Ήταν λίγο μετά την δημιουργία του τουρκικού κοσμικού λεγόμενου κράτους, όταν οι τούρκοι αποφάσισαν να δικάσουν ακόμα και την Παναγία. Σε αυτό το κράτος, διάδοχο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που δημιουργήθηκε μέσα από τις αμέτρητες γενοκτονίες και τις ανεξέλεγκτες και αδιάκριτες σφαγές, ως συνήθως αποφασίζουν με συνοπτικές διαδικασίες:

Αφού, η Παναγία πέθανε, τότε η περιουσία της θα κατασχεθεί από το κράτος! Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους κοινούς θνητούς που δεν έχουν αφήσει απογόνους-κληρονόμους! Έτσι όλες οι εκκλησίες μαζί με όλα τα περιουσιακά στοιχεία τους πέρασαν στα βακούφια!!!

Ακολούθησαν και άλλες μεθοδευμένες διώξεις έως ότου φθάσουμε στις εφιαλτικές στιγμές και στο πογκρόμ που άρχισε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955, όταν μετά από ένα στημένο επεισόδιο και την δια τουρκικών χειρών έκρηξη στο δήθεν σπίτι του πατερούλη Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη, οι τούρκοι, προχώρησαν σε τέτοιας μορφής αγριότητες, που οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να τα περιγράψουν. Βιασμοί και εκτελέσεις, καταστήματα που παραδίδονται στις φλόγες, σύληση και δήωση των εκκλησιών, ελληνικές περιουσίες που δημεύονται και ένας άνευ προηγουμένου βίαιος ξεριζωμός που έφερε ξανά πολλούς κατατρεγμένους Έλληνες αδελφούς μας πρόσφυγες στο Ελλαδικό κράτος.. Ο κατατρεγμός ολοκληρώνεται με ένα νέο εθνικό ξεκαθάρισμα με αφορμή την τουρκοανταρσία στο ακρότατο ελληνικό προγεφύρωμα, αντίστασης, την Κύπρο, παραμονές Χριστουγέννων του 1963. Ο τουρκικός επεκτατισμός που ήταν και είναι πάντα πρώτος στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Ένας τόπος, μια Πόλη. Η ιστορία της τόσο πυκνή όσο και τα άστρα της. Μια Πόλη αθάνατη. Ψυχή της, τα όνειρα της. Εκεί και τα κειμήλια της Παναγίας Σουμελά. Μνημεία Ελληνικά που σκούριασαν στον χρόνο, μαζί με τα σκουριασμένα μυαλά των απογόνων του Κεμάλ. Και η Ελληνική Πολιτεία που παίρνει τον ύπνο του δικαίου. Από τους επίσημους φορείς δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία, λένε και επαναλαμβάνουν οι άνθρωποι της Πόλης. Ούτε για την Σχολή του γένους, ούτε για τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, εκεί που ο πατήρ Παύλος Πολίτης, επιμένει να αντιστέκεται και να δηλώνει πως η Πόλη είναι ένα «χωράφι, που μόνο εμείς μπορούμε και δικαιούμαστε να καλλιεργούμε». Αλλιώς την ονειρευόμαστε εμείς την μάνα Ελλάδα έλεγαν πικραμένοι από την εχθρική συμπεριφορά και την κάκιστη υποδοχή που έτυχαν οι κατατρεγμένοι από τον τουρκικό όχλο Έλληνες της πόλης: «Ήλθαμε στην μητέρα Ελλάδα και μας έλεγαν τουρκόσπορους», άκουσα να λέει με παράπονο σε εκπομπή της Ε.Τ.3, η κυρία Ρένα Φιλή.

Και οι νοέλληνες που πηγαίνουν συχνά στην Πόλη, με τους περισσότερους να νομίζουν ακόμα ότι θα αναστήσουν τον μαρμαρωμένο βασιλιά, κάτι, όμως, που ξεχνούν ευθύς μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα της άγριας καθημερινότητας. Όχι, κυρίες και κύριοι, δεν χάθηκε ποτέ η Πόλη. Η Πόλη εκπέμπει ακόμα παντού το άρωμα του πολιτισμού της, παρά τα 16 εκατομμύρια των κατοίκων της με τις πολυποίκιλες αντιθέσεις. Η Πόλη ανήκει στις πανάρχαιες Ελληνικές αξίες και είναι δώρο των Πανελλήνων σε ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Το Βυζάντιο που μπορεί ακόμα να ενώνει Λαούς και Πολιτισμούς.

Λιγοστοί πια οι ‘Έλληνες που απέμειναν στην Πόλη. Οι τελευταίοι έφυγαν κυνηγημένοι, αφού στους δρόμους ήταν περίπου μουγγοί, μιας και η υποψήφια ευρωπαία Τουρκία τους απαγόρευε να χρησιμοποιούν δημοσίως την γλώσσα τους! Σε αντίθεση με τον ελληνισμό όπου γης, που ναι, κράτησε, επικράτησε, διακρίθηκε και επικρίθηκε, γιατί είχε πάντα έστω και λιγοστούς ανθρώπους που πολεμούσαν, χωρίς να περιμένουν και πολλά πράγματα από το εθνικό Κέντρο…. Η Πόλη, η Βόρειος Ήπειρος, η Κύπρος, όλη η ελληνική διασπορά που κρατά γερά και μας τιμά ιδιαιτέρως. Και παρακαλώ πολύ τους νεόκοπους της νέας παγκοσμιοποιημένης ακαταστασίας, να μην το εκλάβουν και αυτό ως ακραία και υστερική άποψη.

Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη των Πόλεων, το πιο τρανό παράδειγμα αληθινής πολυπολιτισμικότητας. Η Πόλη της διαφορετικότητας που δεν ισοπεδώνει, αλλά συνενώνει. Έως την άλωση. Έως το πογκρόμ και την εθνοκάθαρση του 1955 και του 1963, που συνεχίζεται ακόμα….. οι Έλληνες στην Πόλη τώρα πια, δεν είναι παρά μερικές εκατοντάδες. Μεγαλώνουν, όμως, ακόμα με την γλώσσα του Ομήρου, την ιστορία του Θουκυδίδη και είναι και αυτοί περήφανοι για την Δημοκρατία του Περικλή, τα γλυπτά του Παρθενώνα, το νέο Μουσείο της Αθήνας… Και οι αληθινές ελληνικές αξίες είναι παντού. Στην Αλεξανδρέττα, στην Αλεξάνδρεια, στον Πόντο, στην Κύπρο, στην Β. Ήπειρο, στην ελληνόφωνη Ιταλία, στις μακρινές Ινδία και Περσία…

Υ.Σ,: Έσφαξαν 320 αιχμαλώτους στην ακτή της Κερύνειας. «Από το αίμα των αιχμαλώτων η θάλασσα κοκκίνισε», ομολογεί τουρκοκύπριος… Εκτελέσεις, εκτελέσεις, εκτελέσεις… Ελπίζω να μην διαμαρτυρηθούν και πάλιν οι θεωρητικοί της επαναπροσέγγισης, για δήθεν αναμόχλευση πληγών που δεν υποβοηθούν τις προσπάθειες για την λύση. Και για να τελειώνουμε μια για πάντα με αυτή την ιστορία. Κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να βρίσκεται απέναντι στην επαναπροσέγγιση με τους τουρκοκύπριους. Επαναπροσέγγιση, όμως, που δεν βασίζεται στην αμοιβαιότητα, είναι παράδοση στον εισβολέα και καταπακτή της πατρώας γης, κυρίες και κύριοι.

Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
[email protected]