Τον καρτερούσαν 35 χρόνια
Μια κηδεία, που άργησε να γίνει 35 ολόκληρα χρόνια, ξυπνά ημέρες αγωνίας, πόνου και αγανάκτησης, συναισθήματα που βίωσε ο λαός μας το 1974

Κηδεύεται ο Παναγιώτης Νικολάου του Τζιάους
Τον καρτερούσαν 35 χρόνια
Μια κηδεία, που άργησε να γίνει 35 ολόκληρα χρόνια, ξυπνά ημέρες αγωνίας, πόνου και αγανάκτησης, συναισθήματα που βίωσε ο λαός μας το 1974

Σήμερα, στις 11 το πρωί, στην εκκλησία του Αποστόλου Λουκά στο συνοικισμό ΆΚόκκινεςΆ Στροβόλου, θα γίνει η κηδεία ενός ακόμα προδομένου παιδιού της Κύπρου. Του Παναγιώτη Νικολάου του Χρυσοστόμου από το Έξω Μετόχι, του οποίου το λείψανο βρέθηκε σε ομαδικό τάφο κοντά στο Τζιάος, ύστερα από εκσκαφές που διενήργησε η επιστημονική ομάδα της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων.

Η Ήβη της καρτερικότητας
Δίπλα στο φέρετρο με τα καθαγιασμένα οστά του ήρωα Παναγιώτη θα στηθούν, μαυροφορεμένα, τΆ αδέλφια του Ανδρέας, Κυπρούλα και Μάρω μετά συζύγων και τέκνων. Εκεί, μαζί τους θα είναι και η 59χρονη σήμερα Ήβη Αχνιώτου, η αρραβωνιαστικιά του, η οποία μετέτρεψε τη ζωή της σε φωτεινό σύμβολο καρτερικότητας. Ο Παναγιώτης της χάθηκε όταν αυτή ήταν μόλις 24 χρονών. «Παντρέψου, Ήβη μου», την παρότρυναν οι συγγενείς του Παναγιώτη, αλλά αυτή πού να ακούσει; Να ΆπροδώσειΆ τον λατρευτό της Παναγιώτη; Ούτε που να το σκεφτεί. Έκατσε και με σύντροφο την ελπίδα τον καρτερούσε να γυρίσει από τα μπουντρούμια της αιχμαλωσίας. Την μάραναν τα χρόνια, αλλά αυτή εκεί, να καρτερά. Μέχρι που ήρθε το μαντάτο. Στις 6 του περασμένου μηνός, οι εκπρόσωποι της Διερευνητικής Επιτροπής έφεραν την πληροφορία στΆ αδέλφια του και στην Ήβη ότι μεταξύ των οστών που βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Τζιάος και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA ήταν και τα οστά του Παναγιώτη.

Ξεχειλίζει ο θυμός

Ο μεγαλύτερος της οικογένειας, ο Ανδρέας, θυμάται τις τραγικές μέρες του καλοκαιριού του 1974 κι ανακατεύεται. Χρόνια τώρα η ίδια κατάσταση, τα ίδια συναισθήματα. Πάνω απΆ όλα θυμός μπόλικος, ο οποίος ξεχειλίζει και γίνεται λόγος καυτός. «Ποιος τους άφησε εγκαταλειμμένους μέσα στον κάμπο; Γιατί δεν τους ειδοποίησαν ότι έσπασε η γραμμή κι ήταν εκτεθειμένοι στους Τούρκους;». Μέσα σΆ αυτά τα αναπάντητα «γιατί» περικλείεται η τραγωδία των πέντε συλληφθέντων στο Τζιάος. Οι φωτογραφίες του Τούρκου φωτορεπόρτερ Κουνουκσεβέρ, οι πληροφορίες ότι ο τουρκικός στρατός τούς συνέλαβε και τους παρέδωσε σε «Τουρκοκύπριους μαχητές» και η βεβαιότητα ότι αυτοί τους πυροβόλησαν εν ψυχρώ, τους σκότωσαν και τους έθαψαν, συνοψίζουν την τραγική τους ιστορία, όπως τη βιώσαμε όλοι μας μέσα από δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εκπομπές, τις τελευταίες δύο εβδομάδες.

Θα λείπουν οι γονείς

Σήμερα, στις δύσκολες ώρες της οικογένειας, η απουσία των γονιών του Παναγιώτη θα γίνεται πιο αισθητή. Ο Χρυσόστομος και η Θεογνωσία δεν πρόλαβαν. Ο Χρυσόστομος πέθανε το 1978 σε ηλικία 63 χρόνων. Δεν άντεξε το μαράζι. Ο πόνος για τον αγνοούμενο γιο του τον τσάκισε και τελικά τον κατέβαλε ο καρκίνος. Το 1997 πέθανε και η Θεογνωσία. Ο Αντρέας τους θυμάται να τρέχουν εδώ κι εκεί και να ρωτούν τους στρατιώτες. «Μήπως εκεί που ήσασταν είδατε και το γιο μας;». Κι όταν άρχισε η ανταλλαγή των αιχμαλώτων, τον Σεπτέμβρη του 1974, ξυπνούσαν πρωί και έφθαναν με τον Αντρέα στο χώρο της Ξενοδοχειακής Σχολής. Εκεί που βρίσκεται σήμερα το Φιλοξένια. Κρατούσαν τη φωτογραφία του Παναγιώτη και την έδειχναν. «Μήπως τον είδατε, γιε μου;». Οι απαντήσεις που έπαιρναν ήταν αρνητικές. Έφευγαν γεμάτοι απογοήτευση, αλλά την άλλη ημέρα επιστράτευαν τον Αντρέα για να τους ξαναπάει στο χώρο που θα έφτανε η νέα φουρνιά των ελεύθερων πλέον αιχμαλώτων. Τα ίδια και την άλλη ημέρα και την παρΆ άλλη. Εβδομάδες κράτησε αυτό το μαρτύριο. Ωστόσο, κάποιοι είχαν αναφέρει ότι τον είδαν στις φυλακές των Αδάνων, άλλος ότι βρισκόταν στις φυλακές της Αμάσειας μαζί του και ένας τρίτος ότι άκουσε τον Αντωνάκη Κορέλλη, ο οποίος συνελήφθη μαζί του, να μιλά και να στέλλει μήνυμα από το ραδιοσταθμό «Μπαϊράκ».
Έφυγαν με το μαράζι

Όσα χρόνια έζησαν, τα χείλη τους δεν γέλασαν. Αγαπούσαν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, αλλά η σκέψη τους έμεινε καρφωμένη στον Παναγιώτη. Ξυπνούσαν και άλλη αναφορά δεν είχαν. Έστηναν αφτί στο ράδιο μπας κι ακούσουν κάτι, και το βράδυ στην τηλεόραση. Όπως διηγείται ο Αντρέας, η μάνα του, πριν πεθάνει, ζητούσε από τις κόρες της να κάνουν μνημόσυνο του Παναγιώτη. Δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι ήταν νεκρός, αλλά ήθελε να τον μνημονεύουν έστω κι αν ήταν ακόμα ζωντανός. Έφυγε, όμως, κι αυτή με το μεγάλο μαράζι. Ήθελε να μάθει αν ο Παναγιώτης ήταν ζωντανός ή νεκρός. Κι αν συνέβαινε το δεύτερο, πού τον έθαψαν. Με το ίδιο μαράζι, δυστυχώς, έφυγαν από τη ζωή εκατοντάδες γονείς αγνοουμένων.

Σύμβολο καρτερικότητας
«Θα κορόιδευα τον εαυτό μου»

Ήταν μόλις 24 χρόνων το καλοκαίρι του 1974. Είχαν αρραβωνιαστεί με τον Παναγιώτη δύο χρόνια προηγουμένως και έκτιζαν το σπίτι τους. Σκόπευαν να παντρευτούν μόλις αυτό θα τέλειωνε. Έκαναν όνειρα, αλλά η τουρκική εισβολή, ο πόλεμος αναποδογύρισε τη ζωή τους.

Ήταν αιχμάλωτος

Ο Παναγιώτης πιάστηκε αιχμάλωτος και η Ήβη Αχνιώτου, η αρραβωνιαστικιά του, πονούσε πολύ. Όμως, κρατούσε ζωντανή την ελπίδα ότι οι Τούρκοι θα τον άφηναν ελεύθερο. Δεν το χωρούσε ο νους της ότι στα 26 του χρόνια θα βρίσκονταν άνθρωποι να του κόψουν το νήμα της ζωής με βάρβαρο τρόπο. ‘Αλλωστε, ήταν αιχμάλωτος και στους αιχμαλώτους πρέπει να επιδεικνύεται σεβασμός.

Δεν ήθελε να ακούσει
Η μακαρίτισσα η πεθερά της, η Θεογνωσία, της έλεγε να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Να βρει έναν καλό νέο και να παντρευτεί. Η Ήβη αρνιόταν. Γιατί, όπως λέει «δεν μπορούσα να το κάνω. Τον Παναγιώτη τον αγαπούσα. Δέθηκα μαζί του. Να πάω να παντρευτώ και με έναν άλλο άνθρωπο; Θα ξεγελούσα τον εαυτό μου. Το χειρότερο, όμως, είναι πως θα ξεγελούσα και τον άντρα που θα παντρευόμουν. Πώς να ζήσω μαζί του τη στιγμή που θα σκεφτόμουν συνεχώς τον Παναγιώτη; Εξάλλου, πίστευα ότι ο Παναγιώτης θα γυρίσει». Δυστυχώς, λάθεψε στους υπολογισμούς της η Ήβη.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Κωδικός άρθρου: 894305

ΠΟΛΙΤΗΣ – 05/09/2009, Σελίδα: 57