Μοιάζει με την πέτρα και το αβγό. Αυτή την παρομοίωση έκανε ένας φίλος για το Κυπριακό. Δεν αλλάζει το αποτέλεσμα, λέει, είτε η πέτρα χτυπήσει το αβγό είτε το αβγό χτυπήσει την πέτρα. Και στις δύο περιπτώσεις το αβγό είναι που σπάζει. Τι θέλει να πει; Πάντα ο ισχυρός είναι που αγκαλιάζει τον άλλο πρώτος. Εκείνος πρέπει να κάνει το ουσιαστικό βήμα. Εκείνος πρέπει να κάνει την υποχώρηση. Εκείνος να ανοίξει το δρόμο που έχει κλείσει.

Καλά όμως. Ποια πλευρά είναι η ισχυρή στην Κύπρο; Η ελληνική ή η τουρκική; Ποια είναι το αβγό και ποια η πέτρα;
Σύμφωνα με τον αγαπητό μου φίλο, η ελληνική πλευρά είναι η ισχυρή. Γι’ αυτό εκείνη πρέπει ουσιαστικά να είναι η πλευρά που θα αγκαλιάσει την άλλη. Πρέπει να σταματήσει να επιμένει σε κάποια πράγματα που η τουρκική πλευρά δεν πρόκειται να δεχτεί ποτέ. Δεν πρέπει να ζητά τη διάλυση των υφιστάμενων εγγυήσεων. Δεν πρέπει να επιβάλει την πλήρη απόσυρση του τουρκικού στρατού από το νησί. Πρέπει να δεχτεί την ανταλλαγή περιουσιών και τις αποζημιώσεις στο περιουσιακό. Δεν πρέπει να απαιτεί την απομάκρυνση όλων των εποίκων από το νησί. Κοντολογίς, η ελληνική πλευρά δεν πρέπει να τα φοβάται αυτά, διότι είναι ισχυρή. Δηλαδή, δεν πρέπει να την τρομάζει το αβγό. Διότι το ίδιο είναι είτε αυτό χτυπήσει στην πέτρα είτε η πέτρα το χτυπήσει αυτό. Στο τέλος πάλι το αβγό θα σπάσει.
Ένας άλλος φίλος δεν είχε την ίδια άποψη. Κατά τη γνώμη του, η τουρκική πλευρά είναι ο ισχυρός. Γι’ αυτό εκείνη πρέπει να αγκαλιάσει την άλλη πλευρά, αν κάποιος θα το κάνει αυτό. Εκείνη είναι η πέτρα. Η ελληνική πλευρά είναι το αβγό. Πρέπει να σταματήσει να επιμένει στις εγγυήσεις. Πρέπει να αποσύρει τα στρατεύματά της από το νησί. Στο περιουσιακό πρέπει να αποδεχτεί και την επιστροφή και να μην εμποδίσει όσους επιθυμούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πρέπει να δεχτεί να σταλούν πίσω τουλάχιστον οι έποικοι που δεν έχουν γεννηθεί στην Κύπρο και δεν είναι παντρεμένοι στο νησί. Αν κάνει καμιά αταξία το αβγό, θα χτυπήσει και πάλι στην πέτρα. Και θα σπάσει αυτό, αν είναι να σπάσει κάποιος.
Σκεφτείτε το και εσείς λίγο. Ποιος είναι το αβγό και ποιος η πέτρα εδώ; Κατά τη γνώμη μου, η εικόνα είναι η εξής: Η ελληνική πλευρά υπερέχει της τουρκικής από πολιτικής, νομικής και οικονομικής άποψης. Η δε τουρκική πλευρά διαθέτει μόνο τη στρατιωτική υπεροχή. Χάρις σε αυτήν την υπεροχή καταφέρνει να κρατάει στα χέρια της το μισό νησί εδώ και πολλά χρόνια. Και για το λόγο αυτό δεν δέχεται καμία σοβαρή πίεση διεθνώς. Τυγχάνοντας μιας πολύ ειδικής μεταχείρισης, παραγνωρίζεται η θέση της στην Κύπρο και δεν της ασκείται κριτική ούτε καν όσο ασκείται στο Ισραήλ. Για παράδειγμα, εκείνοι που αντιδρούν στη λεηλασία των παλαιστινιακών εδαφών που κατέχονται από το Ισραήλ και στην ανέγερση νέων οικισμών εκεί, δεν λένε τίποτα όταν η Τουρκία κάνει το ίδιο πράγμα στα κατεχόμενα εδάφη στην Κύπρο. Η Τουρκία δεν επιθυμεί να χάσει τη στρατιωτική της δύναμη που αποτελεί τη μοναδική της υπεροχή στην Κύπρο και γι’ αυτό αναζητεί μια λύση που θα προστατεύει αυτήν την υπεροχή. Επειδή τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Βρετανία, αλλά ακόμη και αυτή η ΕΕ, υποστηρίζουν τη διατήρηση αυτής της δύναμης στο νησί, δεν είναι δυνατόν να υπερπηδηθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αυτή η κόκκινη γραμμή της Τουρκίας.
Το ερώτημα ουσιαστικά δεν είναι ποιος είναι το αβγό και ποιος η πέτρα. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι το εξής: Ποιος μπορεί να αντέξει περισσότερο στη συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης στην Κύπρο; Η ελληνική ή η τουρκική πλευρά; Φυσικά η ελληνική. Αυτή είναι η πλευρά που διαθέτει πολιτική, νομική και οικονομική υπεροχή. Οι Τουρκοκύπριοι αντιμετωπίζουν προβλήματα βουνό που πηγάζουν από την υφιστάμενη κατάσταση. Η μη λύση βρίσκεται κάτω από κάθε πρόβλημα, κάθε πληγή. Ακόμη και αυτή η ύπαρξη και η ταυτότητα της κοινότητας απειλείται σοβαρά λόγω της μη λύσης. Τα αφανίζει αυτά ο πληθυσμός που μεταφέρεται απ’ έξω με τα ήθη, τα έθιμα και τις πεποιθήσεις του. Οι τωρινές κοινωνικές εκρήξεις μπορεί να μετατραπούν σε μεγάλους ξεσηκωμούς στο μέλλον. Μια μέρα μπορεί να φωνάξουν όλοι “Turkey, go home”. Οι δε Ελληνοκύπριοι στην καθημερινή τους ζωή δεν έχουν σοβαρά προβλήματα που πηγάζουν από τη μη λύση στην Κύπρο. Ζουν σαν να βρίσκονται σε μιαν άλλη χώρα. Μπορεί η λύση να μην ευκολύνει τη ζωή τους, αλλά να τους φέρει νέους μπελάδες. Τότε προς τι η βιασύνη; Και μάλιστα για μια οδυνηρή λύση που δεν θέλουν; Ας έχει την έγνοια όποιος βιάζεται.
Κωδικός άρθρου: 889528
ΠΟΛΙΤΗΣ – 10/08/2009, Σελίδα: 11