Υ Π Η Ρ Ξ Ε εξ αρχής μέγα λάθος της Κυπριακής Δημοκρατίας η αποδοχή της διαδικασίας των «διακοινοτικών συνομιλιών». Υπήρξε κορυφαίο σφάλμα του τότε Π.τ.Δ. αρχιεπισκόπου Μακαρίου, η συμφωνία «4 κατευθυντηρίων» με τον Ντενκτάς της 12ης Φεβρουαρίου 1977 και οι ε/κ προτάσεις διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ο ίδιος ο Μακάριος είχε συνειδητοποιήσει νωρίς το λάθος του.

Δύο βδομάδες προ του θανάτου του, στην τελευταία προς τον λαό ομιλία του από τον προμαχώνα της Πλατείας Ελευθερίας στο συλλαλητήριο της 20ής Ιουλίου 1977, είχε πει και τα εξής: «Ο χρόνος των συνομιλιών χρησιμοποιείται από τουρκικής πλευράς για την άνετη παγίωση τετελεσμένων γεγονότων και για τη συγκάλυψη διχοτομικών σχεδίων. […] Η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν έχει περιθώρια άλλων υποχωρήσεων, γιατί έκαμεν ήδη πολλές και έφθασε σε όρια που δεν μπορεί να υπερβεί. Και επομένως οι πολιτικές συνταγές ή συμβουλές περί αμοιβαίων υποχωρήσεων δεν πρέπει να απευθύνονται προς τους Έλληνες Κυπρίους. Υποχωρήσεις πρέπει να ζητούνται μονάχα από την τουρκική πλευρά, αν υποχώρηση μπορεί να ονομασθεί στην περίπτωση αυτή η επιστροφή κατακτηθέντων διά της στρατιωτικής βίας… Ως προς τα μέσα και τον τρόπον διεξαγωγής του αγώνα μας, δεν νομίζω πως πρέπει να μιλήσω αναλυτικά και να πω πολλά. Λέγω μονάχα ότι ο μακροχρόνιος αγώνας, υπαγόρευση ανάγκης και όχι εκλογής μας, θα πάρει σταδιακά πολλές μορφές»…

Ε Κ Τ Ο Τ Ε, όμως, οι επίγονοί του παρέμειναν στη γραμμή του προπατορικού λάθους και όχι του πολύμορφου μακροχρόνιου αγώνα. Επί 35 χρόνια η διαδικασία των «διακοινοτικών συνομιλιών», αφ’ εαυτής, προσφέρει στον Αττίλα την άνεση να εμπεδώνει, ανενόχλητος, ατιμώρητος και «αποενοχοποιημένος» τα «τετελεσμένα» της κατοχής. Να παγιώνει τη διχοτόμηση. Και να κερδίζει αλλεπάλληλες, διαδοχικές, ελληνικές υποχωρήσεις. Που οδήγησαν στο κατώφλι νομιμοποίησης των προϊόντων της κατοχής και της επέκτασης του τουρκικού ελέγχου σε ολόκληρη την Κύπρο. Ο εγκλωβισμός και η 35χρονη αιχμαλωσία στις διαδικασίες των «διακοινοτικών συνομιλιών», ουδέποτε επέτρεψε στην Κ.Δ. να σχεδιάσει καν τον πολύμορφο μακροχρόνιο αγώνα που είχε εξαγγείλει ο Μακάριος. Σε κατάσταση υποτροπιάζουσας παράλυσης Ηττημένων Μυαλών, αποδείχθηκε ανίκανη είτε να απεγκλωβιστεί από τις «διακοινοτικές» είτε να τις μετατρέψει σε μπούμερανγκ κατά του Αττίλα. Ανίκανη να στρατηγήσει οποιαδήποτε στρατηγική. Μοιραία κατολίσθησε μέχρι τ’ όνειδος να συνομιλεί περί της εκ περιτροπής τουρκικής προεδρίας του «Συνεταιρισμού Δύο Συνιστώντων Στέιτς»!
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

[ΕΡΩΤΗΣΗ]
Ώστε, λοιπόν, οι έμπρακτες απειλές πολεμικής βίας που διέπραξε το τουρκικό πολεμικό ναυτικό, στις νότιες θάλασσες της Κύπρου, σε βάρος των δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους μέλους της ΕΕ, στη θαλάσσια Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη, το μόνο που κατάφεραν οι αριστοτεχνικοί διπλωματικοί μας χειρισμοί, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είναι ο χαρακτηρισμός τους ως… «παρενοχλήσεων»;
ΣΗΜΕΡΙΝΗ