Η ανάδειξη της Τουρκίας του Ερντογάν σε Περιφερειακή Δύναμη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην δυναμική σύγκρουσης με το Ιράν. Σημαίνει πρώτα από όλα τερματισμό του μονοπωλίου της επιρροής στο σύνολο του Ισλαμικού Κόσμου που είχε μέχρι πρόσφατα η Τεχεράνη με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Σουνιτική Χαμάς που έχει ως στήριγμα τη Σιιτική Ισλαμική Δημοκρατία.

Το Ιράν προειδοποιείται ότι ο χρόνος δεν δουλεύει προς όφελος του αλλά αντίθετα έχει κάθε λόγο να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Διεθνή Κοινότητα.

Αν η πολιτική είναι κατά κύριο λόγο η διαχείριση των συμβόλων, όπως είχε πει ο Μιτεράν, τότε η χθεσινή δήλωση Σολάνα για την πιθανή διεξαγωγή των επικείμενων συνομιλιών ανάμεσα στην Ομάδα των Έξi (τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας συν η Γερμανία) στην Τουρκία είναι μια σαφέστατη περίπτωση συμβολικής επιλογής και σαφούς μηνύματος προς την Τεχεράνη.

Με άλλα λόγια το Ιράν προειδοποιείται ότι ο χρόνος δεν δουλεύει προς όφελος του αλλά αντίθετα έχει κάθε λόγο να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Διεθνή Κοινότητα ώστε να αναδειχθεί σε παράγοντα σταθερότητας στη Ευρύτερη Μέση Ανατολή. Παράγοντα όχι παντοδύναμο αλλά σε κάθε περίπτωση με βαρύνοντα ρόλο δίπλα στην Τουρκία του Ερντογάν.

Περισσότερο από τις κυρώσεις η από την απειλή επιβολής αυστηρότερων κυρώσεων η ακόμη και τα σενάρια υπονόμευσης του καθεστώτος η και χειρουργικού τύπου βομβαρδισμών στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις η Τεχεράνη έχει κάθε λόγο να βλέπει τον νέο περιφερειακό ρόλο της Αγκυρας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή ως σοβαρή απειλή.

Με την αποκατάσταση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, με τον Πούτιν να δείχνει σε ομιλία του την περασμένη Παρασκευή την τουρκική επικράτεια ως διάδρομο μεταφοράς Φυσικού Αερίου στην Ευρώπη που θα αντικαταστήσει την Ουκρανία, με ρόλο στο Ιράκ, με φιλικές σχέσεις με τη Συρία και εξομάλυνση των σχέσεων με την Αρμενία, η Αγκυρα είναι πλέον παρούσα σε όλα τα περιφερειακά μέτωπα που υπάρχει ήδη επιρροή της Τεχεράνης.

Με τα παραπάνω δεδομένα οι ψυχροπολεμικές εκκρεμότητες του Ιράν με τη Δύση αλλά κυρίως με τις ΗΠΑ αλλά ταυτόχρονα και το βραχυκύκλωμα κάθε δυναμικής εκδημοκρατισμού δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στην Τουρκία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσπάθεια του Ερντογάν για πακέτο πολιτικής προσέγγισης του Κουρδικού εντός συνόρων, ένα στοίχημα που αν κερδηθεί δεν θα διευκολύνει μόνον την επιρροή της Αγκυρας στην αυτόνομη Κουρδική Οντότητα στο Βόρειο Ιράκ αλλά θα την καταστήσει πόλο έλξης ακόμη και για τον κουρδικό πληθυσμό του Ιράν.

Η ανάδειξη της Τουρκίας του Ερντογάν σε Περιφερειακή Δύναμη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην δυναμική σύγκρουσης με το Ιράν. Σημαίνει πρώτα από όλα τερματισμό του μονοπωλίου της επιρροής στο σύνολο του Ισλαμικού Κόσμου που είχε μέχρι πρόσφατα η Τεχεράνη με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Σουνιτική Χαμάς που έχει ως στήριγμα τη Σιιτική Ισλαμική Δημοκρατία.

Πώς θα διαμορφωθεί η συγκατοίκηση Αγκυρας-Τεχεράνης στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή; Με δεδομένη την αδυναμία ανάδειξης μιάς αραβικής χώρας ως περιφερειακής δύναμης πρόκειται για ένα καίριο ερώτημα καθώς η μονόδρομη εκ των πραγμάτων συγκρουσιακή και ανταγωνιστική συνύπαρξη Τουρκίας-Ιράν θα διαμορφώσει καθοριστικά τις νέες περιφερειακές ισορροπίες.

Επιπλέον θα πρέπει να μη ξεχνάμε ότι ο παράγων Τουρκία επηρεάζει καθοριστικά την προσέγγιση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν: Αν δεν υπάρξει εγγύηση ότι η Τεχεράνη δεν πρόκειται να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο, η Αγκυρα θα κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση πυροδοτώντας μια περιφερειακή πυρηνική κούρσα στην οποία θα σπεύσουν να συμμετάσχουν η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ