Πάγια τουρκική τακτική: εκεί που προβάλλουν τα δύσκολα -όπως τώρα με τη δοκιμασία της ενταξιακής της πορείας τον Δεκέμβριο- «τη χωρά και η τρύπα του βελονιού». Αναδιπλώνει προκλήσεις και αναστέλλει επιλογές. Χωρίς, όμως, ποτέ να ακυρώνει στρατηγικούς στόχους…

Οι τουρκικές επιλογές κινούνται στο πλαίσιο συγκεκριμένου στρατηγικού δόγματος, που το έχει διατυπώσει με σαφήνεια ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών. Του οποίου οι δυναμικές απορρέουν από νεο-οθωμανικές αντιλήψεις. Και διέπονται από ανάλογα σύνδρομα παλινόρθωσης ενός περιφερειακού ηγεμονισμού. Που θα επιτρέπει στην Αγκυρα, εάν όχι στρατηγικό έλεγχο της περιοχής, τουλάχιστον ανάταξη στρατηγικής επιρροής στην ευρύτερη γεωγραφία.

Τα προβλήματα της ίδιας, βεβαίως, δεν είναι αμελητέα. Εσωτερικά κυρίως. Γιατί εξωτερικά κατάφερε να δρομολογήσει λύσεις ή απλώς αναστολή τριβών…

Τα βασικά προβλήματα που παραμένουν για την Αγκυρα αφορούν κυρίως τις σχέσεις με την Ελλάδα και, βεβαίως, με την Κύπρο. Στην οποία και βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη συγκεκριμένοι επεκτατικοί σχεδιασμοί. Με απροκάλυπτο στόχο την προαγωγή τέτοιων ρυθμίσεων στο Κυπριακό που θα της παρέχουν δυνατότητες παγίωσης κηδεμονευτικού ελέγχου μέσω του στρατηγικού προγεφυρώματος που έχει επιβάλει διά της κατοχής. Του ψευδοκράτους δηλαδή. Που το θέλει να αποτελεί ένα από τα δύο συστατικά μέρη μιας οιονεί ομοσπονδίας. Με δομές (και δυναμικές) συνομοσπονδίας.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων και των προοπτικών, Αθήνα και Λευκωσία πρέπει να βρίσκονται σε επαρκή ετοιμότητα. Γιατί αμέσως μετά τον Δεκέμβρη και η πρώτη σε ό,τι αφορά τα ανοικτά μέτωπα με την Αγκυρα και η δεύτερη, σχετικά με το πολιτικό της πρόβλημα, θα δεχτούν και πάλι ένα νέο κύμα επιθετικών εκβιασμών. Με μορφή προκλήσεων και ανάλογων απειλών. Και αυτό δεν αποτελεί πεσιμιστικό κασσανδρολόγημα. Είναι απλώς η προνοητική καταγραφή προδιαγεγραμμένων εξελίξεων. Οι οποίες κινούνται από δυναμικές παγίων επιδιώξεων. Με το κύριο βάρος της τουρκικής επιθετικότητας να αντιμετωπίζεται από τη Λευκωσία. Οπου: εάν δεν υπάρξει εκλογίκευση τουρκικών θέσεων, το αδιέξοδο είναι βέβαιο. Και αυτό θα αποβεί εκ των πραγμάτων μοιραίο. Για λόγους που έχουν να κάμουν με την παγίωση των τετελεσμένων και την οριστική γεωπολιτική διαίρεση της Μεγαλονήσου. Από την οποία, όμως, μείζονες κίνδυνοι θα ανακύψουν. Που θα αφορούν την επιβίωση και την ιστορική συνέχεια του Κυπριακού Ελληνισμού στη φυσική του γεωγραφία.

Από τον Α. ΛΥΚΑΥΓΗ