Α Π Ο 28η Οκτωβρίου 1940 μέχρι Απρίλιο 1941, η οικουμένη παρακολουθούσε το απίστευτο: Η μικρή Ελλάς να κατορθώνει την 1η ήττα του Άξονα του Φασισμού και Ναζισμού. Από το 1941 μέχρι και το 1944, ο ελλαδικός λαός υπέστη φρικτή, τριπλή, γερμανική, ιταλική και βουλγαρική κατοχή. Εναντίον της, αγωνίστηκε ασταμάτητα. Θυσιαζόταν και μεγαλουργούσε. Μέχρι τη νίκη των ελευθέρων λαών. Τη συντριβή του Ναζισμού.

Ο Μ Ω Σ: Όταν γλυκοχάραζε η λευτεριά, η θυσιασθείσα για τη νίκη Ελλάδα δεν ήταν όρθια ανάμεσα στις νικήτριες για να εισπράξει το μερτικό της. Φροντίσαμε γι’ αυτό οι Έλληνες: Την καταντήσαμε να εισπράξει έναν Εμφύλιο Πόλεμο. Χειρότερων καταστροφών και πολύ διαρκέστερων επιπτώσεων, απ’ ό,τι η κατοχή.

Μ Ν Η Σ Θ Η Τ Ω ότι: Όταν το έθνος ηγέρθη με τα καριοφίλια το 1821, για Ελευθερία ή Θάνατο, προτού καλά-καλά λευτερώσουμε τον Μωριά και τη Ρούμελη, καταντήσαμε οι Έλληνες ν’ αλληλοσφαχτούμε πάλι σε Εμφύλιο. Ελλαδίτσα παραπληγική με τρεις «Προστάτιδες» και ξένο βασιλιά. Κι όταν, μετά από ένα σχεδόν αιώνα, το έθνος ισχυρό και με διπλάσια εδάφη από τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, μπορούσε με τις μεραρχίες του να διεκδικήσει ότι η νίκη στον Α΄ Παγκ. Πόλεμο το 1918, θα ξημέρωνε και την ελευθερία στην Αν. Θράκη, την Κων/πολη, τον Πόντο, τη Μικρά Ασία, τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο, φροντίσαμε και πάλι οι Έλληνες έναν ακόμα Εθνικό Διχασμό. Πρώτα διχοτομήσαμε την Ελλάδα σε κράτος της Θεσσαλονίκης και κράτος των Αθηνών. Και το 1922 καταστρέψαμε τη Μικρασιατική μας υπόσταση. Στην Κύπρο, το τραγικό 1974, δικές μας κάννες στράφηκαν εμφύλιες εναντίον δικών μας αδελφών. Και καμιά δεν ήταν στο Πέντε Μίλι στις 05.00 το πρωί του Σαββάτου, 20ή Ιουλίου 1974, για ν’ ανακόψει την αποβίβαση του Αττίλα.

Α Ρ Χ Ε Γ Ο Ν Α παρ’ Έλλησι τα Εμφύλια Πάθη. Έχουν δε και την ιδιότητα να μετατρέπουν τους εκάστοτε αγωνιστές σε χρήσιμους ηλίθιους για την καταστροφή της πατρίδας. Κατ’ επανάληψιν διά μέσου των αιώνων: Από το εναρκτήριο της Ιλιάδος «μήνιν άειδε θεά» του Ομήρου, ώς το φρικτό ραδιοφωνικό «ο Μακάριος είναι ήδη νεκρός» της 15.7.74. Έχουμε από την αρχαιότητα, πολλά κουσούρια οι Έλληνες. Ένα, όμως, είναι το καρκίνωμά μας: Το Εμφύλιο Πάθος. Το απελπιστικό είναι ότι τα παθήματα δεν μας έγιναν μαθήματα. Το απελπιστικότερο είναι ότι, από τα «Κερκυραϊκά» του 427 π.Χρ. μάς τα έγραψε, χαρτί και καλαμάρι, στο Γ-82 και 83 της Ιστορίας του, για να μας διδάσκει ες αιεί ο μέγιστος Θουκυδίδης, αλλ’ εμείς, κούτσουρ’ απελέκητα αυτοκαταστροφικής ξεροκεφαλιάς…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΣΗΜΕΡΙΝΗ