Της Ελίνας Γαληνού
Τα πρώτα Μεγάλα Γεγονότα που ζήσαμε, ήρθαν στο δρόμο μας μια Παρασκευή μέσα Νοεμβρίου του 1973. Εκείνη τη μέρα, σε μια σχολική τάξη της Αθήνας, μαθαίνουμε πως γίνονται αναταραχές στο κέντρο της πόλης. Κανένας δεν μιλάει, κανέναν δεν ρωτάμε. Είχαμε άλλωστε συνηθίσει να ζούμε μια σιωπηλή “Δημοκρατία” εδώ και χρόνια και να καταπνίγουμε τις απορίες μας. Εκείνη τη μέρα, θα σχολάγαμε νωρίτερα και θα αναβάλλονταν τα απογευματινά μαθήματα. Ισως και την επομένη να μη λειτουργούσαν τα σχολεία και να ματαιωνόταν η επίσκεψη στην Ακρόπολη.
Αλίμονο. Οι μέρες αυτές είναι πολύ σκιασμένες και προς το απόγευμα, οι φασαρίες κορυφώνονται. Νυχτώνει και κυκλοφορούν τα πρώτα ανησυχητικά νέα. “Ηδη έχουν σκοτωθεί δύο φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο. Μάλλον κάποια αλλοδαπή φοιτήτρια τραυματίστηκε σοβαρά…” Οι σκιές από φόβο και καπνούς, είναι διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Πίσω από τα σιωπηλά βλέμματα, έκδηλη η αγωνία. Να ένα ωραίο θέμα για την επόμενη έκθεση ιδεών “Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός”
Εχει αρχίσει να ξημερώνει το αύριο. Εχουν επέμβει τα σώματα ασφαλείας. Χτυπάει ο θάνατος με στόχο, την αποκατάσταση της τάξης. Το διαβεβαιώνει και ο τύπος που μας καθησυχάζει ότι “η ομαλότης θα αποκατασταθεί το ταχύτερον”. Στο ραδιόφωνο με το που γυρίζει η βελόνα, χάνεται κάθε ήχος μέσα στα παράσιτα. Κάπου παλεύει να ακουστεί κάποιο τραγούδι απαγορευμένο και κάποια φωνή μας ειδοποιεί “εδώ Πολυτεχνείο, είμαστε οι ελεύθεροι αγωνιζόμενοι φοιτητές..”
Κι΄ακολουθεί ο θρήνος για όσα γκρέμισε το τάνκ που μπήκε ολόκληρο μέσα στο προαύλιο. Ετσι έγιναν όλα και τελείωσαν. Δεν περίμεναν τίποτα για να ξεσπάσουν. Ούτε εμάς και το μεγάλωμά μας που αργούσε ακόμα, ούτε τους μεγάλους που ήταν και γι΄αυτούς αργά για να αλλάξουν μυαλά.
Πέρασαν από τότε τρισήμιση δεκαετίες. Τρισήμιση γενιές που φωνάζουν “Ζήτω το Πολυτεχνείο”, κουβαλώντας έστω μαζί και τους προβληματισμούς τους. “Γιατί εκείνοι, γιατί τότε, γιατί έτσι..; Πόσοι αληθινοί ήρωες δικαιώθηκαν και πόσοι πουλήθηκαν για λόγους επικοινωνιακής αξιοποίησης κάποιων πολιτικών; Και αλήθεια, πώς κατάντησε το Πανεπιστημιακό Ασυλο στέκι βανδαλισμών και αναρχικών, από κάποιους (δήθεν) δημοκράτες που επικαλούμενοι τον υπερ ελευθερίας αγώνα, μας στερούν ολοένα και περισσότερες ελευθερίες;
Ολα είναι ζήτημα χρόνου, για να συμβούν και να τελειώσουν, για να αμβλυνθούν οι οδυνηρές μνήμες και να ξυπνήσουν νέοι προβληματισμοί. Πέρασαν κιόλας 36 χρόνια. Ποιά είναι η αποτίμηση των γεγονότων του Πολυτεχνείου μέσα στη σημερινή πραγματικότητα;