Είχα ακούσει αυτό το ανέκδοτο πριν πολύ καιρό. Όταν ήμουν στο εξωτερικό ακόμα. Τώρα διαδόθηκε ευρέως και εδώ. Γυρίζει από στόμα σε στόμα. Με μία μόνο διαφορά: Ένας από τους ήρωες του ανεκδότου μετατράπηκε σε Κύπριο. Κοντολογίς, η ιστορία αναπαράχθηκε για να γίνει κυπριακή. Το ζήτημα είναι το εξής: Ο σουλτάνος τιμώρησε, λέει, τρεις ενόχους που παρουσιάστηκαν ενώπιόν του. Τους είπε: «Να αποκεφαλίσετε τον Σέρβο, να δέσετε μια πέτρα στα πόδια του Κούρδου και να τον πετάξετε στη θάλασσα και να πηδήξετε τον Κύπριο!» Ο δήμιος τους πήρε και ξεκίνησε. Στο δρόμο καθώς πήγαιναν, ο Κύπριος γύρισε στο δήμιο και του είπε: «Να μην ξεχνάς ότι εμένα θα πηδήξεις!»

Πόσο ειρωνικό είναι, έτσι; Φυσικά, κανείς από αυτούς που διηγούνται το ανέκδοτο αυτό δεν το παίρνει προσωπικά. Σίγουρα το έχετε αντιληφθεί και εσείς. Το ακούτε συχνά μέσα στην κοινωνία δεξιά και αριστερά: «Δεν έχει υπόθεση η κοινωνία»! «Είναι ανόητη η κοινωνία»! Βεβαίως, όσοι κάνουν αυτό το παράπονο δεν συμπεριλαμβάνουν τον εαυτό τους μέσα σε εκείνην την κοινωνία που ονομάζουν ανόητη. Όμως, αφού κάνουν όλοι το παράπονο αυτό, σημαίνει ότι είτε είναι όλοι ανόητοι είτε ότι είναι όλοι πολύ έξυπνοι. Και αυτό το ζήτημα μοιάζει με την ιστορία εκείνου του Κρητικού που αρέσει πολύ στους καθηγητές φιλοσοφίας να τη διηγούνται. Λένε το εξής: Βγήκε ένας Κρητικός και είπε ότι «όλοι οι Κρητικοί είναι ψεύτες». Λύστε τώρα αυτό το αίνιγμα. Είπε αλήθεια ή ψέματα; Δεδομένου ότι είναι Κρητικός ο άνθρωπος, σημαίνει ότι είναι και ο ίδιος ψεύτης, όπως όλοι οι Κρητικοί. ‘Αρα αυτό που είπε είναι ψέμα. ‘Αρα οι Κρητικοί λένε αλήθεια. ‘Αρα είναι αληθές αυτό που είπε ο άνδρας. ‘Αρα οι Κρητικοί είναι ψεύτες. ‘Αρα και ο ίδιος είναι ψεύτης. ‘Αρα αυτό που είπε είναι ψέμα. Και έτσι μακραίνει κι άλλο η υπόθεση. Δεν έχει τέλος. Δεν μπορείτε να καταλάβετε αν ο άνδρας είπε αλήθεια ή ψέματα.

Τώρα βγαίνει ένας άνθρωπος εδώ και μουρμουρίζει ότι «η κοινωνία είναι ανόητη», «η κοινωνία είναι χαζή»! Ε, μήπως δεν είναι και αυτός ένας από τα μέλη αυτής της κοινωνίας; Αν η κοινωνία είναι ανόητη, πώς μπορεί να μας αποδείξει ότι δεν είναι και ο ίδιος ανόητος; Φυσικά, υπάρχει και το αντίθετο. Ενώ κάποιοι που θυμώνουν αποκαλούν την κοινωνία ανόητη, κάποιοι άλλοι την αποκαλούν ηρωική και την εξυψώνουν. Αρχίζουν να μιλούν κάνοντας αναφορά στον «πιστό, πολυβασανισμένο και ηρωικό τουρκοκυπριακό λαό». Και αναμφίβολα, όσοι ψέλνουν αυτό το τροπάρι θεωρούν και τον εαυτό τους έναν από αυτούς τους ήρωες.

Κάποιοι έχουν πιο ευγενικές απόψεις αναφορικά με την κοινωνία. Λένε: «Ας μη νομίζει κανείς ότι η κοινωνία είναι γαϊδούρι. Ας μην κοιτάζει κανείς ότι η κοινωνία υπομένει τα πάντα καρτερικά τώρα. Δεν γνωρίζουν αυτήν την κοινωνία. Κάνει υπομονή, κάνει υπομονή και στο τέλος ξεσπάει. ‘Αμα πει να κλοτσήσει, κλοτσάει για τα καλά»!

Τέτοιους, για παράδειγμα, συνάντησα και μέσα στη ρωσική κοινωνία. ‘Αλλωστε εκεί η υπομονή αυτή είχε πάρει τη μορφή κόμπλεξ. Μια μέρα μάλιστα με ρώτησαν το εξής: «Ποιο είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό της ρωσικής κοινωνίας;» «Η υπομονή, είναι πολύ υπομονετική», τους είπα. Θύμωσαν μαζί μου σάμπως και τους είχα προσβάλει. Ύστερα έμαθα ότι αυτοσαρκάζονται, λέει, ότι υπέμειναν 300 χρόνια τη σκλαβιά των Μογγόλων και των Τατάρων, 500 χρόνια τους Ρώσους τσάρους, 30 χρόνια τον Στάλιν, 10 χρόνια τον Χρουστσόφ και 20 χρόνια τον Μπρέζνιεφ. Τι υπομονή είναι αυτή;

Μήπως ο Κύπριος δέχεται τα πάντα για να σώσει τη ζωή του, θεωρώντας τον εαυτό του τυχερό που θα τον πηδήξουν αφού οι άλλοι θα εκτελεστούν; Δεν πιστεύετε ότι μια μέρα θα ξεπεραστούν τα όρια της υπομονής του και θα εκραγεί; Μήπως μια μέρα δεν θα ρίξει την κλοτσιά του σε εκείνους που τον καταπιέζουν;

Κωδικός άρθρου: 911106
ΠΟΛΙΤΗΣ – 24/11/2009, Σελίδα: 13