Κάθε καινούργιο ξεκίνημα προσφέρει ελπίδες. Και η νίκη του Πασόκ στις τελευταίες εκλογές δίνει την δυνατότητα στον κάθε έλληνα να ελπίζει για το καλύτερο. Δίχως βέβαια να τρέφει αυταπάτες και να περιμένει θαύματα. Το πρώτο και το πιο απλό που αναμένει είναι το τέλος του κυβερνητικού ερασιτεχνισμού που χαρακτήριζε του μαθητευόμενους μάγους του μηχανισμού της ΝΔ.

Λιγότερα λόγια, ελάχιστες γκάφες, μελετημένες πολιτικές και εφικτούς στόχους. Η επιτυχία στον τομέα αυτό δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη για την νέα κυβέρνηση. Με την προυπόθεση πως το Πρωθυπουργικό γραφείο θα παρακολουθεί από κοντά τις επιδόσεις των Υπουργών και των στελεχών του του κρατικού μηχανισμού. Μια δραστηριότητα δηλ. που είναι πλέον φανερό πως προξενούσε ναυτία στον κ. Καραμανλή. Αλλά και που ο κ. Σημίτης είχε υποβαθμίσει, εστιάζοντας σε ορισμένους κυβερνητικούς στόχους κι’ αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.

Πέρα όμως από την διαχείριση της καθημερινότητας, από μόνη της βέβαια ιδιαίτερης σημασίας για την ελληνική κοινωνία, οι συνθήκες των ημερών επιβάλλουν οριοθέτηση στόχων και καθορισμό προσανατολισμών. Για χρόνια η Ελλάδα βυθισμένη στο λήθαργο του δανεισμού κολυμπούσε στα νερά της αυξανόμενη ευημερίας δίχως συνείδηση των προβλημάτων που συσσωρεύονταν. Αυτή η κατάσταση ανεξέλεγκτης νιρβάνα δεν είναι δυνατόν να συνεχισθεί παραπέρα. Παρά τις γκρίνιες που συνεχώς ακούγονται για δυστυχισμένο και δοκιμαζόμενο λαό η αλήθεια είναι πως το ελληνικό βιοτικό επίπεδο, ιδιαίτερα μετά την ένταξη της χώρας στην ευρωπαική ένωση, έχει ανεβεί θεαματικά. Δυστυχώς, δίχως ο κόσμος της εργασίας και των επιχειρήσεων να έχει συμβάλει, μέσω αύξησης της παραγωγικότητας η προώθησης καινοτομιών, στην βελτίωση αυτή.

Η πρόοδος υπήρξε καταφανέστατα προιόν δανεισμού η επιδοτήσεων. Οι απηρχαιωμένες δομές λοιπόν της οικονομίας έμειναν σχεδόν τελείως ανέπαφες. Περιουσίες συνέχισαν να σχηματίζονται από κρατικές εργολαβίες και προμήθειες, κυκλώματα διαφθοράς εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται νομικά παραθυράκια και δημόσιες λειτουργίες και ο δημόσιος τομές συνέχισε να διογκώνεται παίζοντας ρόλο μεσίτη στην εξασφάλιση εργασιακής ασφάλειας και στην διανομή επιχειρηματικών ευκαιριών. Το σχετικό πάρτυ όμως τελειώνει. Και η ωμη πραγματικότητα θα κάνει αισθητή την ελάχιστα ελκυστική της παρουσία.

Οι κοινοτικές επιδοτήσεις έχουν πλέον φθάσει στο τέλος της διαδρομής. Ο δε εξωτερικός δανεισμός δεν είναι πλέον ευχερής. Και λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Που στον τομέα αυτόν κυρίως έχει χτυπήσει την Ελλάδα. Όλα τα υπόλοιπα οικονομικά αδιέξοδα είναι εσωγενή. Προέρχονται από τους άρρωστους μηχανισμούς δηλ. της ελληνικής οικονομίας. Εδώ ακριβώς η νέα κυβέρνηση οφείλει να δώσει το πολιτικό της στίγμα. Ενας καινούργιος πολιτικός προσανατολισμός είναι περισσότερο από απαραίτητος. Υπάρχουν ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις. Ώστε να προκύψει η ταυτότητα των επικείμενων χειρισμών της κυβέρνησης. Με αφετηρία τις προεκλογικές δεσμεύσεις του κ. Παπανδρέου θα διακινδύνευα κάποιες σκέψεις.

Ο εκφρασμένος αντι-κρατισμός του νέου πρωθυπουργού οφείλει να εκδηλωθεί στην επιλογή του μοχλού για την έξοδο της χώρας από τα οικονομικά αδιέξοδα. Η επιλογή της επεκτατικής πολιτικής με τις μεγάλες δημόσιες δαπάνες που φάνηκε να υιοθετούν προεκλογικά κάποιοι από τους συνεργάτες του δεν δείχνει να είναι αποτελεσματική. Το μοντέλο Ομπαμα του kick start την οικονομία δεν αποδίδει. Η ανεργία στις ΗΠΑ μεγαλώνει ενώ η πρόσκαιρη άνοδος του χρηματιστηρίου, σύμφωνα με τους Financial Times, αποτελεί μεγάλη φούσκα. Στην Βρετανία η κατάσταση είναι χειρότερη. Η κρατική παρέμβαση μεγάλωσε τα ελλείμματα δίχως το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα. Στην Ελλάδα υπάρχει και το πρόσθετο πρόβλημα του διογκωμένου δημόσιου χρέους. Επεκτατισμός θα σημάνει βηματισμό στο χείλος του γκρεμού.

Κατάργηση παρεμβάσεων, γραφειοκρατικών αγκυλώσεων και το υπεσχημένο σε τελευταία ανάλυση σταθερό φορολογικό καθεστώς θα είναι η λύση. Εμπιστοσύνη επι τέλους στις ρυθμίσεις της αγοράς. Ο κ. Παπανδρέου δεν δεσμεύθηκε για το ύψος του ενιαίου φορολογικού συντελεστή. Παρά τις κινδυνολογίες της ΝΔ, δικαιολογημένες ίσως λόγω εκλογικού πυρετού, τίποτα δεν αποκλείει να είναι και αισθητά χαμηλός! Αυτός θα είναι πραγματικός μοχλός επανεκκίνησης της οικονομίας. Και θα δώσει κι’ ένα ιδιαίτερο πολιτικό στίγμα στην κυβέρνηση. Απαξίωσης του κρατισμού. Και αναδιανομής του εισοδήματος. Με βάση την θεαματική αύξηση της φορολογικής βάσης. Και την διόγκωση του γενικού τζίρου της οικονομίας.

Tου Α. Ανδριανόπουλου από το andrianopoulos.gr