Oι «Νιου Γιορκ Τάιμς» περιέγραψαν με μπλακ χιούμορ το Μεσανατολικό, παρότι δεν υπήρξε ποτέ πεδίον άσκησης ευφυολογημάτων. Είναι προφανές, σημειώνει η εφημερίδα, ότι τα εμπλεκόμενα μέρη παίζουν τις ίδιες σκηνές, με τα ίδια κλισέ και τις ίδιες τυποποιημένες εκφράσεις. Κανείς δεν πιστεύει κανέναν και το χειρότερο: δεν υπάρχει ρομάντσο, ούτε σεξ ούτε πάθος ή βιασύνη ούτε καν η αίσθηση του σημαντικού!

Πράγματι, η αίσθηση του σημαντικού, προ πολλού έχει εξαφανιστεί. Το Μεσανατολικό δεν έχει καν εξάρσεις και δεν προκαλεί τις παλιές τροφοδότρες της διαδικασίας αναταράξεις, λες και η συμφορά της Γάζας ρουφήχτηκε από τη λήθη. Το Ισραήλ απολαμβάνει τη θέα από την ασφάλεια του πύργου του – περιχαρακωμένος λαός. Οι Παλαιστίνιοι κρύβονται στα χαρακώματα – αμυνόμενος λαός. Ο ένας κραδαίνει το όπλο, ο άλλος την περηφάνια. Ανόμοιες οι ζωές, βαθιές οι διαχωριστικές γραμμές. Ακόμη και η ελπίδα είναι έκθετη ή μάλλον μοιάζει τόσο συνηθισμένη που γίνεται κι αυτή μια καθημερινή συνήθεια.

Η κόπωση είναι ο χειρότερος σύμβουλος του ανθρώπου. Ο Νετανιάχου έχει κουραστεί απ’ τους δικούς του τακτικισμούς και ο Αμπάς δεν βρίσκει κάτι καλύτερο από το να παραιτηθεί. Απαιτείται ολική επαναφορά, αλλά από ποιον; Από τις ΗΠΑ; Μα, η Ουάσιγκτον υπαναχώρησε από τις αρχικές της δεσμεύσεις και η εντολή για πάγωμα των εποικισμών έγινε αίφνης χειροκρότημα εκ μέρους της Χίλαρι Κλίντον γιατί, άκουσον, άκουσον, ο Μπίμπι υποχώρησε μια ίντσα. Ωραία τα λέει ο Φρίντμαν στους «ΝΥΤ», απευθυνόμενος στους κουρασμένους πρωταγωνιστές: εντάξει, εσείς κάντε ό,τι θέλετε κι όσο αντέχετε. Κι αν καταλήξετε κάπου και χρειαστείτε τη βοήθεια των ΗΠΑ, εδώ είμαστε να τα πούμε. Στο μεταξύ, όμως, αφήστε μας να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα… Ναι, τόσο απλά και τραγικά μαζί, αν θυμηθούμε τη θριαμβευτική, συμφιλιωτική ομιλία του Ομπάμα στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου.

Στα χρόνια της ειρηνευτικής διαδικασίας, οι προθεσμίες χάνονταν, κι αυτό για το Ισραήλ εθωρείτο επιτυχία, γιατί στο κάτω κάτω συνέχιζε να κατέχει παλαιστινιακή γη, επεξέτεινε τους εβραϊκούς οικισμούς και μετέτρεπε την πολιτική της κατοχής σε μη αναστρέψιμη κατάσταση. Μήπως πρέπει κάποιος να επιβάλει ένα είδος «πολιτικής σεισάχθειας»; Προ ημερών ο Παλαιστίνιος διαπραγματευτής Σαάμπ Ερακατ δήλωσε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να περιμένουν τη λύση των δύο κρατών και ότι λύση του ενός κράτους, όπου μουσουλμάνοι, χριστιανοί και Εβραίοι θα ζουν ως ίσοι μεταξύ τους είναι καλύτερη. Εκείνος μίλησε για την ώρα της αλήθειας (φοβερό κλισέ), αλλά μάλλον του έχει διαφύγει ότι η εικόνα της Μέσης Ανατολής άλλαξε, όπως άλλαξε και ο ρόλος που τα μετριοπαθή μουσουλμανικά κράτη έπαιζαν ώς χθες. Ισως γιατί η Τουρκία εισήλθε στην περιοχή και ίσως γιατί ήδη έχει συσταθεί ένα δεύτερο συμπαγές μουσουλμανικό μέτωπο με τη Δαμασκό, την Τεχεράνη και το Χαρτούμ. Εφιαλτικό, ναι, κι αν κάτι μένει στους Παλαιστινίους δεν είναι η αναζήτηση μετριοπαθέστερων του Αμπάς ηγετών, αλλά η προσχώρηση στη λογική των μεγάλων κινητοποιήσεων.

Tης Ριτσας Μασουρα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ