Ενώ οι λαοί των Βαλκανίων “είδαν” τους Βαλκανικούς Πολέμους ως αγώνα κατά του Οθωμανού τυρράνου, η κυρία Δραγώνα, ο κύριος Ηρακλείδης και μια σειρά από ιστορικούς και δημόσια πρόσωπα που αμοίβονται από το ελληνικό κράτος, άρα από το σύνολο του ελληνικού λαού, προσπαθούν να επιβάλλουν απόψεις που ούτε λίγο ούτε πολύ καθαγιάζουν την οθωμανική σκλαβιά και αμαυρώνουν το πραγματικό νόημα όλων των εθνικώ αγώνων.

Σχόλιο του φίλου του ιστολογίου μας Ελευθέριου Β. στην ανάρτηση “Εσύ Χριστό και ‘γω Αλλάχ“.

Ο επιστημονικός λόγος σε θέματα ιστορίας και ψυχολογίας των λαών όπως διαμορφώνεται αυτή από τα γεγονότα πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι αμερόληπτος και να αναλύει τα γεγονότα χωρίς εκ των προτέρων να έχει άλλες στοχεύσεις εκτός από την αποκάλυψη της αλήθειας και την προσπάθεια ερμηνείας της διαμόρφωσης των πολιτισμικών ταυτοτήτων των λαών.
Εδώ βλέπουμε να έχει καταλήξει σε ένα συμπέρασμα ο συγγραφέας του άρθρου που δεν μπορεί να είναι επιστημονικό αλλά εντελώς προσωπική θέση που δεν στηρίζεται σε ιστορικά γεγονότα. Στην εθνική βιβλιοθήκη υπάρχουν οι εκδώσεις της εφημερίδας «Μακεδονία» από το 1911. Η πηγή είναι ειδησεογραφική και ελεύθερη προς ενημέρωση του κάθε ενδιαφερόμενου για τα τεκταινόμενα της εποχής. Εκεί θα δει ότι ακόμα πολύ νωρίς στον 20ο αιώνα υπήρχε τεράστια αναταραχή στα Βαλκάνια εξ’ αιτίας του τρόπου άσκησης της Οθωμανικής διοίκησης. Η ανομία τερματίστηκε μετά από δύο αιματηρότατους πολέμους. Αυτοί οι πόλεμοι δεν ήταν προϊόν κάποιου «κακού» εξωτερικά επιβαλλόμενου εθνικισμού. Αλλά η εγγενής ανάγκη της οθωμανικής κοινωνίας να διασπαστεί διότι υπήρχε μεγάλη διαφορά αντίληψης στην προσδοκώμενη οργάνωση του κράτους και τις κοινωνίας ανάμεσα στις εθνοτικές ομάδες. Η συνέχεια των βαλκανικών πολέμων υπήρξε ο παγκόσμιος πόλεμος. Αλλά αυτό που πολλοί έλληνες δεν γνωρίζουν είναι ότι η ελληνική συνείδηση της εχθρότητας με τους Τούρκους δεν δημιουργήθηκε το ’22 αλλά με τις εθνικές εκκαθαρίσεις των Νεότουρκων έναντι των μη τουρκικών πληθυσμών ήδη από τα πρώτα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Ο ελληνικός στρατός βρέθηκε στην Σμύρνη το ’19 ακριβώς διότι έπρεπε να προστατευτούν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της εγγύς ανατολής. Η συνείδηση της ελληνοτουρκικής αντιπαλότητας προϋπήρχε και γιγαντώθηκε όχι από τις συνθήκες που υπογράφηκαν αλλά από τις σφαγές που υπέστησαν πληθυσμοί που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στο δίπολο τουρκική γλώσσα – ισλαμική θρησκεία ή έστω μόνο ισλαμική θρησκεία. Άσχετα από την πραγματική εθνολογική καταγωγή τους. Έτσι βλέπουμε τους καθ’ όλα τουρκόφωνους «Καραμανλήδες» να ενσωματώνονται το ‘24 χωρίς ουσιαστικά προβλήματα στην Ελλάδα μόνο και μόνο επειδή είναι χριστιανοί. Δηλαδή ποιος μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα ότι όλο αυτό είναι ο ακραιφνής κεντροευρωπαϊκός εθνικισμός του αίματος που σύμφωνα με τον κύριο Ηρακλείδη καθορίζει την ελληνοτουρκική προαιώνια διαμάχη. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Απλά έχουμε μια σύγκρουση πολιτισμών και κάποιος ή την αποδέχεται ή δεν την αποδέχεται και προσπαθεί να ρίξει το βάρος της πραγματικότητας σε κάποιους «κακούς ξένους» που μας θέλουν χωρισμένους. Χρησιμοποιώντας ψεύτικα επιχειρήματα. Φυσικά εδώ πρέπει να αναφέρω ότι αυτή είναι η κεντρική ιδέα της τουρκικής ανάλυσης για την ελληνοτουρκική διαμάχη. Αλλά στον πυρήνα αυτής της ανάλυσης βρίσκεται η ρατσιστική αδυναμία του «δυνατού – μεγάλου» τούρκου να κατανοήσει πως παραχώρησε ανεξαρτησία στον «αδύναμο – μικρό» έλληνα. Αυτή η ρατσιστική αδυναμία παραδοχής ήττας έχει σαν λογική εξήγηση την επωδό ότι μονίμως «έφταιγαν οι ξένοι» και διαλύσαμε τον «παράδεισο» που φυσικά κάθε άλλο παρά παράδεισος ήταν. Δεν έφταιγαν λοιπόν οι ξένοι. Ήταν μια ανάγκη του ελληνισμού να πάει μπροστά κοινωνικά και να απαλλαγεί από τα βαρίδια που έβαζε στην αστική του μετεξέλιξη η οθομανοκρατία. Το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να αισθάνεται άσχημα κάποιος έλληνας δεν είναι γιατί έγινε όλο αυτό το κακό στις αρχές του 20ου αιώνα. Αλλά γιατί δεν μπορέσαμε ως έθνος να αποκτήσουμε στρατηγικά τον έλεγχο των στενών και της Βορειοδυτικής Μικράς Ασίας στον νοητό άξονα των πόλεων Κωνσταντινούπολη – Προύσα – Σμύρνη. Τότε υπήρχαν απείρως περισσότερες δυνατότητες για να το επιτύχουμε, αλλά ο εθνικός διχασμός έπαιξε τον ρόλο του. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε προς γνώσιν και συμμόρφωση και όχι να προσπαθούμε σώνει και καλά να φορτωθούμε ενοχές γιατί υπάρχουμε σαν αυθύπαρκτο έθνος.-