«Τους αιχμαλώτους πολέμου που δεν τους είπαν ούτε ένα ευχαριστώ μέχρι σήμερα, αλλά κυρίως στους νεκρούς εκείνων των ημερών που έπεσαν στα πεδία της μάχης, τουλάχιστον ας τους προάξουν μετά τον θάνατό τους. Βρίσκουν τα οστά τους μετά από τόσα χρόνια και αναφέρουν το βαθμό που είχαν το 1974 π.χ. λοχίας, δεκανέας κ.ο.κ. όταν πέθαναν. Κάποιοι άλλοι κύριοι του σήμερα που ούτε καν είδαν μπροστά τους πόλεμο, τα μόνιμα στελέχη της Εθνικής Φρουράς, όταν αφυπηρετούν, αφυπηρετούν με ένα βαθμό πιο ψηλά από εκείνον που κατέχουν.

ΤΟΥΛΟΥΚΑ ΠΑΡΠΑ

ΟΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣτων ηρώων του 1974 που έχασαν τη ζωή τους προασπιζόμενοι τα πάτρια εδάφη, επαναφέρουν αυτές τις μέρες -τις τόσο φορτισμένες από τις αναμνήσεις εκείνων των μαύρων ημερών- παλαιότερο αίτημά τους, για αναγνώριση της θυσίας τους. Όπως υποστηρίζουν, η Πολιτεία άργησε πολύ να αναγνωρίσει τη θυσία εκείνων που έπεσαν στις μάχες για να κρατηθεί λεύτερη η Κύπρος, όμως έστω και τώρα, πρέπει να αναγνωρίσει την προσφορά τους και να τους τιμήσει όπως τους αρμόζει.
Ο Πανίκος Στυλιανού από τον Καραβά, που το 1974 σε ηλικία 24 χρόνων ήταν έφεδρος ανθυπίλαρχος στα τεθωρακισμένα και παρέμεινε στην κοινότητά του μέχρι τη μέρα που αυτή έπεσε στα χέρια του κατακτητή, είναι ένα από τα άτομα που προωθούν το συγκεκριμένο αίτημα και έχει ισχυρή άποψη επί του θέματος: «Τους αιχμαλώτους πολέμου που δεν τους είπαν ούτε ένα ευχαριστώ μέχρι σήμερα, αλλά κυρίως στους νεκρούς εκείνων των ημερών που έπεσαν στα πεδία της μάχης, τουλάχιστον ας τους προάξουν μετά τον θάνατό τους. Βρίσκουν τα οστά τους μετά από τόσα χρόνια και αναφέρουν το βαθμό που είχαν το 1974 π.χ. λοχίας, δεκανέας κ.ο.κ. όταν πέθαναν. Κάποιοι άλλοι κύριοι του σήμερα που ούτε καν είδαν μπροστά τους πόλεμο, τα μόνιμα στελέχη της Εθνικής Φρουράς, όταν αφυπηρετούν, αφυπηρετούν με ένα βαθμό πιο ψηλά από εκείνον που κατέχουν. Εάν για παράδειγμα αφυπηρετήσει ένας συνταγματάρχης, γίνεται ταξίαρχος. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, γιατί να μην δοθεί κάποιος τιμητικός τίτλος μεταθανάτια και σε εκείνους που έπεσαν για την πατρίδα; Γιατί να μην κάνουν λοχίες τους απλούς στρατιώτες και τους λοχίες τιμής ένεκεν ανθυπολοχαγούς;» διερωτάται.
Ο Πανίκος Στυλιανού, το 1974 έλαβε μέρος στις μάχες του Καραβά ως ανθυπίλαρχος και κλήθηκε να αναλάβει τη διοίκηση πέντε αρμάτων που στάληκαν από τη Λευκωσία για ενίσχυσή τους, όμως πέντε λεπτά προτού τεθούν κάτω από τις διαταγές του και ενώ αυτά βρίσκονταν στον κύριο δρόμο Κερύνειας Καραβά κτυπήθηκαν από την τουρκική αεροπορία και καταστράφηκαν. Προηγουμένως όπως διηγείται- μαζί με άλλους αξιωματικούς είχε δημιουργήσει λόχους επιστράτευσης στην πόλη τους, διότι λόγω του αποκλεισμού τους, δεν μπορούσαν να μεταβούν στους χώρους κατάταξής τους. Μαζί με τον Γιάννη Κίτσιο από τον Καραβά, δημιούργησαν ομάδες και λόχους επιστράτευσης, διέρρηξαν την 190 μοίρα πυροβολικού και εισήλθαν στις αποθήκες της για να πάρουν όπλα. Και αυτό, επειδή ο διοικητής της δεν συνεργαζόταν μαζί τους και δεν τους έδινε όπλα. Τον απομάκριναν λοιπόν και πήραν τα όπλα με το «έτσι θέλω» και τα έδωσαν σε γυναίκες να τα καθαρίσουν, διότι ήταν ακόμη γρασαρισμένα. Στη συνέχεια διαμοιράστηκαν τα όπλα στους στρατιώτες και έτσι δημιουργήθηκαν οι γραμμές αντίστασης. Έφυγαν από τον Καραβά τελευταίοι, στις 6 Αυγούστου 1974. Μερικοί από αυτούς, δεν επέστρεψαν ποτέ.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ