Όταν μας κατέβασαν από τα αυτοκίνητα, μας χτυπούσαν με ένα καμιτσί. Εμένα με βρήκαν στο κεφάλι, το οποίο με πονούσε για μέρες πολλές. Ύστερα μας πέρασαν από τη γέφυρα του ξύλου, του βασανιστηρίου, όπου εκεί πάλι μας χτυπούσαν. Όποιος είχε σταυρό στο λαιμό, τον έβαζαν να το βγάλει και να τον πατήσει. Μου έκανε εντύπωση ένας που δεν τον πατούσε και αυτοί τον χτυπούσαν συνέχεια μέχρι που του φώναζαν οι δικοί μας ότι, “ο Θεός ξέρει ότι το κάμνεις από ανάγκη και σε συγχωρεί. Πάτα τον”.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥΤΡΟΜΟΥΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΣΤΑ ΑΔΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΟΝ ΥΨΙΣΤΟ
«ΣΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑμας φόρτωσαν πάνω σε φορτηγά πλοία και μας πήραν στην Τουρκία. Πολλούς από εμάς μας έπιασε τάση για εμετό, ανακατευτήκαμε μέχρι να φτάσουμε. Η νύχτα ήταν ζεστή, μ΄ ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι αλλιώτικο από τα άλλα, υποχρεωμένο να φέγγει το δρόμο της αιχμαλωσίας προς την άγνωστη χώρα που μας περίμενε. Τα άστρα τρεμόπαιζαν στον ουρανό ανήσυχα και το ζεστό αεράκι που φυσούσε ανέμιζε και μάραινε τα όνειρα που σχεδιάζαμε πάνω στον ανθό της νιότης μας.
Το πρωί, ο δυνατός και καυτός αέρας έλιωνε τα κορμιά μας. Ο ιδρώτας τα γυάλιζε και άφηνε τη δυσοσμία του να χώνεται παντού. Στο βάθος του ορίζοντα, αυτή η χώρα φάνταζε επιβλητική στα μάτια μας κι όσο πλησιάζαμε το πράσινο μας έκανε εντύπωση, τα νερά έτρεχαν και κατέκλυζαν τα πάντα κι οι χρωματιστοί μιναρέδες έδιναν τη δική τους πινελιά. Έμεινα μαγεμένος από την ομορφιά της, ξεχνώντας για λίγο το λόγο που πήγαινα εκεί».
Εγώ τον άκουγα και έβλεπα στα μάτια του όλες τις εικόνες που ζωντάνευαν μπροστά του, να δίνουν ένα άλλο χρώμα σ΄αυτά.
«Όταν όμως μας έβαλαν πάλι σε αυτοκίνητα του Στρατού, για να μας οδηγήσουν στις φυλακές, έντρομοι συνειδητοποιήσαμε ξανά την πραγματικότητα. Ήταν ακόμα πιο σκληρή… Στους δρόμους που περνούσαμε οι Τούρκοι στρατιώτες κάρφωναν τις λόγχες των όπλων τους στους μουσαμάδες των στρατιωτικών αυτοκινήτων, λέγοντάς μας: “Σκοτώνετε μωρά;” Ήταν βλέπεις τότε που έφτασε το χαπάρι ότι οι δικοί μας σκότωσαν τα μωρά σε Αλόα, Μαράχα και Σανταλάρη. Εμείς, από το φόβο μας, γίναμε μία μάζα σε εκείνο το μικρό κενό χώρο του αυτοκινήτου. Ο φόβος τρύπωνε στις καρδιές μας και ο θάνατος μύριζε παντού. Μια καινούργια σελίδα γραφόταν στο βιβλίο της ζωής μας. Τότε έκλεισα τα μάτια και η σκέψη μου πέταξε μακριά για να βρεθεί κοντά σας. Ψιθύρισα μια μικρή προσευχή, για σας και για μένα: Να μας λυπηθεί ο Θεός. Αυτός μόνο μπορούσε να βάλει το χέρι Του και να μας προστατέψει. Όταν μας κατέβασαν από τα αυτοκίνητα, μας χτυπούσαν με ένα καμιτσί. Εμένα με βρήκαν στο κεφάλι, το οποίο με πονούσε για μέρες πολλές. Ύστερα μας πέρασαν από τη γέφυρα του ξύλου, του βασανιστηρίου, όπου εκεί πάλι μας χτυπούσαν. Όποιος είχε σταυρό στο λαιμό, τον έβαζαν να το βγάλει και να τον πατήσει. Μου έκανε εντύπωση ένας που δεν τον πατούσε και αυτοί τον χτυπούσαν συνέχεια μέχρι που του φώναζαν οι δικοί μας ότι, “ο Θεός ξέρει ότι το κάμνεις από ανάγκη και σε συγχωρεί. Πάτα τον”.
Τα βράδια ήταν δύσκολα. Προσπαθούσα να κοιμηθώ, μα ο ύπνος δεν ερχόταν να με λυτρώσει από τις σκέψεις και την ανησυχία μου για σας, δεν με άφηνε να ηρεμήσω. Για ένα μήνα δεν είχα ένα μήνυμά σας. Μηνύματα ερχόντουσαν, αλλά οι Τούρκοι στρατιώτες διάβαζαν δέκα και άλλα τόσα πετούσαν, γιατί… βαριόντουσαν.
Πόσο πόνο ένιωθα μέσα μου εκείνες τις μαύρες μέρες μέσα στις φυλακές με τους τεράστιους τσιμεντένιους τοίχους! Μέσα στο θάλαμο ήμασταν καμιά 35αριά άτομα. Μαζί μας ήταν και ο λοχαγός Φωτιάδης».

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ