Του Αλεξη Παπαχελα

Η πολιτική είναι τελικά το πλέον απρόβλεπτο και δύσκολο σπορ. Αυτό αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά με την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, γεγονός που θα φάνταζε εξωπραγματικό ως θέμα συζήτησης πριν από μερικούς μήνες. Ο κ. Σαμαράς είχε περάσει από μια άγρια και μακρά πολιτική «έρημο» αλλά μπόρεσε, μέσα σε λίγες εβδομάδες, να ανατρέψει τα δεδομένα και να κάνει το comeback.

Ενα ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε; Χτύπησε πρώτα απ’ όλα μια βαθιά φλέβα θυμού και διάθεσης διαμαρτυρίας που πήρε τη μορφή ενός αντιδυναστειακού τσουνάμι. Ενα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει κουραστεί με τα τζάκια και τις πολιτικές οικογένειες που μονοπωλούν την πολιτική ζωή του τόπου εδώ και μερικές δεκαετίες.

Αρχικώς, είχε φανεί σαν η εύκολη λύση η ιδέα πως επιλέγω, ως κοινωνία, τους απογόνους δοκιμασμένων δυναστειών για να λύσω τα προβλήματά μου. Στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας επένδυσε πολλά, αλλά αντέδρασε πολύ βίαια στις τελευταίες εκλογές, όταν απογοητεύθηκε τελειωτικά. Το ίδιο αντιδυναστειακό κύμα μπορεί εύκολα, άλλωστε, να παρασύρει τη δημοτικότητα του σημερινού πρωθυπουργού, εφ’ όσον δεν καταφέρει γρήγορα και αποτελεσματικά να βρει λύσεις σε δισεπίλυτα προβλήματα.

Είναι ίσως άδικο για τους γόνους δυναστειών γιατί όταν ο κόσμος θυμώνει μαζί τους θυμώνει υπερβολικά, πρώτον γιατί θυμάται εκ των υστέρων την έννοια της κληρονομικότητας και δεύτερον γιατί τους συγκρίνει με τις ιστορικές φιγούρες της νεότερης ιστορίας.

Αδικο ή όχι, η κ. Ντόρα Μπακογιάννη έπεσε θύμα του αντιδυναστειακού ρεύματος, αλλά και μιας εναντίωσης μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος σε αυτό που εμφανίζεται ως «διάθεση του κατεστημένου». Δεν είναι τυχαίο πως ο κ. Καραμανλής αποθεώθηκε όταν τα έβαλε με αυτό το κατεστημένο και αποδοκιμάσθηκε όταν εμφανίσθηκε να τα βρίσκει μαζί του, όπως δεν είναι τυχαίο τι συνέβη σε ορισμένους πολιτικούς, και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., όταν ήταν τα προφανή darlings συγκεκριμένων συμφερόντων.

Αλλά και ο κ. Παπανδρέου γιγαντώθηκε πολιτικά από τη σύγκρουσή του με ισχυρά συμφέροντα. Η εναντίωση στο «κατεστημένο» ενδεχομένως και να παίρνει μάλιστα τη μορφή της απόκρυψης ψήφου από την πλευρά ενός στρώματος της ελληνικής κοινωνίας που είναι θυμωμένο με όλους, πολιτικούς, δημοσιογράφους, δημοσκόπους κ.λπ., κ.λπ. Ο κ. Σαμαράς δεν ταυτίσθηκε, και λόγω της μακρόχρονης απουσίας του, με τα τεκταινόμενα αυτού του κατεστημένου και γι’ αυτό δημιούργησε ισχυρότατο ρεύμα.

Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Σαμαράς έκανε μια πολύ καλή καμπάνια και μπόρεσε να μιλήσει στην καρδιά του μέσου νεοδημοκράτη. Ο δρόμος θα είναι ανηφορικός γι’ αυτόν και οι απαιτήσεις μεγάλες. Η χώρα έχει εισέλθει σε μια βαθιά κρίση και η κοινή γνώμη έχει όλο και λιγότερη υπομονή με τους πολιτικούς και τα κόμματα.

Η μεγάλη πρόκληση για τον νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να μην περιχαρακώσει απλώς μια «θυμωμένη» Νέα Δημοκρατία στον σκληρό πυρήνα της, αλλά να την μετατρέψει σε ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα που θα μπορεί σύντομα να πείσει ότι είναι έτοιμο να κυβερνήσει. Ενας τόπος, άλλωστε, για να πάει μπροστά, χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση περίπου όσο και μια καλή κυβέρνηση.
kathimerini.gr