Σχόλιο του τακτικού αναγνώστη και φίλου του ιστολογίου μας, Σ. Κομνηνού, στην ανάρτηση “Τί πληρώνει ο Καραμανλής;”, που κι αυτή με τη σειρά της ήταν σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση “Τι διακυβεύεται πραγματικά στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009;” Το γεγονός αυτό (διάλογος, σχολιασμός, δημοσίευση σχολίων και πάλι ανταλλαγή απόψεων και διάλογος), αναδεικνύει κατά την άποψή μας το μεγαλείο του διαδικτύου και το πώς αυτό μπορεί να μετατραπεί σε ένα βήμα δημοκρατικής έκφρασης και προβληματισμού, υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρούνται οι αρχές και οι κανόνες της ισηγορίας, της ευπρέπειας και της φιλοπατρίας.

Ακολουθεί το σχόλιο του Σ. Κομνηνού

Διαβάζοντας τις αναρτήσεις έχω καταλήξει στο ότι θα πρέπει πάση θυσία να μη δοθεί αυτοδυναμία σε καμία παράταξη. Και στις δύο μεγάλες παρατάξεις υπάρχουν έτοιμοι προς δράση μηχανισμοί υποταγής. Αυτό πρέπει να κατανοηθεί. Αυτα που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα ακριβώς της δράσης αυτών των μηχανισμών εθνικής χαλιναγώγησης.
Φοβόμαστε τον όρο ακυβερνησία και ορθώς. Πρέπει όμως να φοβόμαστε τον όρο προδοσία περισσότερο. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας αποτελούν υπό αυτές τις συνθήκες ασφαλιστικές δικλείδες, διότι σε αυτές η κομματική πειθαρχία που αναγκάζει πολλούς να σιωπούν σε κρίσιμα θέματα χάνει μεγάλο μέρος από την ισχύ της. Οι αποφάσεις σε κυβερνήσεις συνεργασίας περνούν από διπλά κόσκινα. Το να αναλάβει ένας π.χ Παπανδρέου ή μία Μπακογιάννη να πάρει το ρίσκο να αναγνωρίσει τα Σκόπια ή να χαρίσει το μισό αιγαίο για χ,ψ,ω λόγους δικής του ιδιοσυγκρασίας, σε μία κυβέρνηση συνεργασίας (ακόμα και ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ) καθίσταται πάρα πολύ δυσκολότερο.
Το να αναδείξουμε ένα κόμμα από τα δύο μεγάλα υπό τις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφικό για τον τόπο. Οι μηχανισμοί χαλιναγώγησης είναι κραταιότατοι και στα δύο. Ας μην πέσουμε στην παγίδα τους. Δεν το περιμένουν.