Σκέφτηκα να γράψω κάτι για τη γρίπη, αλλά δεν μ΄ άφησε πάλι η χώρα καταγωγής μου, η Αλβανία.

Την περασμένη εβδομάδα έκανε τον γύρο της Ευρώπης η είδηση ότι η Αλβανία θα θεσπίσει νόμο που θα επιτρέψει τον γάμο μεταξύ των ομοφυλοφίλων. Το ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα, ένας πολιτικός βαθύτατα συντηρητικός, προκαλώντας έτσι πολιτισμικό σοκ στους συμπατριώτες του.

Αμέσως αντέδρασαν εκκλησίες και τζαμιά στην Αλβανία. Είπαν πως ο Θεός έπλασε τη γυναίκα για τον άνδρα και αντίστροφα, ότι οι γάμοι μεταξύ των ομοφυλοφίλων στρέφονται κατά του ουράνιου νόμου και της επίγειας οικογένειας. Ότι ουκ ολίγοι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν ανάμεσα στον κλήρο αυτό δεν θίγει τους ουράνιους νόμους, γιατί εκείνοι δεν παντρεύονται μεταξύ τους και δημόσια καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία ως αμαρτία, κλείνοντας έτσι μια θέση στον παράδεισο…

Μετά την είδηση, επισκέφτηκα πρώτα την ιστοσελίδα των «ΝΕΩΝ». Έριξα μια ματιά στα σχόλια των αναγνωστών. Άκρα ειρωνεία χαρακτήριζε αρκετά από αυτά. Έριξα μετά μια ματιά στις αλβανικές εφημερίδες και στα σχόλια των αναγνωστών τους. Βρήκα αρκετή λεκτική βία και χυδαιότητα. Κάποιοι από τους σχολιαστές προέβλεπαν, μετά τη νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ των ομοφυλοφίλων, «το οριστικό τέλος του αλβανικού έθνους». Άλλοι παρέπεμπαν σε ανάλυση του Κανταρέ, σύμφωνα με τον οποίον την ομοφυλοφιλία στην Αλβανία έφεραν οι Οθωμανοί κατακτητές για να εκφυλίσουν το αλβανικό έθνος! Κάποιοι άλλοι απειλούσαν ότι θα λιντσάρουν οποιοδήποτε ομοφυλοφιλικό ζευγάρι τολμήσει να εμφανιστεί δημόσια.

Και άλλοι έβλεπαν πίσω από την απόφαση του Μπερίσα τον «εβραϊκό δάκτυλο» και… τον «ελληνικό». Θυμήθηκα τότε την ιστορία του Βίκτωρα, του μοναδικού ομοφυλόφιλου την εποχή του κομμουνισμού στα Τίρανα που τολμούσε να δηλώσει δημόσια την ομοφυλοφιλία του. Εκείνο τον καιρό στην Αλβανία η ομοφυλοφιλία τιμωρούνταν με δεκαπέντε χρόνια φυλάκισης. Χιλιάδες Αλβανοί ομοφυλόφιλοι βασανίστηκαν και πέθαναν στα κάτεργα και τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Είναι ένα θέμα που αποτελεί ακόμα ταμπού σήμερα στην Αλβανία.

Ήταν τόσο ταπεινωτική η μεταχείριση των ομοφυλοφίλων από το σταλινικό καθεστώς, που στον νόμο δεν υπήρξε καν η λέξη «ομοφυλοφιλία»: οι ομοφυλόφιλοι χαρακτηρίζονταν «παιδεραστές» και «βιαστές» και ως τέτοιοι καταδικάζονταν και βασανίζονταν.

Ο Βίκτωρ κουβαλούσε μια τραγική ιστορία. Η μητέρα του είχε αποδράσει από την Αλβανία με τον εραστή της, όταν εκείνος ήταν ακόμα μικρός. Ο ίδιος μπαινόβγαινε στις φυλακές από τα δεκαοκτώ του, επειδή «του άρεσαν οι άνδρες», όπως έλεγε δημόσια.

Έκανε συχνά βόλτες στην κεντρική λεωφόρο των Τιράνων φορώντας ρούχα με ζωηρά χρώματα που του έστελνε η μητέρα του από την Αμερική και καμιά φορά μιλώντας με τον εαυτό του. Ήταν ένα μοναδικό θέαμα, μεταξύ αστικού μύθου και χλεύης, λόγω της εκκεντρικότητάς του και των ρούχων του, σε μια πόλη, σε μια χώρα, όπου σε έπνιγαν τα καταθλιπτικά χρώματα. Αλλά προπαντός για το γεγονός ότι ήταν ο μόνος που τολμούσε να μην κρύψει την ομοφυλοφιλία του.

Κάποιοι έλεγαν ότι ήταν πράκτορας της αστυνομίας γι΄ αυτό τον άφηναν να κυκλοφορεί ελεύθερος. Άλλοι έλεγαν ότι από τα βασανιστήρια στη φυλακή είχε χάσει τα λογικά του και τον άφηναν να εκτίθεται για να ευτελίσουν με αυτόν τον τρόπο τους ομοφυλόφιλους. Τα αδέλφια και ο πατέρας του τον είχαν απαρνηθεί.

Και κάποια στιγμή διαδόθηκε η φήμη ότι ο Βίκτωρ ήταν «ελληνικής καταγωγής». Δεν ξέρω εάν αλήθευε κάτι τέτοιο. Σίγουρα πάντως η φήμη διαδόθηκε για να σώσει «την τιμή της αρρενωπότητας του αλβανικού γένους». Μετά την πτώση του κομμουνισμού, ο Βίκτωρ χάθηκε. Πήγε στη μητέρα του στην Αμερική. Έγινε Αμερικανός πολίτης και κανείς πια στα Τίρανα δεν τον θυμάται…

Του Γκαζμέντ Καπλάνι gazikap@gmail. com