέβαια είναι προβληματικά αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μεγάλο μέρος αυτού του προβλήματος, οφείλεται στην παγκόσμια κρίση του 2008, από την οποία κανείς δεν βγήκε αλώβητος. Και έπειτα, η έκθεση της Κομισιόν ανέφερε ότι “ναι μεν η Ελλάδα έδειχνε ασυνεπής από το 1997 στα στατιστικά της δεδομένα, πλήν όμως το πρόβλημα της αξιοπιστίας της δεν είναι μεθοδολογικής φύσεως, αλλά προέρχεται από αμιγώς εθνικές ιδιαιτερότητες…” Οσο για τον φόβο εξόδου μας από την Ευρωζώνη, είναι δεδομένο ότι τουλάχιστον οι Συνθήκες βάσει των οποίων ενταχθήκαμε στην ΕΕ, δεν προβλέπουν αποπομπή χώρας για τέτοιους λόγους! Αρα, γιατί η Ελλάδα στοχοποιείται τόσο πολύ σήμερα και ειδικότερα από πλευράς Βρεττανίας και Αμερικής; Πώς έχουν τόσο θερμό ενδιαφέρον για την Ευρωζώνη και την κατάσταση του ευρώ, δύο χώρες που δεν ανήκουν σ΄αυτήν; Διότι ως γνωρίζουμε, η μεν Βρετανία διατηρεί το εθνικό της νόμισμα, η δε Αμερική αντιμετωπίζει το ευρώ ανταγωνιστικά σε σχέση με το δικό της νόμισμα, το δολλάριο. Παράλληλα, είναι εμφανής η ανάμιξη και των δύο αυτών χωρών στα θέματα εθνικού ενδιαφέροντος της Ελλάδας. Και η “δήθεν” πρόθεση διευθέτησης των θεμάτων αυτών (Κυπριακό, Σκοπιανό, Ελληνοτουρκικές σχέσεις-που σφύζουν από αγκάθια), μέχρι στιγμής εκδηλώνεται μόνο με παρεμβατισμό εις βάρος της Ελλάδας. Μάθαμε πια να μεταφράζουμε τι σημαίνουν στην πράξη διπλωματικές ρήσεις του τύπου “βρείτε τα μεταξύ σας”. Και η ασφυκτική οικονομική πίεση, μάλλον αποσκοπεί στον πειθαναγκασμό μας ώστε να παραιτηθούμε από τις εθνικές μας διεκδικήσεις και να τεθούμε υπό την “συμμόρφωση” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου…