Του Ντίνου Τουμάζου
Σεπτέμβρης 2009, αρχή Ινδίκτου. Μήνας περίσκεψης, ανασκοπήσεων, προβληματισμών εφ’ όλης της ύλης και στα επιμέρους, εποχή θεωρήσεων και αναθεωρήσεων, αποφάσεων, στοχοθετήσεων. Μήνας με γεύση πικρή στην Ιστορία μας, παλαιότερη και πρόσφατη. Ιδού μερικά σημεία αναφοράς:
Σεπτέμβρης 1571: Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο η αντίσταση της Κύπρου κάμπτεται και το νησί υποδουλώνεται στον ζυγό του σουλτάνου Σελήμ του Μέθυσου.
Σεπτέμβρης 1922: Το όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, εκφραστή των πόθων και των δικαίων του Ελληνισμού (ελεύθερου και αλύτρωτου), η Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών σύμφωνα με τη Συνθήκη των Σεβρών (Αύγουστος 1920) αποτελεί παρελθόν. Η Σμύρνη λεηλατημένη και πυρπολημένη, η ελληνική Μικρασία ρημαγμένη, αμέτρητοι νεκροί, τραυματίες, αιχμάλωτοι, πρόσφυγες.
Σεπτέβρης 1955: Ολοκληρωτικός αφανισμός της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης οργανωμένος από το τουρκικό κράτος. Μέσα σε 10 ώρες, ελληνικές κατοικίες και επιχειρήσεις λεηλατούνται και πυρπολούνται, σχολεία καταστρέφονται, ναοί, ιερά ιδρύματα και τάφοι βεβηλώνονται, γυναίκες βιάζονται, γέροντες κακοποιούνται.
Σεπτέμβρης 1974: Η μισή σχεδόν Κύπρος βρίσκεται πλέον κάτω από τουρκική κατοχή ύστερα από εισβολή στρατευμάτων της Τουρκίας, 200 και πλέον χιλιάδες Έλληνες εκδιώκονται από τις εστίες τους και γίνονται πρόσφυγες, χιλιάδες στρατιώτες και άμαχοι αιχμαλωτίζονται και αγνοούνται, οι ελληνοκυπριακές περιουσίες γίνονται αντικείμενο διαρπαγής και οικειοποίησης, οι ιεροί χώροι βεβηλώνονται, η πολιτιστική κληρονομιά χιλιετιών καταστρέφεται. Και σήμερα ακόμη, 35 χρόνια μετά, Σεπτέμβρης του 2009, το έγκλημα της Τουρκίας εις βάρος μας συνεχίζεται, οι αποκαλύψεις για τις τουρκικές φρικαλεότητες, τις εν ψυχρώ δολοφονίες αιχμαλώτων και γυναικοπαίδων πάσης ηλικίας διαδέχονται η μια την άλλη, οι εντοπισμοί ομαδικών τάφων πληθαίνουν, οι ταυτοποιήσεις δολοφονημένων και ο ενταφιασμός των οστών τους αποτελεί σχεδόν καθημερινότητα.

Διαβάζοντας μια συνέντευξη (Κ της Καθημερινής 30 Αυγούστου 2009, Αθήνα) του καθηγητή Καρδιολογίας στο Imperial College Μιχάλη Α. Γκατζούλη και διευθυντή του Κέντρου Συγγενών Καρδιοπαθειών και Πνευμονικής Υπέρτασης στο νοσοκομείο Royal Brompton του Λονδίνου, που θεωρεί την “ελληνικότητα αίσθημα και συνείδηση, κληρονομιά που τη φέρεις σε όλη σου τη ζωή, το πολυτιμότερο βαλιτσάκι που κουβαλάς”, αλλά και “προσόν να είσαι Έλληνας σήμερα, αύριο και πάντα”, που αντιλαμβάνεται την υπέροχη εκδοχή του Έλληνα ως ανθρώπου “ελεύθερου, ανυπότακτου, δημιουργικού και ευφυή ο οποίος δεν φοβάται να αγαπά το ωραίο και τα υψηλά ιδανικά”, αναπόφευκτα αναρωτιέσαι μαζί με τον καθηγητή Γκατζούλη:
Γιατί αυτός ο προνομιακός τόπος, με την ιστορία του και τους Έλληνες που διαθέτουν τόσες ικανότητες και ψυχική δύναμη, να μην είναι σε καλύτερη μοίρα;
Ας πετάξουμε (όπως δηλώνει ότι έκανε ο καθηγητής Γκατζούλης) το “πρέπει… να μοιάσουμε σε άλλους, ας πούμε Βορειοευρωπαίους ή Βορειοαμερικανούς, προκειμένου να προοδεύσουμε. Το καλύτερο μέλλον κατορθώνεται με συλλογική, σοβαρή δουλειά, όπως και με παραδείγματα ανθρώπων με ακέραιη στάση ζωής κι όχι μόνο λόγια”. Και πρώτιστα των ηγετών μας. Δυστυχώς όμως, όχι μόνο από λόγια φλομώσαμε αλλά, το χειρότερο, από στόματος πολιτικών ηγετών μας εκστομίζονται απαράδεκτες για τα αδιαμφισβήτητα δίκαιά μας δηλώσεις ως εάν αποτελούσαν φερέφωνα των ίδιων των κατακτητών μας! Επιτέλους, κανένας δεν τους δίδαξε το “ή λέγε τι σιγής κρείττον ή σιγείν έχε;” Τι παράδειγμα και ποια πρότυπα δίνουν στους πολίτες και ποιους δρόμους χαράσσουν για το αύριό μας; Μήπως το βαλιτσάκι που κουβαλούν δεν περιέχει, όπως θα έπρεπε, ελληνικότητα αλλά τις προσωπικές τους μωροφιλοδοξίες και την ανευθυνότητά τους ένταντι ολόκληρου του Έθνους; Μήπως εν τέλει ντρέπονται γιατί είναι Έλληνες; Εμείς πάντως ΟΧΙ! Και δεν είμαστε λίγοι!