Τα Πυρηνικά Όπλα και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτά αποτελούν ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στις εκκρεμότητες ΗΠΑ … Ρωσίας: Ουάσιγκτον και Μόσχα έχουν διαφορετικές προτεραιότητες και προσεγγίσεις, όχι κατ’ ανάγκην για να βλάψούν τα συμφέροντα της άλλης πλευράς αλλά γιατί πολύ απλά από την διάλυση της ΕΣΣΔ στα τέλη τον 1991 μέχρι και σήμερα η ισορροπία ανάμεσα στις δύο Μεγάλες Δυνάμεις είναι ασύμμετρη αλλά κατ με μεταβαλλόμενες παραμέτρούς. Τα παραπάνω είναι χρήσιμο να τα θυμόμαστε ενόψει της επίσκεψης Ομπάμα στη Μόσχα.

Για τη Ρωσία οι Πυρηνικοί Εξοπλισμοί και ιδιαίτερα οι Στρατηγικοί Διηπειρωτικοί Πύραυλοι, αποτελούν τον μόνο τομέα όπου διατηρείται η ισορροπία -η «Ισορροπία του Τρόμου- που υπήρχε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου στις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Με πλεονέκτημα την ισοτιμία στα Πυρηνικά Οπλοστάσια η Μόσχα δεν προασπίζεται μόνον τα ζωτικά της συμφέροντα στην πρώην ΕΣΣΔ αλλά προσπαθεί να κατοχυρώσει σήμερα μια σχέση με την Ουάσιγκτον πιο βαρύνουσα από τις διμερείς σχέσεις της «Μόνης Υπερδύναμης» με την Κίνα, την Ινδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία η τη Βραζιλία.

Έτσι η Ρωσία είναι εξ ορισμού αλλεργική σε οτιδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει την Ισορροπία τον Τρόμου την αποκαλούμενη Αμοιβαία Δυνατότητα Εξασφαλισμένης Καταστροφής με την Αντιπυραυλική Ασπίδα να αμφισβητεί, σε επίπεδο επικοινωνιακό τουλάχιστον, την αξιοπιστία της ανεξάρτητα από την αμφισβητούμενη από πολλούς επιχειρησιακή της αποτελεσματικότητα.

Για τις ΗΠΑ οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές με πρώτη και επείγουσα την ανάσχεση της περαιτέρω διασποράς των Πυρηνικών Όπλων: Μπορεί σε πολιτικό επίπεδο η κυβέρνηση Ομπάμα να αποδέχεται ότι η Διεθνής Σκηνή είναι πλέον πολυπολική με την απόλυτη αμερικανική ηγεμονία να πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της σε μια πιο ήπια πρωτοκαθεδρία, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα δεχόταν μια δυναμική εξελίξεων όπου κάθε αναδυόμενη Δύναμη Μεγάλη ή Περιφερειακή θα διέθετε Πυρηνικό Οπλοστάσιο.

Για να αποτραπεί μια παρόμοια εξέλιξη οι ΗΠΑ συνηγορούν υπέρ της μεγίστης δυνατής περικοπής των Πυρηνικών Οπλοστασίων και ταυτόχρονα σχεδιάζουν μια σειρά από μέτρα που στον βαθμό του επιχειρησιακά εφικτού θα εξουδετερώνουν όλες τις υποθετικές πυρηνικές απειλές.

Με δεδομένες αυτές τις βαρύνουσες αποκλίσεις, αν όχι συγκρουόμενα συμφέροντα, οι στοχεύσεις της Ουάσιγκτον και της Μόσχας στις δύο σημαντικότερες διεθνείς πυρηνικές εκκρεμότητες, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, δεν είναι εξ ορισμού αντίθετες:

– Η Μόσχα εξίσου, αν όχι περισσότερο από τις ΗΠΑ, δεν έχει τίποτε να κερδίσει από μια Ισλαμική Πυρηνική Δύναμη στις παρυφές της πρώην ΕΣΣΔ που επιπλέον θα παρασύρει στην κούρσα των Πυρηνικών Εξοπλισμών την Τουρκία, την Αίγυπτο και την Σαουδική Αραβία. Αν η Ουάσιγκτον ζητήσει την ισότιμη συνεργασία της δεν έχει κανέναν λόγο να την αρνηθεί.

– Σε ό,τι αφορά τη Βόρεια Κορέα η Ρωσία δεν έχει τίποτε να κερδίσει από την όξυνση μιας διπλωματικής αντιπαράθεσης ή ακόμη χειρότερα από μια θερμή σύγκρουση καθώς κατ στις δύο περιπτώσεις ο ρόλος της δεν μπορεί να είναι πρωταγωνιστικός. Μόνον αν εκλείψει η προερχόμενη από τη Βόρεια Κορέα πυρηνική απειλή θα μπορέσει η Μόσχα να διεκδικήσει τα συμφέροντά της ως Μεγάλη Δύναμη στην περιοχή Ασίας Ειρηνικού.