Της Ελίνας Γαληνού
Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης του περασμένου φθινοπώρου εκ μέρους των ΗΠΑ, επιχειρείται με μια σειρά τακτικών που μάλλον μοιάζουν “πλασματικές. Προβαίνουν στην ενίσχυση ρευστότητας των τραπεζών τους και άλλων τομέων της οικονομίας τους (πρωτογενής, δευτερογενής, τριτογενής), προσδοκώντας να επιτύχουν αναθέρμανση του εμπορίου και της αγοράς. Παράλληλα, τροφοδοτούν την δική τους οικονομία με πληθωριστικό χρήμα (τυπώνοντας συνεχώς νέα χαρτονομίσματα), προκειμένου να εμφανίσουν “σημεία προόδου” και εντυπωσιακή επιτάχυνση των αναπτυξιακών τους ρυθμών (ήδη άγγιξαν το 3.5%), για τους οποίους επιδιώκουν να έχουν αισθητό προβάδισμα έναντι των χωρών της ΕΕ.
Παρ΄όλη όμως αυτήν την ενθαρρυντική εντύπωση που επιχειρείται να δημιουργηθεί, το έλλειμμα της αμερικανικής οικονομίας εξακολουθεί να παραμένει προβληματικό και σοβαρά διογκούμενο. Και το νόμισμά της το δολλάριο, αφήνεται να υποτιμάται εντέχνως, έναντι των κυριοτέρων νομισμάτων του κόσμου (1 ευρώ=1,46 $). Μπορεί βέβαια η χαμηλή τιμή δολλαρίου, να ευνοεί την αμερικανική οικονομία, δεδομένου ότι καθιστά τα αμερικανικά προιόντα φθηνότερα και άρα, τους προσδίδει μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στη διεθνή αγορά. Ομως αυτή η πολιτική της συνεχούς υποτίμησης του δολλαρίου, αδυνατίζει σημαντικά τα κεφάλαια καταθέσεων σε δολλάρια, η αγανάκτηση των επενδυτών που βλέπουν τις καταθέσεις τους “εγκλωβισμένες” στο αδύνατο δολλάριο κορυφώνεται και η τιμή του πετρελαίου, ανεβαίνει εξ΄αιτίας του υποτιμημένου δολλαρίου. Ισως αυτές οι επιπτώσεις, να μην ανησυχούν προς το παρόν τις ΗΠΑ. Ανησυχούν όμως σοβαρά την ΕΕ, την Κίνα και τους Αραβες καθώς όλοι τους ήδη αναζητούν τρόπους απεγκλωβισμού τους από το δολλάριο. Εάν τελικά πάρουν την απόφαση να τους εφαρμόσουν, ποιά αλήθεια θα είναι η επόμενη μέρα για την αμερικανική οικονομία αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο;