Τα ερωτηματικά που με βασανίζουν είναι γιατί δεν ειδοποιηθήκαμε νωρίτερα, μόλις έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς για να οπισθωχωρήσουμε και να συνταχθούμε κάπου οργανωμένα, όσοι είμαστε, και να πηγαίναμε στην Αμμόχωστο να αντισταθούμε. Γιατί έφυγαν οι αξιωματικοί και μας άφησαν τους απλούς τους στρατιώτες μόνους τους; Δεν φεύγει από τη σκέψη μου ότι ήταν όλα προδομένα… Μας είχαν αφήσει στο έλεος του Θεού».

«Αιχμάλωτοι» μιας εγκληματικής προδοσίας…

Μαρτυρία στρατιώτη που ήταν στο Τζιάος στις 14 Αυγούστου 1974
ΤΟΥ ΦΡΙΞΟΥ ΔΑΛΙΤΗ
Η ΦΩΝΗπίσω από τη γραμμή του τηλεφώνου τρεμάμενη. Κομπιάζει, συγκινείται. Δεν θέλει να μιλά για εκείνες τις μαύρες μέρες. Η εύρεση και η ταυτοποίηση των οστών των πέντε συναδέλφων του, τον έχει συγκλονίσει. Εκείνη την ημέρα και στην ίδια θέση με αυτούς, μπορούσε να ήταν και ο ίδιος. «Ίσως να είχα ευχή από τη μάνα μου», λέει. Γι’ αυτό, χρόνια τώρα, δεν έχει μιλήσει γι’ αυτή την ιστορία.
Δεν θέλει να ξύνει πληγές, γι’ αυτό θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του.
Ίσως έτσι μπορεί να του βγαίνουν πιο εύκολα κάποια πράγματα. Από το θυμό που κρύβει μέσα του για την προδοσία και την εγκατάλειψη που έζησαν εκείνες τις μέρες από τους ανωτέρους τους. Έμειναν στο έλεος του Θεού και γι’ αυτό, όπως αναφέρει, κάποιοι έχουν ευθύνες γι’ αυτά τα παιδιά που έπεσαν στα χέρια των Τούρκων.
«Μας έβαλαν σε ένα φορτηγό», αναφέρει και συγκινείται. «Είμαστε σύνολο είκοσι άτομα και μας πήγαν στην περιοχή μεταξύ Τζιάους και Κορνόκηπου. Αηδίασα τη ζωή μου. Ένας αξιωματικός είχαν αφήσει στο έλεος του Θεού» μού είπε να μείνω διοικητής του φυλακίου εκεί και δεν ξέρω αν ήταν θέλημα Θεού ή αν είχα ευχή από την Παναγία, είπα όχι. Λέω στον Πανίκο, το νούμερο 2 της φωτογραφίας με τους πέντε που τον ήξερα, πάμε να φύγουμε, γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Ήταν όλα προδομένα. Ήξερα καλά την περιοχή και ήξερα ότι αν συνέβαινε οτιδήποτε δεν θα είχαμε διέξοδο διαφυγής. “Πάμε Πανίκο στο Τζιάος και απ’ εκεί έχει ο Θεός”. Μου είπε ότι δεν ήθελε να φύγουμε. Μείναμε.
Εμένα, μαζί με κάποια άλλα άτομα, μας έβαλαν σε ένα σπίτι μπροστά από το Τζιάος. Ένας Ελλαδίτης αξιωματικός, που δεν θυμάμαι το όνομά του, μας είχε στήσει μια παγίδα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Οι ευχές από την μάνα μου με γλύτωσαν. Μας είπε ότι το σχολείο του Τζιάους ήταν κατειλημμένο από Τούρκους και ένα σπίτι μεταξύ εμάς και του σχολείου ήταν άδειο. Όταν ξεκίνησε η δεύτερη φάση της εισβολής, δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε κεφάλι στα παράθυρα από τα πυρά που μας έβαλλαν. Το σπίτι που μας είπε ότι ήταν ακατοίκητο, ήταν αστακός. Ήμουν ο λοχίας της ομάδας. Σηκώθηκα πάνω με το παλιοαυτόματο που είχα και άρχισα να βάλλω, για να υπάρξει κάποια αντίδραση και να μπορέσουμε να σηκωθούμε να φύγουμε. Τα πέντε αυτά άτομα ήταν στην περιοχή του Κορνόκηπου, γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία το σημείο ακριβώς που έγινε η σύλληψή τους. Εκείνη την ημέρα που ξεκίνησε η δεύτερη εισβολή, βρέθηκαν τέσσερα άρματα έξω από το Τζιάος. Μιλούμε περίπου γύρω στις 2:00-3:00 η ώρα το απόγευμα, ενώ η γραμμή της Μιας Μηλιάς είχε σπάσει από το πρωί. Έπρεπε να μας ειδοποιήσουν και να μας μετακινήσουν. Αν ήταν πράγματι στην περιοχή Κορνόκηπου, κάποιοι έχουν μεγάλη ευθύνη για αυτά τα παιδιά, που έμειναν αβοήθητα και έπεσαν στα χέρια των Τούρκων. Φύγαμε από το φυλάκιο, η ομάδα μου. Στην περιοχή υπήρχε και στρατόπεδο κοντά. Δεν υπήρχε ούτε ένας αξιωματικός. Ήταν απού φύγει- φύγει, για να γλυτώσει ο καθένας το τομάρι του. Οι απλοί στρατιώτες που ήταν στο χωριό, νόμισαν ότι ήταν άρματα ελληνικά. Ευτυχώς, ξεκίνησαν τα άρματα να βάζουν πάνω σε ένα ξωκλήσι στο Μαραθόβουνο και λέω τότε ότι δεν μπορεί να είναι ελληνικά και να βάζουν στην εκκλησία. Ξεκινήσαμε και φύγαμε».

Του πήραν και το σταυρό

Οι φωτογραφίες που τράβηξε ο Τούρκος δημοσιογράφος Κονούσκεβερ, φαίνεται ότι αποκαλύπτουν μία λεπτομέρεια η οποία δείχνει και τη συμπεριφορά των Τούρκων, οι οποίοι προφανώς για σκοπούς προπαγάνδας εμφανίζονται να κερνούν τσιγάρο στους αιχμαλώτους. Οι φωτογραφίες εμφανίζουν τον Παναγιώτη Νικολάου τη μια στιγμή να φέρει σταυρό στο στήθος και στην άλλη να μη φέρει, κάτι το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι Τούρκοι του τον έκλεψαν ή του τον αφαίρεσαν.

>>βασανιστικαερωτηματα

Τα ερωτηματικά που με βασανίζουν είναι γιατί δεν ειδοποιηθήκαμε νωρίτερα, μόλις έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς για να οπισθωχωρήσουμε και να συνταχθούμε κάπου οργανωμένα, όσοι είμαστε, και να πηγαίναμε στην Αμμόχωστο να αντισταθούμε. Γιατί έφυγαν οι αξιωματικοί και μας άφησαν τους απλούς τους στρατιώτες μόνους τους; Δεν φεύγει από τη σκέψη μου ότι ήταν όλα προδομένα… Μας είχαν αφήσει στο έλεος του Θεού».
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ