Αργά αλλά σταθερά η αξιολόγηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας τον Δεκέμβριο που φάνταζε σαν δύσκολο αν όχι ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον Ερντογάν, αρχίζει να αναδύεται ως επερχόμενη δεινή ενδοευρωπαϊκή δοκιμασία για τον Σαρκοζί: Ο Γάλλος πρόεδρος βρίσκεται πλέον μπροστά στο ενδεχόμενο μια μεγάλη πλειοψηφία των εταίρων του να τον «αδειάσει» με αποτέλεσμα η Γαλλία να παραμείνει μόνη να εμμένει σε μια «Ειδική Σχέση» Ε.Ε.-Τουρκίας και να αναλάβει το κόστος της παράτασης του παγώματος των κεφαλαίων της ενταξιακής διαπραγμάτευσης που διασφαλίζουν την ομαλή συνέχεια της πορείας προς την πλήρη ένταξη.

Το τι θα συμβεί είναι πολύ απλό: Με τις Μεγάλες Δυνάμεις της Ε.Ε. να ακολουθούν πολιτική εθνικής περιχαράκωσης τόσο στην διαχείριση της Κρίσης και της Ύφεσης, όσο και στις σχέσεις τους με τα άλλα κέντρα ισχύος του πλανήτη, η αξιολόγηση της Τουρκίας κινδυνεύει να γίνει πεδίο προβολής όλων των ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων, με ανοικτό το ενδεχόμενο -λόγω Τσεχίας- να προστεθεί και η αντιπαράθεση για την επιλογή του πρώτου προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αλλά και του επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής.

Παρά την περί του αντιθέτου εντύπωση, οι πρόσφατες εκλογές στην Γερμανία δεν σημαίνουν ότι -λόγω της εξόδου των Σοσιαλδημοκρατών και της εισόδου των Φιλελευθέρων στον κυβερνητικό συνασπισμό, η Μέρκελ θα ταυτισθεί με τον Σαρκοζί: Κανένα κόμμα εξουσίας στην Γερμανία δεν έχει την πολυτέλεια να δυσαρεστήσει τους 600.000 ψηφοφόρους τουρκικής καταγωγής που εκπροσωπούν μόλις το ένα πέμπτο των 2.800.000 Τούρκων που ζουν στην χώρα.

Ανεξάρτητα δηλαδή από την όποια ρητορική είναι αδιανόητο να περιμένουμε να δούμε το Βερολίνο να συνυπογράφει δίπλα στο Παρίσι το πάγωμα των επίμαχων κεφαλαίων στην ενταξιακή διαπραγμάτευση. Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία, Φινλανδία, οι περισσότερες από τις νέες χώρες-μέλη συν την προεδρεύουσα Σουηδία υποστηρίζουν την συνέχιση των διαπραγματεύσεων με στόχο την πλήρη ένταξη ενώ Αθήνα και Λευκωσία προσυπογράφουν υπό τις γνωστές προϋποθέσεις.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν με ανοικτή την μετωπική αντιπαράθεση με την Μέρκελ για την στρατηγική εξόδου από την κρίση, με μια πολιτική οικονομικού πατριωτισμού-προστατευτισμού που δυσαρεστεί εταίρους σε Ανατολή και Δύση της Ε.Ε, ο Σαρκοζί μπορεί να συνεχίσει χωρίς σοβαρό πολιτικό ευρωπαϊκό κόστος την παρεμβολή του στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, μια παρεμβολή που δημιουργεί σοβαρότατα προβλήματα στην Αγκυρα, την Αθήνα και την Λευκωσία, μια παρεμβολή που λειτουργεί ως τροχοπέδη τόσο στην επίλυση του Κυπριακού όσο και στην εξομάλυνση των διμερών ελληνοτουρκικών σχέσεων:

-Η στάση της Γαλλίας είναι η μόνη σοβαρή υποθήκη στην επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων που προωθεί ο Ερντογάν, μεταρρυθμίσεις που παρουσιάζονται και ως επιβαλλόμενες από την ενταξιακή προοπτική. Στην ουσία η πολιτική Σαρκοζί είναι η μεγάλη ελπίδα για το Κεμαλικό Κατεστημένο και το Βαθύ Κράτος.

– Η παρεμβολή Σαρκοζί ακυρώνει στην πράξη την δυνατότητα της Αθήνας και της Λευκωσίας να ασκήσουν πραγματική πίεση στην Αγκυρα: Ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά ότι η όποια υποχώρηση της Τουρκίας στο Κυπριακό ή στις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις κινδυνεύει να μην έχει ευρωπαϊκό αντίτιμο καθώς πίσω από την άρση της απειλής βέτο από την Ελλάδα και την Κύπρο θα βρίσκεται η βεβαιότητα του βέτο του Παρισιού.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ