Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε κυπριακή εφημερίδα και σ’ ερώτηση Κύπριου δημοσιογράφου για τη διαθρυλούμενη (και) ελληνική καταγωγή του, ο κ. Ντενκτάς, με ύφος υπεροπτικό απάντησε:
Οι Έλληνες έχουν πάντα αυτή την τάση, να ανευρίσκουν σ’ όλους τους χαρισματικούς κι έξυπνους Τούρκους στοιχεία ελληνικής καταγωγής.

Ξέμεινε από την ιστορία του ο κ. Ντενκτάς
Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε κυπριακή εφημερίδα και σ’ ερώτηση Κύπριου δημοσιογράφου για τη διαθρυλούμενη (και) ελληνική καταγωγή του, ο κ. Ντενκτάς, με ύφος υπεροπτικό απάντησε:
Οι Έλληνες έχουν πάντα αυτή την τάση, να ανευρίσκουν σ’ όλους τους χαρισματικούς κι έξυπνους Τούρκους στοιχεία ελληνικής καταγωγής.
Το θέμα, βέβαια, που τίθεται δεν είναι αν είναι έξυπνος ή όχι ο κ. Ντενκτάς. Το πρόβλημα εστιάζεται στην ιστορική του άγνοια. Γιατί αν είχε στοιχειώδη ιστορική υποδομή αναφορικά με τη δημοσιογραφική ανέλιξη των οθωμανών συμπατριωτών του, θα ‘πρεπε να γνωρίζει πως όλοι κι όλοι οι οθωμανοί που στο β’ μισό του 13ου μ.Χ. αι. εγκαταστάθηκαν, μ’ αρχηγό το νεαρό Ερτογρούλ, στο ΝΑ άκρο του (Βυζαντινού) μικρασιατικού χώρου – διαφεύγοντες από την αρχική κοιτίδα τους, το περσικό Χορασάν, καταδιωκόμενοι από τους Μογγόλους – δεν υπερέβαιναν, κατά τους ιστορικούς, τις 300 οικογένειες. Αν υπολογίσουμε μέχρι και δέκα σε κάθε οικογένεια εξαρτώμενους, το ψυχομέτρι δεν ξεπερνά τις 3.000 Πώς τώρα γίνεται οι 3.000 αυτοί οθωμανοί ή οσμανλήδες -από τον ιδρυτή του κράτους τους Οσμάν τον Β’ ή Οσμάν τον Νέο- σε λιγότερο από 200 χρόνια να παρατάσσουν στρατό της τάξης των 250 ή/και 400.000 έξω από τα τείχη της βασιλεύουσας, αν δεν εξασκούσαν τις γνωστές μεθόδους δημογραφικού εμπλουτισμού τους; Συγκεκριμένα: Με το γνωστό παιδομάζωμα, τον άμεσο ή έμμεσο βίαιο εξισλαμισμό και τις συστηματικές σ’ απομονωμένες παράλιες ελληνικές πόλεις επιδρομές, κατασφάζοντας τον άρρενα πληθυσμό κι αιχμαλωτίζοντες / εκτουρκίζοντες τα γυναικόπαιδα; (Παραλείπω την τακτική της ναυτολόγησης, γιατί εκείνη οδηγούσε απλά στη δημογραφική αποψίλωση του Ελληνισμού καi όχι στη δημογραφική επαύξηση του οθωμανικού στοιχείου).
Μα και στην Κύπρο οι λίγες (δυο-τρεις) χιλιάδες στρατιώτες – ούτε στα δάκτυλα της μιας χειρός επιμετρούμενες και που καταχωρίζονται με σχολαστικήν ακρίβεια στα ισπανικά αρχεία των Simancas, και διασταυρωμένες τόσον από εκθέσεις Ελληνοκύπριων που επανειλημμένα εκζητούσαν από τους Ισπανούς την από κοινού ανάληψη στρατιωτικών επιχειρήσεων για απελευθέρωση της Κύπρου (εκθέσεις που διασταυρώθηκαν και επαληθεύτηκαν και από τις εκθέσεις Ισπανών αξιωματούχων που κατέβηκαν στην Κύπρο), πώς επαυξήθηκαν (χωρίς γυναίκες, μάλιστα) για να φτάσουν τις δεκάδες χιλιάδες των πρώτων χρόνων της αγγλοκρατίας, αν δεν προηγούνταν οι βίαιοι εξισλαμισμοί Ελληνοκύπριων τόσο κατά τα πρώτα 50 χρόνια της τουρκικής κατοχής, με τις επανειλημμένες ελληνοκυπριακές επαναστάσεις, όσο και στις άλλες γνωστές δραματικές καμπές της κυπριακής Ιστορίας στα χρόνια της τουρκοκρατίας;
Γιατί, επομένως, κ. Ντενκτάς, αρνείσθε τις ελληνικές καταβολές όχι μονάχα τις δικές σας μα κι όλων των οθωμανών της Κύπρου καθώς και της συντριπτικής πλειοψηφίας των οθωμανών του μικρασιατικού χώρου;